Λένε, πως άμα δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις, ίσως γι αυτό η ανησυχία μας έφτασε μέχρι την αντίδραση “λυπάμαι” στις τραγικές φωτογραφίες που κυκλοφορούν. Το αναστημα του ο άνθρωπος έχει χρέος να το σηκώνει όποτε καταπατούνται τα δικαιώματα του, όποτε βλέπει τον αδερφό του να υποφέρει, όποτε τον πνίγει αυτό το τέρας της αδικίας και της ταξικότητας.

Θυμίζουν στιγμές του ’74 είπαν κάποιοι παλαιότεροι που τα έζησαν. Οι ιμπεριαλιστικές ενέργειες δεν πρέπει να επισκιάζονται με τη ψευδοδικαιολογία ότι είναι προσπάθειες ειρήνης. Και στο κάτω – κάτω, σαν ένας απλός προβληματισμένος πολίτης, μη γνωρίζοντας πολλά, ρωτώ τους “άρχοντες” του κόσμου : Θα φέρετε την ειρήνη με πόλεμο; Διότι, είχα την εντύπωση ότι όταν δεν υπάρχει ειρήνη, κυριαρχεί μια εμπόλεμη καταστροφική κατάσταση, πώς αυτή θα διωχθεί με άλλη μια αντίστοιχη κατάσταση; Ξέρω πως δε θα λάβω απάντηση.

Κι όταν διάβαζα λογοτεχνία ο Κώστας Βάρναλης με συνεπήρε με ένα και μόνο στίχο : ” Πού να σε κρύψω γιόκα μου να μη σε φτάνουν οι κακοί; ” Τόσα χρόνια μετά δε βρέθηκε κάποιος να απαντήσει στη μάνα εκείνη που το ρώτησε. Πόσες άλλες μάνες χθες το είπαν; Πόσα άλλα παιδιά χάθηκαν για τα συμφέροντα των “μεγάλων”; Ποιός θα μιλήσει για δικαιοσύνη τώρα; Πού πήγαν τα ανθρώπινα δικαιώματα; Ποιός μπορεί να απαντήσει στο παιδί που περιμένει τη μάνα του να ξυπνήσει γιατί κρυώνει και φοβάται, αλλά εκείνη την πήρε ο αιώνιος ύπνος;

Οι ερωτήσεις μου δεν μπορούν να περιοριστούν σε μια κόλλα χαρτί, είναι πάμπολλες. Συγχαρητήρια αν θεωρείτε πως είστε πετυχημένοι με τα νούμερα της οικονομίας σας να κορυφώνονται με το αίμα γυναικόπαιδων. Όλοι ξέρουμε πως είστε “έμποροι θανάτου”, “φονιάδες των λαών” .

Έρχομαι σ’ εμάς που σήμερα πολεμούμε τους πρόσφυγες αγνοώντας τι ήμασταν μερικές δεκάδες χρόνια πριν. Έρχομαι σ’ εμάς που σκοπός μας είναι να διώξουμε τους “ξένους”, τους “κακούς πρόσφυγες” να δείξουμε με κάθε τρόπο τις εθνικιστικές μας αντιλήψεις ή καλύτερα την ανθρωπιά που χάσαμε στο βωμό του συμφέροντος. Αν θεωρήσουμε ότι ισχύει ο στίχος του Τάσου Λειβαδίτη ” Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνηκαι για το δίκιο”

Πόσοι από εμάς είμαστε άνθρωποι;