Η Εβδομάδα των Παθών για τον Κυπριακό Ελληνισμό κρατά πάνω από μισό αιώνα. Εκεί που διαφαίνεται μια ελπίδα φωτός, έρχεται ένα νέο ναυάγιο και παρατείνει τον Γολγοθά. Κατά τον τελευταίο κύκλο συνομιλιών στην Ελβετία, όλοι πιστέψαμε ότι πράγματι τα δικά μας πάθη όπου νάναι τελειώνουν και η επανένωση της πατρίδας μας ήταν θέμα ορισμένων μηνών.

Μετά το δραματικό βραδύ της 6ης Ιουλίου του 2017, όλα τα δεδομένα άλλαξαν και τραβάμε ξανά τον Γολγοθά, που αυτή τη φορά όμως είναι όσον ποτέ άλλοτε ανηφορικός και καταπονητικός. Δυστυχώς οι συνθήκες, εξωγενείς και εσωγενείς, άλλαξαν δραματικά εις βάρος μας και πλέον η λύση φαντάζει ένα απομακρυσμένο ενδεχόμενο.

Πρώτον: Eίναι η πρώτη φορά που επιρρίπτονται ευθύνες και στη δική μας πλευρά. Σαφέστατα ο ΓΓ μίλησε για έλλειψη πολιτικής βούλησης.

Δεύτερον: Είναι η πρώτη φορά που τα ΗΕ δια στόματος του ΓΓ λίγες ώρες μετά το ναυάγιο, απέδωσαν τα εύσημα στον Ταγίπ Ερντογάν για την εποικοδομητική του στάση στη διάσκεψη της Ελβετίας.

Τρίτον: Είναι η πρώτη φορά που τα ΗΕ αρνούνται να αναλάβουν την οποιανδήποτε πρωτοβουλία, αν δεν συμφωνήσουν πρώτα και οι δύο πλευρές.

Τέταρτον: Ανεξάρτητα των αυστηρών δηλώσεων στο συμβούλιο κορυφής, η ΕΕ παρουσιάζεται άβουλη να προχωρήσει σε συγκεκριμένα πρακτικά μέτρα κατά της Τουρκίας.

Πέμπτον: Είναι η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ μάς έθεσαν ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα. Η Αμερικανίδα πρέσβειρα μας είπε με απλά λόγια, κάνετε ότι έχετε να κάνετε να λύσετε το πρόβλημά σας μέχρι τον Οκτώβριο.

Έκτον: Είναι η πρώτη φορά που Τ/κ ηγέτης, ο οποίος διαχρονικά αγωνίστηκε για επανένωση, τηρεί μια στάση που φτάνει τα όρια της επιθετικότητας.

Έβδομον: Είναι η πρώτη φορά που το πρόβλημα περιπλέκεται με την εισαγωγή του ζητήματος του φυσικού αερίου.

Όγδοον: Είναι η πρώτη φορά που το εσωτερικό μέτωπο ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ, που διαχρονικά τάσσεται υπέρ της λύσης στα πλαίσια μιας ΔΔΟ, είναι εντελώς διασπασμένο.

Ένατον: Το πλέον ανησυχητικό. Μετά από μισό αιώνα αγώνων και θυσιών μεγάλη μερίδα Ε/κ, επισήμως και ανεπισήμως, τάσσεται υπέρ της διχοτόμησης της πατρίδας μας, προτάσσοντας είτε τη λύση δυο κρατών είτε τη μη λύση, ως την καλύτερη λύση.

Όλα τα πιο πάνω συνθέτουν ένα πρωτόγνωρο σκηνικό. Πολύ χειρότερο και από το 2004 όταν απορρίψαμε το σχέδιο Ανάν. Αν μελετήσει κανείς όλες τις διαδικασίες του παρελθόντος θα συμπεράνει ότι ουδέποτε είχαμε τέτοιες συγκλίνουσες καταστροφικές συγκυρίες.

Όσο αφελής και αν είναι κάποιος, όσο και αν θέλει να πιστεύει ότι για όλα φταίνε οι ξένοι, δεν μπορεί να βρει απαντήσεις στις εννέα πιο πάνω διαπιστώσεις. Η θεώρηση ότι για όλα αυτά φταίει μόνο η τουρκική αδιαλλαξία δεν μπορεί πλέον να είναι πειστική πολιτική θέση.

Σίγουρα είναι αδύνατον για όλα τα πιο πάνω η δική μας πλευρά να είναι αμέτοχη ευθυνών. Πώς ο Ακιντζί εν μια νυκτί έγινε Έρογλου; Πώς ο Αντόνιο Γκουτέρες εν μια νυκτί έγινε υποστηρικτής των τουρκικών θέσεων; Πώς το ΑΚΕΛ εν μια νυκτί άλλαξε στάση στο εθνικό θέμα; Πώς ο Γιούνκερ, ο φίλος Ζαν-Κλόντ, όπως τον αποκαλούσε ο Αβέρωφ Νεοφύτου, έγινε εν μια νυκτί ο πόντιος Πιλάτος της ΕΕ; Τέλος πως εν μια νυκτί ο Κύπριος πολίτης, κατάντησε τόσο άπατρις, ώστε να στηρίζει διαχρονικές τουρκικές διχοτομικές θέσεις;.

Σίγουρα οι δικές μας ευθύνες είναι οι μικρότερες. Όμως ας μην ξεχνούμε ότι είναι η δική μας πατρίδα που είναι μοιρασμένη και συνεπώς οι δικές μας ευθύνες θα έπρεπε να ήσαν μηδενικές.

Ασφαλώς δεν είναι η ώρα της επίρριψης ευθυνών, αλλά της αυτοκριτικής για χάραξη μιας ρεαλιστικής πολιτικής που θα μπορεί να έχει προοπτική για επανένωση της πατρίδας. Εδώ διακυβεύονται πατρίδες και το μέλλον των παιδιών μας στην πατρώα γη. Οι εγωισμοί και οι εμμονές του κάθε ηγέτη είναι αμελητέες και ολίγον ενδιαφέρουν τον Ελληνοκύπριο, που θέλει να συνεχίσει να ζει στην πολυαγαπημένη πατρίδα με μέλλον και προοπτική.

Έστω και την υστάτη ας αφουγκραστούμε τα μηνύματα των καιρών, γιατί διαφορετικά, ο Γολγοθάς θα συνεχίζεται χωρίς προοπτική για το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως.