Δεν υπάρχει λόγος να επαναληφθούν τα ίδια και τα ίδια όσον αφορά το διπλό φονικό του ζεύγους στο Στρόβολο. Η δικαιοσύνη οφείλει και θέλω να πιστεύω από πλευράς μου ότι θα κάνει τη δουλειά της σωστά και αξιοπρεπώς. Μόνο κάτι: Μη μας κρύψετε κύριοι των αρχών τίποτα. Θέλουμε να μάθουμε την πάσα αλήθεια. Γιατί υπάρχει λόγος.

Κι ο λόγος αυτός είναι ο εξής: Δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν πια, πολίτες και ειδικά παιδιά να πέφτουν για ύπνο το βράδυ και εν τέλει να μην τους παίρνει ο ύπνος γιατί θα τελούν υπό κατάσταση πανικού μήπως κάποιοι ληστές θ’ ανοίξουν την πόρτα τους και θα τους κατακρεουργήσουν. Κάποιοι εμπλεκόμενοι φορείς άφησαν να νοηθεί ότι πρόκειται για μια απλή ληστεία. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Δεν γίνονται σ’ ολόκληρο τον κόσμο συχνά και με εξαιρετική ευκολία. Σαφώς και ο πιο “άσχετος” της κυπριακής κοινωνίας δεν θα πίστευε ότι πρόκειται για μια απλή ληστεία.

Η κοινωνία λοιπόν βρίσκεται μπροστά σ’ ένα ερώτημα μιας απέραντης τραγικότητας: Πώς έχει καταντήσει έτσι; Ο πρώτος ένοχος του διπλού εγκλήματος είμαστε εμείς. Ο καθένας από εμάς. Εσύ κοινωνία έφτιαξες ανθρώπους υπάνθρωπους χωρίς περίσκεψη χωρίς αιδώ, οι οποίοι φτάνουν στην άτιμη κατάντια να κατασφάξουν τα θύματά τους. Εσύ άτιμη κοινωνία δημιούργησες ανθρώπους με χίλια δυο κόμπλεξ, ανθρώπους καταπιεσμένους, ανθρώπους δυστυχισμένους, κατά πολύ ψυχικά διαλυμένους, ανθρώπους που ζουν εν κρυπτώ και παραβύστω. Άραγε πόσα κρύβεις στυγερό έγκλημα; Πόσα κρύβεις άτιμο;

Ναι, όντως οι πλείστοι εξ ημών, άλλοι σε μικρότερο άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό γίναμε ποινικοί ανακριτές και αραδιάζουμε στο fb, στην εργασία, στις παρέες τη δική μας εξιχνίαση ως άλλοι CSI. Μα γιατί άραγε; Δεν σπιλώνουμε έτσι τη μνήμη των δολοφονηθέντων; Δεν κατακρίναμε και δεν καταδικάσαμε εξ αρχής τον 15χρονο γιο τους προτού καν μάθουμε την πάσα αλήθεια; Έχουμε ελαφρυντικό άραγε; Μπορεί κάτι να έχουμε. Ίσως το γεγονός πως ως κοινωνία το διπλό αυτό φονικό μας ταρακούνησε όσο κανένα άλλο. Μας πόνεσε όλους.

Το διπλό φονικό πόνεσε σκληρά και πικρά την κοινωνία της Κύπρου. Ήταν ένα ράπισμα χωρίς οίκτο, χωρίς ελεημοσύνη. Για ένα και μοναδικό λόγο: Επειδή αυτό το μένος των δραστών υποδηλώνει στην ουσία την υποκρισία μας, καταδεικνύει τη δήθεν απόλυτη ευτυχία μας, φανερώνει την απελπισία των ανθρώπων που δεν κατάφεραν ποτέ ν’ αναγεννηθούν από τις στάχτες τους. Μια κοινωνία τελοσπάντων που εκκολάπτει εγκληματίες πρώτης τάξεως.