Τα παράδοξα σε αυτή τη χώρα είναι πολλά. Η προσπάθεια για μετάβαση στην εποχή της Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης προχωρά χωρίς να υπάρχει πολιτικός προϊστάμενος για υλοποίηση της όλης προσπάθειας. Το όλο εγχείρημα ήταν για τέσσερα χρόνια υπό την επίβλεψη του Κωνσταντίνου Πετρίδη (ως υφυπουργός παρά το Προέδρω), μέχρι που ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών. Από εκείνη την στιγμή, η μεγάλη προσπάθεια για μετάβαση στην σύγχρονη εποχή – κατά την οποία η Κυπριακή Δημοκρατία θα κερδίσει χρόνο και χρήμα – βρέθηκε στον αυτόματο πιλότο. Βεβαίως η προσπάθεια σήμερα συνεχίζεται από τους διάφορους εμπλεκόμενους, χωρίς όμως να υπάρχει ένας πολιτικός προϊστάμενος που θα συντονίζει και θα πιέζει για την υλοποίηση του προγράμματος.

Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι στην σύγχρονη εποχή δεν μπορεί ένα κράτος να χάνεται μέσα στα χαρτιά, ενώ όλα μπορούν να γίνουν με λιγότερο κόπο και έξοδα, μέσω του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Δεν αναμένω βεβαίως ότι η προσπάθεια θα ολοκληρωθεί μέσα σε μερικούς μήνες. Ακόμη και η Εσθονία η οποία σήμερα αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα προς μίμηση – σε ότι αφορά την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση – χρειάστηκε σχεδόν 15 χρόνια για να φτάσει το σημείο που βρίσκεται σήμερα.

Η προσπάθεια της Κυπριακής Δημοκρατίας άρχισε ουσιαστικά το 2013. Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια έχουν γίνει πολλά. Η προσπάθεια πρέπει όμως να ολοκληρωθεί. Άλλωστε, έχουμε δει πολλές φορές να αποφασίζονται έργα και στην πορεία να ψάχνουμε και να μην βρίσκουμε τους υπεύθυνους για την μη υλοποίηση τους. Σε αυτή την προσπάθεια ρόλο δεν έχει μόνο η κυβέρνηση, αλλά και η Βουλή. Από το καλοκαίρι του 2017 έχει κατατεθεί στη Βουλή το νομοσχέδιο που αναγνωρίζει την ηλεκτρονική υπογραφή με την ιδιόχειρη υπογραφή. Για να γίνει ακόμη ένα σημαντικό βήμα προς την υλοποίηση του σχεδιασμού για την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση, θα πρέπει να ψηφιστεί το νομοσχέδιο. Είναι σημαντικό νομοσχέδιο, αφού όταν ψηφιστεί και εφαρμοστεί, θα μπορούν να σταθούν και υποθέσεις στο δικαστήριο σε περίπτωση που προκύψει νομικό θέμα.

Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε στο ότι χρειάζεται να αλλάξουν… εποχή οι κρατικές υπηρεσίες. Να δώσω και ένα παράδειγμα. Σκεφτείτε ότι σήμερα ένας λειτουργός του υπουργείου Μεταφορών θέλει να ζητήσει συμβουλές από τον αρμόδιο λειτουργό του υπουργείο Δικαιοσύνης, για μια νομοθεσία που αφορά τις συγκοινωνίες. Αυτή τη στιγμή, ο λειτουργός πρέπει να ετοιμάσει επιστολή την οποία θα υπογράψει δια χειρός, και ο κλητήρας να μεταβεί από το ένα υπουργείο στο άλλο για να την παραδώσει. Θα γίνει παραλαβή, αρχειοθέτηση και ακολούθως και μετά από πολλές μέρες. ίσως και εβδομάδες πολλές φορές, θα απαντηθεί το ερώτημα. Μετά, ο αρμόδιος λειτουργός πρέπει να υπογράψει την απαντητική επιστολή, να την μεταφέρει ξανά ο κλητήρας και ακολούθως να την παραλάβει ο λειτουργός του υπουργείου Μεταφορών που υπέβαλε το αίτημα. Με τη ηλεκτρονική υπογραφή, αυτή η δουλειά θα γίνεται μέσω ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή, μέσα σε μερικά λεπτά με λιγότερα χρήματα και με την ίδια ασφάλεια.

Από τη διαδικασία θα επωφεληθεί βεβαίως και ο πολίτης, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις γυρίζει από την μια υπηρεσία στην άλλη σαν ένας άλλος… Θανάσης Βέγγος. Να δώσω ακόμα ένα παράδειγμα. Προσέρχεται ένας πολίτης για να υποβάλει αίτηση για το επίδομα τέκνου και δεν έχει ένα πιστοποιητικό. Θα χρειαστεί να πάει στην αρμόδια υπηρεσία να πάρει το συγκεκριμένο πιστοποιητικό, το οποίο μπορεί στο παρελθόν να το προσκόμισε σε δέκα άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου. Αυτό είναι απαράδεκτο. Το κράτος πρέπει να έχει καταχωρημένα όλα τα πιστοποιητικά και έγγραφα των πολιτών και όλες οι υπηρεσίες να έχουν πρόσβαση σε αυτά, ανά πάσα στιγμή. Αυτά είναι μόνο δύο από τα δεκάδες παραδείγματα που μπορώ να αναφέρω. Καλή λοιπόν η προσπάθεια για μετάβαση στη νέα εποχή, ωστόσο η πολιτεία πρέπει να τρέξει γρηγορότερα τις διαδικασίες.