Ένα από τα αιώνια ερωτήματα είναι αν υπάρχει ηθική στην πολιτική. Η απάντηση που θα δώσει ο καθένας είναι πάντα υποκειμενική. Δεν είναι λίγες οι φορές που πολιτικά πρόσωπα έχουν κριθεί για πράξεις και συμπεριφορές ως πολιτικά ανήθικα. Οι περιπτώσεις δεν είναι πάντα οι ίδιες. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα πολιτικά πρόσωπα επιλέγουν «ανήθικη» συμπεριφορά όχι προς το λαό, αλλά προς το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η ιστορία με τη βουλευτική έδρα της Λεμεσού. Η έδρα έχει μείνει κενή για 2η φορά, μετά την προσφυγή στη δικαιοσύνη από τον τέως βουλευτή Λεμεσού του ΔΗΣΥ, Ανδρέα Μιχαηλίδη. 

Ο ΔΗΣΥ θεωρεί πολιτικά ανήθικη την απόφαση της Ελένης Θεοχάρους να ζητήσει την ψήφο του λαού στις βουλευτικές του 2016 και στη συνέχεια να παραχωρήσει την έδρα στον πρώτο επιλαχόντα. Από την πλευρά τους τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου θεωρούν πολιτικά ανήθικη την προσπάθεια του ΔΗΣΥ να πάρει από την Αλληλεγγύη μια έδρα που κερδήθηκε με την ψήφο του λαού. Παρόμοια και η θέση του ΑΚΕΛ. Στον διάλογο μπήκε και η Συμμαχία Πολιτών, η οποία εξηγεί ότι με τη λογική των… άλλων κομμάτων του ενδιάμεσου, είναι πολιτικά ανήθικη η απόφαση του Παύλου Μυλωνά και της Άννας Θεολόγου να κερδίσουν την έδρα τους με τη στήριξη των ψηφοφόρων της Συμμαχίας και στη συνέχεια να εγκαταλείψουν το κόμμα.

ΕΧΩ ΤΗΝ εντύπωση ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο και όχι τόσο επιφανειακό. Καταρχάς το πολιτικό μας σύστημα πρέπει να αποφασίσει πού ανήκουν οι έδρες. Αν οι έδρες ανήκουν στα κόμματα, τότε, ναι, οι βουλευτές των κομμάτων που διαφωνούν με τη γραμμή του κόμματος και αποχωρούν, πρέπει να παραδίδουν την έδρα. Αν οι έδρες ανήκουν στους εκλεγμένους βουλευτές, τότε κανένα κόμμα δεν μπορεί να έχει παράπονο για τις αποφάσεις βουλευτών. Αφού το διευκρινίσουμε αυτό, θα πρέπει να κάτσουμε και να αποφασίσουμε τι είναι ηθικό στην πολιτική.

ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ στην περίπτωση της βουλευτικής έδρας στη Λεμεσό. Η Ελένη Θεοχάρους κατήλθε ως υποψήφια στη Λεμεσό. Έλαβε 3.788 σταυρούς προτίμησης, από τους συνολικά 5.254 ψήφους της Αλληλεγγύης. Δεύτερος σε ψήφους ήταν ο Γιώργος Παπαδόπουλος με μόνο 767 ψήφους. Είναι προφανές ότι αν η κ. Θεοχάρους δεν ήταν στο ψηφοδέλτιο, ενδεχομένως το κόμμα της να μην έπαιρνε έδρα στη Λεμεσό. Αν ήξερε εκ των προτέρων ότι δεν θα αποδεχτεί την έδρα, τότε αυτό δεν είναι πολιτικά ηθικό. Από την άλλη, ο ΔΗΣΥ λέει ότι είναι πολιτικά ανήθικο να κατέχει η κ. Θεοχάρους μια έδρα στην ευρωβουλή, την οποία κέρδισε με το ψηφοδέλτιο του ΔΗΣΥ. Αν η κ. Θεοχάρους ήξερε εκ των προτέρων ότι θα αποχωρήσει από το κόμμα, τότε και πάλι έχουμε πολιτική ανηθικότητα. Αν δεν το είχε προγραμματισμένο, τότε δεν υπάρχει ανηθικότητα, αφού πρέπει να γίνει σεβαστή η απόφαση της να διαφοροποιηθεί. Να δούμε ένα άλλο παράδειγμα. Από τη Συμμαχία Πολιτών λένε ότι είναι πολιτικά ανήθικο το γεγονός ότι ο Παύλος Μυλωνάς έφυγε και πήρε την έδρα στο ΔΗΚΟ. Η Συμμαχία Πολιτών έλαβε στη Λεμεσό 5.184 ψήφους. Από αυτούς ο Παύλος Μυλωνάς έλαβε 3.651 και ο δεύτερος 635. Είναι φανερό ότι αν δεν ήταν ο Παύλος Μυλωνάς, ενδεχομένως η Συμμαχία να μην έπαιρνε έδρα. Άρα, η «ανηθικότητα» στην περίπτωση αυτή ίσως και να μην υπάρχει.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ μπορούν αν εξαχθούν πολλά. Ένα συμπέρασμα που έχω εξάγει τις τελευταίες ημέρες, είναι ότι υπάρχουν πολιτικά κόμματα που χρησιμοποιούν την λέξη «ηθική» αναλόγως με το συμφέρον της στιγμής. Η ηθική δεν πρέπει να προσαρμόζεται. Η ηθική δεν πρέπει να έχει κριτήρια, ούτε συμφέροντα. Την ηθική πρέπει να την στηρίζουμε, ανεξαρτήτως αν μας συμφέρει ή όχι. Θα ήταν καλά αν υιοθετούσαν τα κόμματα αυτή την άποψη.