Σε μια προεκλογική περίοδο μπορούν να λεχθούν πολλά και να γίνουν άλλα τόσα. Κανένας προεκλογικός αγώνας, σε καμία δημοκρατική χώρα του κόσμου δεν μπορεί να ολοκληρωθεί με τον σταυρό στο χέρι. Ο κάθε υποψήφιος θα ψάξει να βρει τα όπλα που θα του αυξήσουν την απόκτηση… εδαφών στη μάχη της κάλπης. Συνήθως, τα αποτελεσματικότερα όπλα μένουν για το τέλος. Το λέω αυτό, γιατί πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα τις επόμενες δύο βδομάδες.

ΕΧΩ ΤΗΝ εντύπωση ότι από την μάχη των εκλογών δεν θα απουσιάσουν ούτε η προπαγάνδα, ούτε η προσπάθεια σπίλωσης. Είτε αυτή βρίσκεται εντός πολιτικών πλαισίων, είτε ξεφεύγει από το πλαίσιο της ηθικής που πρέπει να διέπει τα πολιτικά πρόσωπα. Τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε ότι μεταφέρθηκε στη δημόσια σφαίρα η συζήτηση γύρω από τις συμφωνίες που έχουν γίνει προεκλογικά στον ενδιάμεσο χώρο. Ο πρόεδρος της Συμμαχίας Πολιτών και υποψήφιος πρόεδρος της Δημοκρατίας, Γιώργος Λιλλήκας κατήγγειλε ότι κατά τις επαφές του περασμένου καλοκαιριού είχε γίνει διαμοιρασμός υπουργείων και αξιωμάτων, ώστε ο ενδιάμεσος χώρος να καταλήξει στον υποψήφιο του, δηλαδή τον Νικόλα Παπαδόπουλο.

ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ του κ. Λιλλήκα απάντησε ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ Μαρίνος Σιζόπουλος, το κόμμα του οποίου στηρίζει τον Νικόλα Παπαδόπουλο. Σε επισήμανση του δημοσιογράφου του Άλφα, Ανδρέα Κημήτρη, ότι ο Γιώργος Λιλλήκας μίλησε για διαμοιρασμό υπουργείων στον ενδιάμεσο χώρο, αντέστρεψε τα πυρά και είπε: «Αν τα πράγματα είναι όπως τα λέει, τότε ας δώσει ο ίδιος στην δημοσιότητα την συμφωνία που κάναμε πριν από τις εκλογές του 2013, όταν στηρίξαμε τον κ. Λιλλήκα». Με πιο απλά λόγια, ο κ. Σιζόπουλος εξήγησε ότι αν σήμερα υπάρχει συμφωνία για διαμοιρασμό υπουργείων, τότε υπήρχε και το 2012.

Ο ΔΙΑΜΟΙΡΑΣΜΟΣ της εξουσίας είναι μάλλον μέρος του πολιτικού συστήματος. Δεν σημαίνει ότι είναι ηθικά ορθή αυτή η πράξη, ωστόσο δεν καταλαβαίνω γιατί τα πολιτικά πρόσωπα πρέπει να έχουν παράπονο όταν σε αυτό τον διαμοιρασμό δεν συμμετέχουν. Έχω μερικά ερωτήματα να κάνω στον Γιώργο Λιλλήκα: 1) Αν αποφάσιζε το περασμένο καλοκαίρι να στηρίξει τον Νικόλα Παπαδόπουλο, θα έλεγε όχι αν αποφάσιζαν να του δώσουν το Υπουργείο Εξωτερικών; 2) Όταν συζητούσε με το ΑΚΕΛ τον περασμένο Σεπτέμβριο, δεν είχε γίνει κάποια συζήτηση για τα οποιαδήποτε ανταλλάγματα; 3) Αν μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου του προταθεί κάποια ενδιαφέρουσα καρέκλα, θα την αρνηθεί; 4) Όταν επετύγχανε την στήριξη της ΕΔΕΚ το 2012, δεν είχε προσφέρει κανένα αντάλλαγμα στο Κίνημα; και 5) γιατί δεν καταγγέλλει ανοικτά και δημόσια αυτούς που πράττουν τέτοιες ενέργειες, αφού τις θεωρεί πολιτικά ανήθικες;

ΤΟ ΕΧΩ ΠΕΙ πολλές φορές, είναι όμως η πρώτη φορά που το γράφω σε άρθρο. Θεωρώ ότι η διαδικασία διαμοιρασμού της εξουσίας, δεν διαφέρει πολύ από το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες που παίζαμε στο νηπιαγωγείο. Θυμάστε αυτό το παιδικό παιχνίδι; Έπρεπε να έχουμε ανοικτά τα αυτιά μας για να ακούσουμε πότε θα σταματήσει η δασκάλα την μουσική, έπρεπε να βλέπουμε προσεχτικά τις καρέκλες, επιβαλλόταν να παρακολουθούμε με ιδιαίτερη προσοχή τις κινήσεις των συμμαθητών μας και όταν ερχόταν η στιγμή έπρεπε να αποφασίσουμε μέσα σε μερικά δέκατα του δευτερολέπτου σε ποια καρέκλα θα κάτσουμε, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε στο παιχνίδι. Κάπως έτσι είναι και η πολιτική. Ένα «παιχνίδι» με μουσικές καρέκλες. Αν κερδίσεις σημαίνει έπαιξες σωστά. Αν χάσεις μάλλον δεν αξιολόγησες σωστά τις συνθήκες, τις δυνατότητες και τους αντιπάλους σου. Αν κερδίσεις έχει καλώς, αν όμως χάσεις να μάθεις να δέχεσαι την ήττα.