Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ της κυβέρνησης με τις Συντεχνίες του ημιδημόσιου τομέα για σταδιακή επαναφορά αποκοπών στους μισθούς, ήταν λογικό να προκαλέσει αντιδράσεις, όχι γιατί δεν έπρεπε να γίνει, από την στιγμή που κρίθηκε ότι τα οικονομικά του κράτους το επιτρέπουν, αλλά γιατί έγινε μεμονωμένα και όχι στο πλαίσιο μίας ευρύτερης και γενικότερης στρατηγικής, για σταδιακή αποκατάσταση των μισθών, σε ολόκληρο το φάσμα των εργαζομένων και του δημόσιου και ημιδημόσιου τομέα, αλλά κυρίως και του ιδιωτικού, που είναι ο τομέας που υπέστη και την οδυνηρότερη συρρίκνωση μισθών και ωφελημάτων, στην περίοδο της κρίσης.

ΚΑΝΕΙΣ δεν ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση, κακώς ως εργοδότης, μπαίνει στη λογική της σταδιακής αποκατάστασης των μισθών των δικών της υπαλλήλων. Όταν όμως το κάνει, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει στον ιδιωτικό τομέα που αποτελεί και τον κύριο όγκο των φορολογούμενων πολιτών της, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να διογκώνει ακόμα περισσότερο το χάσμα μισθών και ωφελημάτων που υπάρχει ανάμεσα στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, να διαιωνίζει μία τεράστια κοινωνική ανισότητα και να «τσιμεντώνει» τις δύο ταχύτητες, εργαζομένων και φορολογούμενων.

ΠΡΟΤΟΥ λοιπόν η ίδια αλλά και οι Συντεχνίες, προχωρήσουν στο βήμα αυτό, όφειλαν και θα έπρεπε, να επιδιώξουν και διασφαλίσουν, ότι στο πλαίσιο της ισότιμης μεταχείρισης όλων των εργαζομένων, στην ίδια ρότα, θα μπει ταυτοχρόνως και ο ιδιωτικός τομέας.

ΚΑΙ ΝΑΙ η κυβέρνηση δεν έχει λόγο και τρόπο ευθείας παρέμβασης στη διαμόρφωση των όρων εργοδότησης στον ιδιωτικό τομέα και ούτε και φυσικά μπορεί να «προικοδοτήσει», από τα όποια αποθέματα και αν έχει, την αποκατάσταση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, όμως μπορεί, ασκώντας την επιρροή της και το εργαλείο του Υπουργείου Εργασίας, να επιβάλει ένα τέτοιο διάλογο, ανάμεσα στους κοινωνικούς εταίρους.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ έχει στη διάθεση της όλα τα οικονομικά και άλλα στοιχεία και δεδομένα που δείχνουν, αν η κατάσταση της οικονομίας επιτρέπει και επιβάλλει κάτι τέτοιο. Και δεν μπορεί φυσικά τα οικονομικά δεδομένα να το επιτρέπουν στο δημόσιο, αλλά να μην το επιτρέπουν στον ιδιωτικό τομέα. Ούτε φυσικά μπορεί η οποιαδήποτε κυβέρνηση να κλείνει τα μάτια και να σφυρίζει αδιάφορα, αν γνωρίζει ότι ο ιδιωτικός τομέας, εκμεταλλευόμενος τις «ειδικές συνθήκες» και περικοπές της κρίσης, συσσωρεύει σήμερα υπερκέρδη.

ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΩΣΤΕ γνωστό ότι σε κάθε «δύσκολη ώρα», οι εκάστοτε κυβερνήσεις ασκούν την επιρροή και πίεση τους για να πετύχουν την αναγκαία μείωση στα κόστη σε όλο το εύρος της οικονομίας, με πρώτο πάντα θύμα, τις απολαβές των εργαζομένων και το αντίστοιχο οφείλουν να κάνουν και όταν διαφοροποιούνται οι συνθήκες.

ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ σήμερα οι συνθήκες επιτρέπουν αποκαταστάσεις και αυξήσεις στον δημόσιο και ημιδημόσιο τομέα, το ίδιο ισχύει και στον ιδιωτικό τομέα και η κυβέρνηση, έχει ευθύνη αλλά και καθοριστικό ρόλο να διαδραματίσει και σε αυτό.

ΟΣΟ ΔΕ για τις Συντεχνίες, ήλθε η ώρα και εκείνες, να πάψουν να εφησυχάζουν και να βολεύονται με τα «σιγουράκια» του δημοσίου και να ασχοληθούν με τα τεράστια προβλήματα και την προάσπιση των συμφερόντων, των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, που αποτελούν και την τεράστια πλειοψηφία των μελών τους και τους οποίους υποτίθεται ότι ιδρύθηκαν, για να εξυπηρετούν.