ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αμφιβολία ότι η δήλωση των «27», που εξασφάλισαν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, από την Άτυπη Σύνοδο των Ευρωπαίων ηγετών την περασμένη Παρασκευή, είναι μία μεγάλη διπλωματική επιτυχία και αποτελεί στην ουσία, την πρώτη αποφασιστική έκφραση αλληλεγγύης και στήριξης, εκ μέρους των εταίρων μας, από την πρώτη μέρα που άρχισαν οι τουρκικές προκλήσεις και παρανομίες στην κυπριακή ΑΟΖ και το Αιγαίο.

ΘΑ ΗΤΑΝ ωστόσο τραγικό λάθος είτε να επαναπαυτούμε με αυτήν είτε να θεωρήσουμε ότι αποκτήσαμε ξαφνικά το απάνω χέρι και βάλαμε την Τουρκία στην γωνιά, είτε ακόμα, πολύ χειρότερο, ενθαρρυμένοι ότι η υφήλιος είναι πλέον με το μέρος μας, να προχωρήσουμε στην υιοθέτηση κάποιων εισηγήσεων που έπεσαν και συνεχίζουν να πέφτουν στο τραπέζι, για παράλληλη λήψη μέτρων, που να κάνουν το κόστος για την Τουρκία και τους τ/κ, ακόμα μεγαλύτερο, λες και για μας αυτό είναι και αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο, και όχι η επιτέλους λύση, του κυπριακού.

ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι όλοι αυτοί που κινούνται σε τέτοιες λογικές ξεχνούν ή μάλλον θέλουν να ξεχνούν ότι το πραγματικό κέρδος και όφελος σε αυτό τον τόπο θα το φέρει η λύση και η επανένωση και όχι το αν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε το κυνήγι του «κρυμμένου θησαυρού», στα έγκατα της κυπριακής ΑΟΖ, που μεταξύ μας, «ακόμα δεν τον είδαμε και Γιάννη τον εβγάλαμε».

ΚΑΙ ΓΙΑ να προκαταλάβω κάποιους ευαίσθητους υπερπατριώτες, που όπως το συνηθίζουν θα σπεύσουν να «ερμηνεύσουν» τα λεγόμενά μου, ως ετοιμότητα και προθυμία να εγκαταλείψουμε ή να υποτάξουμε τους ενεργειακούς μας σχεδιασμούς και προγράμματα στις τουρκικές απαιτήσεις, να ξεκαθαρίσω ότι δεν είναι αυτό που λέω.

ΕΚΕΙΝΟ που λέω, είναι ότι ακόμα και να μπορέσουμε να επιβάλουμε το δίκαιό μας σε ό,τι αφορά τα ενεργειακά, ακόμα και να βρούμε και αξιοποιήσουμε, όπως επιθυμούμε εμείς, τον «κρυμμένο θησαυρό», ακόμα και να γίνουμε ένα νέο Κατάρ, Σαουδική Αραβία, ή Κουβέιτ, οι θησαυροί μας θα είναι απλοί άνθρακες, αν αυτό αντί στην λύση και επανένωση, μας οδηγήσει στην πλήρη και οριστική ρήξη με το τ/κ σύνοικο στοιχείο και στην οριστική διχοτόμηση και πλήρη προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία.

ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ βδομάδες με αφορμή την ενεργειακή κρίση, γινόμαστε μάρτυρες μίας πλήρους και απόλυτης ταύτισης της τ/κ πολιτικής ηγεσίας, με τις απαράδεκτες και ξεκάθαρα διχαστικές θέσεις και αξιώσεις, της Τουρκίας και του Ερντογάν. Και αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό και δυσοίωνο. Όχι τόσο για την επιτυχή η μη, κατάληξη των ενεργειακών σχεδιασμών μας, αλλά για την τελική τύχη του κυπριακού και της μοιρασμένης πατρίδας μας.

ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ με λίγα λόγια, δίνοντας υπερσημασία στο πώς θα διαμοιράσουμε το άγνωστο και μη επιβεβαιωμένο ακόμα, και σε ποσότητα αλλά και σε εκμεταλλευσιμότητα, φυσικό αέριο, να σπρώξουμε πλήρως και μια και καλή τους τ/κ στις αγκάλες της Τουρκίας και να χάσουμε οριστικά και αμετάκλητα κάθε προοπτική λύσης του κυπριακού.

ΔΕΝ ΛΕΩ σε καμιά περίπτωση ότι πρέπει να υποκύψουμε και να δεχθούμε παραλογισμούς, ετσιθελισμούς και παρανομίες, αλλά ότι πρέπει να μην ξεχνούμε ούτε στιγμή, ποιο είναι και πρέπει να είναι το μείζον για μας και πώς θα μπορέσουμε να ξανακάνουμε το συντομότερο δυνατό τους τ/κ να μας ξαναεμπιστευτούν και να επανέλθουν και εκείνοι στην ρότα της αναζήτησης δίκαιης, αποδεκτής και αμοιβαία επωφελούς, λύσης του κυπριακού.