«Αρνούμαι να δεχτώ πως είναι δυνατόν να απαλλαγούμε από την κατοχή, να επανενώσουμε την πατρίδα μας και εν γένει να διασφαλίσουμε το μέλλον του λαού αυτής της χώρας με ωραιοφανή συνθήματα, τα οποία αντί με συγκεκριμένα επιχειρήματα να εισηγούνται τρόπους που θα επιτύχουμε τους πιο πάνω στόχους, περιορίζονται σε μία πρόταση που συνοψίζεται στην: «Aλλαγή στρατηγικής- επανατοποθέτηση του κυπριακού στη σωστή του βάση». 

Αρνούμαι ακόμα να θεωρήσω και να εξετάσω τις προτάσεις αορίστου περιεχόμενου που στηρίζονται κατά κύριο λόγο στην αβασάνιστη απόρριψη και εν γένει σε μία κινδυνολόγο ρητορική». 

Νίκος Αναστασιάδης, Πρόεδρος Κυπριακής Δημοκρατίας, ομιλία στη Βουλή 11 Φεβρουαρίου 2016

«Η Κύπρος οφείλει να κερδίζει χρόνο τούτες τις ώρες, να μην προχωρήσει σε μια συμφωνία «επίλυσης» υπό τις σημερινές συνθήκες και να προσβλέπει στην ευκαιρία που θα της δοθεί στο μέλλον, ευρισκόμενη σε θέση ισχύος, και λαμβάνοντας πάντοτε υπόψη τα θεμιτά και νόμιμα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων. Ουδέν πέραν τούτου».

Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής

Οι δύο τυχαίες αναφορές που επιλέξαμε, αναδεικνύουν τις διαχρονικά διαφορετικές προσεγγίσεις που υπάρχουν στο Κυπριακό. Χονδρικά, η μία λέει ότι η πάροδος του χρόνου μονιμοποιεί και σταδιακά νομιμοποιεί τα κατοχικά δεδομένα και, άρα, θα πρέπει να εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα επίλυσης του Κυπριακού στη βάση της ΔΔΟ, και, η άλλη, λέει ότι τα δεδομένα σήμερα δεν είναι ευνοϊκά και γι’ αυτό θα πρέπει να αναμένουμε τη διαφοροποίησή τους και να μην σπεύσουμε να υπογράψουμε μια λύση αυτή τη στιγμή. 

Ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος προσέγγιση, δεν είναι ο στόχος αυτού του σημειώματος να απαντήσει. Άλλωστε το ερώτημα αυτό, μετά από τέσσερις και πλέον δεκαετίες, παραμένει εν πολλοίς αναπάντητο. Προς τι, λοιπόν, οι δύο παραπομπές; Σημειώσαμε με ενδιαφέρον τη συμπερίληψη του ονόματος του κ. Γιαλλουρίδη στον κατάλογο των υποστηρικτών του Νίκου Αναστασιάδη κατά την υποβολή της υποψηφιότητας για τις προεδρικές εκλογές. Διερωτάται κανείς αν ο κ. Γιαλλουρίδης προσαρμόστηκε στην πολιτική Αναστασιάδη ή αν ο κ. Αναστασιάδης προσαρμόστηκε στην πολιτική Γιαλλουρίδη. Διότι, εάν η διάσκεψη της Γενεύης ήταν «επικίνδυνη» και εάν η επίλυση του Κυπριακού στις σημερινές συνθήκες οδηγεί στην «εξαφάνιση του κυπριακού ελληνισμού», δεν μπορείς να υποστηρίζεις κάποιον που υπόσχεται να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Ειδικά όταν έχεις τόσο απόλυτες θέσεις επί ενός τόσο ζωτικού ζητήματος όπως είναι το Κυπριακό. 

Φυσικά το ερώτημα απεύθυνεται και προς τον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Κατά πόσο, δηλαδή, υιοθετεί την άποψη ότι στόχος αυτή τη στιγμή είναι «να κερδίσουμε χρόνο και να μη λύσουμε το Κυπριακό». 

Ξέρω, μπορούν να προβληθούν χίλιες δικαιολογίες γιατί κάποιος υποστηρίζει έναν υποψήφιο έστω κι αν δεν συμφωνεί απόλυτα μαζί του. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον για εμένα, πάντως, θα έχουν οι όποιες μετεκλογικές «συνεννοήσεις» μεταξύ των δύο αντρών. Εδώ θα είμαστε (ελπίζω) να τις καταγράψουμε…