Η ζωή, ρε φίλε, δεν περιμένει, Περνά και φεύγει κι αν δεν έχεις τη διάθεση να τη ζήσεις στην ώρα της, μην την ψάξεις μετά. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, κανείς δεν θα είναι ίδιος. Κι αν κάποια γεγονότα επαναλαμβάνονται, δεν μοιάζουν μεταξύ τους.
Ήταν αλλιώτικα τότε τα πράγματα. Για όσους θέλησαν φυσικά να τα ζήσουν. Για όσους δεν υπάκουσαν στις εντολές μιας εξουσίας που έμαθε να επιβιώνει σκορπώντας το φόβο, το μίσος και τις εύκολες «ταυτότητες». Οι άνθρωποι ηταν διαφορετικοί. Ξεχείλιζαν από διάθεση, αισιοδοξία, πάθος για το αύριο. Παραμέριζαν τους ογκώδεις υπουργούς που είχαν σταθεί μπροστά τους κουνώντας το δάκτυλο. «Κάτι αλλάζει, είμαστε κοντά». Αυτό κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα και γινόταν προοπτική στο άκουσμα της υποδοχής. «Να έρτετε εσεις στα σπίθκια σας, να πάμε εμείς στα δικά μας». Γιατί το σπίτι του καθενός είναι μοναδικό. Όποια γλώσσα κι αν μιλά, όποιο θεό κι αν πιστεύει.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Χριστουγεννιάτικα φυσικά δέντρα από το Τμήμα Δασών
Αυστραλία: Εγκρίθηκε η απαγόρευση πρόσβασης παιδιών σε πλατφόρμες
Δεν το ήθελαν αυτό το σκηνικό οι τότε κυβερνώντες. Δεν ανέχονταν τις πρωτοβουλίες της κοινωνίας. «Δεν θα κάνει πολιτική ο κάθε ένας στη μέση του δρόμου». Σωστά. Η πολιτική γίνεται από τους επαγγελματίες πίσω από τις κλειστές πόρτες… Κι έτσι άρχισε να χύνεται το δηλητήριο. «Προδότες»! «Πάνε και συναγελάζονται με τους Αττίλες, τους βιαστές, τους δολοφόνους»… Έτσι έπρεπε. Το άλλο μισό της πατρίδας να μείνει στο σκοτεινό σύννεφο της άγνοιας, της λήθης. Μπας και φύγει η διαχείριση από τα χέρια των «ηγετών». Μπας και γνωριστούν οι άνθρωποι, αρχίσουν να μιλούν μεταξύ τους, μάθουν αυτά που τους έκρυβαν για δεκαετίες.
Το δηλητήριο έρχεται από τότε. Κι όσοι ακολούθησαν, ούτε μπόρεσαν αλλά και ούτε θέλησαν να το απομακρύνουν.
Η ζωή, ρε φίλε, δεν περιμένει. Όλα αλλάζουν. Όπως χθες που άνοιξαν άλλα δύο οδοφράγματα αλλά έμειναν λίγοι πια να πιστεύουν πως οι τρύπες στο «τείχος» δημιουργούν προοπτική, δημιουργούν ελπίδα. Το δηλητήριο εκείνης της πενταετίας δεν μας σκότωσε. Μας μετάλλαξε όμως τόσο που προτιμούμε τους δρόμους κλειστούς, που δεν θέλουμε να ανταμώσουμε, που επιλέγουμε να ζούμε με αυτό που κάποτε αναθεματίζαμε. Και που, όλο αυτό, βαφτίζεται στην κολυμβήθρα του «πατριωτισμού». Αυτή είναι η θλιβερή κατάληξη μιας διαδρομής που έκανε τον κύκλο της και επέστρεψε στο ίδιο σημείο. Εκεί όπου ο «πατριωτισμός» που έφερε την Τουρκία στην Κύπρο, πασκίζει με νύχια και με δόντια να την κρατήσει εδώ…
