ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ όλα αυτά που λέγονται τις τελευταίες μέρες, μετά το άγριο φονικό του Στροβόλου, θεωρώ, όσο βαρύ και προσβλητικό και να ακουστεί, ότι το θλιβερό περιστατικό περισσότερο έχει εξιτάρει την κυπριακή κοινωνία και έχει ξυπνήσει μέσα της την κουτσομπόλα που κρύβει, παρά την έχει σοκάρει ή συγκλονίσει.

ΔΕΝ ΛΕΩ, στο πρώτο άκουσμα της είδησης, όλοι σοκαρίστηκαν και ένοιωσαν θλίψη, όμως για την συντριπτική πλειοψηφία αυτό ήταν στιγμιαίο και από εκεί και πέρα, άρχισε να οργιάζει η ακατάσχετη φημολογία, η αχαλίνωτη φαντασία και η άνευ ορίων και τέλους, σεναριολογία.

ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ κοινωνία λες και βρήκε νόημα στη ζωή της και πασχίζει να λύσει το μυστήριο που κρύβεται πίσω από την μεγάλη οικογενειακή τραγωδία. Η Κύπρος γέμισε ξαφνικά Ηρακλήδες Πουαρό, Αγκάθες Κρίστι και Αστυνόμους Μπέκες. Όλοι δε έχουν και ένα διαφορετικό σενάριο, μία διαφορετική εκδοχή, ένα διαφορετικό κίνητρο και φυσικά ο καθένας και τον δικό του ή τους δικούς του, ενόχους.

ΟΠΟΥ καθίσεις και όπου σταθείς ακούς να πλέκονται σενάρια, να σπιλώνονται ονόματα και υπολήψεις, να κηρύσσονται ένοχοι και να καθορίζονται ποινές και τιμωρίες. Και κάθε ένας που μιλά, ξέρει φυσικά και κατέχει, την απόλυτη αλήθεια.

ΒΛΕΠΕΤΕ το συγκεκριμένο story προσφέρεται για μυθοπλασία, αφού έχει όλα τα στοιχεία εκείνα που βοηθούν τον κάθε μυθοπλάστη, να στήσει όποια ιστορία τον βολεύει ή θεωρεί ότι του προσφέρει ένα συναρπαστικό σασπένς.

ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ δε, έχει στο επίκεντρο του, ένα 15χρονο υιοθετημένο αλλοδαπό παιδάκι, το οποίο, έτσι παντελώς απροστάτευτο που έμεινε, αποτελεί εύκολη βορά.

ΔΕΝ ΠΡΟΤΡΕΧΩ να προκαταλάβω και προδικάσω τον ρόλο στην όλη υπόθεση του 15χρονου. Αυτό είναι καθήκον και υποχρέωση της αστυνομικής έρευνας. Της πραγματικής, επιστημονικής και τεκμηριωμένης όμως αστυνομικής έρευνας και όχι της έρευνας του καφενέ, της γειτονιάς και του ποδαριού, στην οποία έχουν αποδοθεί αυτές τις μέρες, όλοι αυτοί οι Πουαρώ.

ΤΟ ΦΟΝΙΚΟ του Στροβόλου, πέρα από την δική του διάσταση που έχει ως ένα ειδεχθές έγκλημα και μία απίστευτη οικογενειακή τραγωδία, στάθηκε ταυτοχρόνως αφορμή για να αναδειχθούν με τον πιο ακραίο τρόπο και δύο χρόνιες παθογένειες της κυπριακής κοινωνίας.

Η ΜΙΑ είναι η ροπή που έχουμε να σπεύδουμε να βγάλουμε συμπεράσματα και να εξηγήσουμε πράγματα και καταστάσεις στη βάση ανεύθυνων φημών και χωρίς καν να έχουμε γνώση των δεδομένων και να είμαστε και μάλιστα τόσο βέβαιοι και απόλυτοι, αλλά και η τάση να βγάζουμε την γλώσσα μας περίπατο, χωρίς να σκεφτόμαστε τις πιθανές συνέπειες και προεκτάσεις των όσων λέμε και διαδίδουμε.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ είναι ο ρατσισμός που υποβόσκει μέσα μας, που μας ωθεί να ενοχοποιούμε με την μεγαλύτερη ευκολία και ελαφρά τη καρδία οτιδήποτε ή οποιονδήποτε ξένο. «Αυτό αποκλείεται να το έκαναν Κυπραίοι», ακούεις από παντού αυτές τις μέρες, και όλοι καταλαβαίνουμε ή ακούσαμε τι εννοούν.

ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ και τόσο απλά, ένα 15χρονο παιδάκι χάνει το αναφαίρετο, μέχρι πιθανής αποδείξεως του αντιθέτου, τεκμήριο της αθωότητας, επειδή απλά και μόνο δεν είναι εκ γενετής Κύπριος, αλλά ένα υιοθετημένο αλλοδαπό.

ΕΛΕΟΣ λοιπόν κύριοι και κυρίες. Μαζέψτε την καλπάζουσα φαντασία σας, κλείστε τα στόματα σας και αφήστε την Αστυνομία και την επιστήμη να κάνουν τη δουλειά τους και να οδηγήσουν στη δικαιοσύνη τον πραγματικό ή πραγματικούς ενόχους, και όχι εκείνον ή εκείνους που θα θέλατε εσείς να δείτε σε αυτήν τη θέση.