Αμήχανος διάβαζα –και ξαναδιάβαζα – τις προάλλες τις εξάρσεις Δημοτικού Συμβούλου στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ούτε γνωρίζω -ούτε και επιθυμώ να γνωρίσω- τον “κύριο”. Δεν μας συνδέει τίποτα, καμία κοινή συνισταμένη. Ο άθλιος και ανιστόρητος λόγος του δεν έχει καμία θέση στη δική μου σφαίρα δημοσίων ή και ιδιωτικών παρεμβάσεων. Φανερώνει εκπεσμό, παρακμή και τραγωδικό φανατισμό η εκτός κάθε αποδεκτού ορίου έξαρσή του. Λόγια που καταδεικνύουν ιστορική σύγχυση, πολιτισμική αφασία και παντοδαπή αφασία.

Το ζήτημα βεβαίως δεν μπορεί να είναι κομματικό, είναι βαθιά πολιτικό όμως.  Δεν είναι η πρώτη φορά – και δυστυχώς ίσως ούτε και η τελευταία – που τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί δίνουν και παίρνουν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.  Ούτε μπορεί η διαγραφή ή και η παραίτησή του να λύσουν το πρόβλημα, το ευρύτερο πρόβλημα της κοινωνικής κρίσης που φανερώνουν τέτοιου είδους συμπεριφορές.  Για να ξεπεράσουμε πραγματικά την κρίση χρειάζεται ρεαλιστική πιστοποίηση της πραγματικότητας. Σήμερα μοιάζει να πολεμάμε με ασπιρίνες τα δευτερογενή απότοκα της κοινωνικής κρίσης, χωρίς να αγγίζουμε τα πρωτογενή αίτια.  Η τραγωδία είναι ξεκάθαρη και καταδεικνύει τη στάθμη του πολιτικού μας συστήματος.

Δεν θα επιβιώσουμε αν δεν αποβάλλουμε από τον δημόσιο βίο αμετάκλητα όχι μόνο όσους επιλέγουν να εκφράζονται αλλά και όσους ανέχονται να συνυπάρχουν με στοιχεία που στοχεύουν στην εξευτελιστική ατίμωση των αντιπάλων.  Να το ξεκαθαρίσουμε: Η Δημοκρατία δεν είναι συνταγή, είναι άθλημα και οι επιδόσεις συνάρτηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας.  Που θα πει ότι οι ευθύνες μας βαραίνουν όλους, πολίτες και πολιτικούς.  Γιατί το πραγματικά καινούργιο μπορεί να γεννηθεί μόνο αν αποβληθούν από τον δημόσιο βίο όσοι στοιχειώνουν στην Κύπρο το παλιό.

Οι αρχαίοι Ελληνες βεβαίωναν ότι χωρίς «αιδώ και δίκην», αίσθηση ντροπής και απονομή δικαιοσύνης, δεν συγκροτείται «πόλις», πολιτεία, σώμα κοινωνίας σχέσεων.  Η απονομή δικαιοσύνης στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν συνεπάγεται «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» ούτε βεβαίως και «λιθοβολισμό».  Η ουσιαστική απονομή δικαιοσύνης θα έλθει μόνο με την ανάπτυξη πολιτικής συνείδησης.  Να εμπιστευόμαστε με τη ψήφο μας να μας εκπροσωπούν στη βάση ποιοτικών κριτηρίων και όχι στη βάση του εντυπωσιασμού και της τηλεθέασης.  

Η δημόσια κατακραυγή πρωτοφανής και δικαιολογημένη. Σε μια περίοδο που τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης πρωταγωνιστούν στο δημόσιο διάλογο ήταν ζήτημα ωρών το θέμα να γίνει “viral” και να προσπαθήσει ο κατ’ επανάληψη (γιατί απ’ ότι πληροφορήθηκα δεν είναι η πρώτη φορά που επιδίδεται σε τέτοιου είδους εκφράσεις) υβριστής να μαζέψει τα αμάζευτα.  Η διαγραφή του απόλυτα δικαιολογημένη και αυτονόητη.  Δεν μπορεί όμως αυτό να θεωρείται το «πλαφόν» της φαυλότητας.  Γιατί αν το συγκεκριμένο περιστατικό ήταν μεμονωμένο, το σίγουρα είναι ότι αντίστοιχες νοοτροπίες, συμπεριφορές και απόψεις υπάρχουν κι άλλες, κάποιες εκ των οποίων εκφράζονται και επίσημα από οργανωμένα σύνολα ή ακόμη και κόμματα.

Οφείλουμε ως κοινωνία να επανακάμψουμε σε κοινωνικές προτεραιότητες, να ξαναβρούμε την πυξίδα πολιτικού προσανατολισμού μας.  Μόνο τότε η αντίδραση των τελευταίων ημερών θα έχει νόημα, αλλιώς οδηγούμαστε σε πολιτική –και κοινωνική- αυτοχειρία.​