Ανοικτή επιστολή προς όλους τους συμπάσχοντες τελειόφοιτους μαθητές:

Αγαπητοί μου φίλοι,

Είμαι ο Εφραίμ, μάλλον δεν γνωριζόμαστε, ένα όνομα είναι αρκετό για να συστηθώ. Να μου επιτρέψετε να νιώθω μια οικειότητα όταν απευθύνομαι σ’ εσάς μιας και τόσα πολλά μας ενώνουν στον σημερινό αγώνα που καλούμαστε να συμμετάσχουμε. Σύμφωνα με το ρολόι μου η ώρα πλησιάζει τις 9 μ.μ … Υπό άλλες συνθήκες κάποιοι θα μπαίναμε σπίτι τώρα, κάποιοι θα αρχίζαμε να διαβάζουμε τώρα και μια πολύ μικρή μερίδα θα άραζε παρακολουθώντας ταινίες στο Netflix.

Είχαμε όντως αρκετά «προβλήματα», ακατανόητες ασκήσεις, δύσκολα κεφάλαια, απώλεια ύπνου, κάναμε και κάποιες «θυσίες» για να δικαιούμαστε να ονειρευόμαστε, για να ξέρουμε να σημαδεύουμε τον στόχο. Να όμως που σήμερα μάθαμε πραγματικά τι θα πει θυσία. Με το να μένουμε στο σπίτι εικοσιτέσσερις ώρες, να προσπαθούμε να είμαστε θετικοί μπροστά σε μια μεγάλη ανασφάλεια για το μέλλον μας. Με το να προσπαθούμε μπροστά από μια οθόνη να συμμετέχουμε σ’ένα μάθημα, με το να προσπαθούμε πίσω από μια οθόνη να προσαρμοστούμε σε μια απρόσμενη αλλαγή. Όντως, υπήρχαν στιγμές που μισήσαμε το σχολείο. Όντως υπήρχαν στιγμές που βαρεθήκαμε ν’ακούμε , ν’ακούμε…Και τι ν’ακούμε; Ν’ακούμε συχνά πυκνά ότι αυτά που έχουμε είναι προσωρινά και πως κανείς δεν μας εγγυάται πως αύριο θα είμαστε το ίδιο καλά. Το ακούσαμε πολλές φορές, μάθαμε να το λέμε κι εμείς, το είπαμε, το γράψαμε, συμφωνήσαμε στην τάξη πως όντως ισχύει. Να όμως που πέραν από εκείνο το δύσκολο τρίωρο διαγώνισμα, πέραν ακόμα και από τις παγκύπριες εξετάσεις που στο άκουσμά τους τρέμαμε, εξεταζόμαστε τώρα σ’ένα «δοκίμιο της ζωής» αυτό που μάθαμε.

Σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πρόκειται να είμαστε ξανά «φυσιολογικοί» μαθητές. Και ξέρετε κάτι; Είμαι χίλια τοις εκατόν σίγουρος ότι σε κανέναν μα κανέναν δεν δίνει ευχαρίστηση το γεγονός αυτό. Στο μυαλό μας είναι: Ένα τραγούδι που δεν είπαμε, μια στιγμή που δεν ζήσαμε όσο θα έπρεπε, ένα σ’αγαπώ που δεν τολμήσαμε να ξεστομίσουμε, μία συγγνώμη που θα μας χαλούσε την εικόνα του δυνατού αν έβγαινε από το στόμα μας, ένα ευχαριστώ που θεωρήσαμε αχρείαστο, όλα όσα ζήσαμε δώδεκα χρόνια στα σχολεία,ε συγγνώμη…σχεδόν δώδεκα χρόνια , ξέχασα τον τύπο της απόστασης για να υπολογίσω την απόσταση του εφικτού από του ευκταίου.

Παρόλο που δεν γνωριζόμαστε φίλοι μου, να σας πω ότι γράφω αρκετές φορές διάφορα…Αυτή όμως, είναι η πρώτη φορά που γράφω και νιώθω τόσο έντονα, γι αυτό το άδοξο τέλος. Ονειρευόμασταν να γράψουμε σε πουκάμισα, να ζήσουμε τις τελευταίες μας στιγμές στον σχολικό χώρο όσο το δυνατό πιο έντονα…Τι να κάνουμε όμως, «καμιά φορά τα πράγματα έρχονται αλλιώς κι όχι όπως τα περιμένουμε», το έμαθα καλά ε;

Έντονα στη μνήμη μου εκείνη η τελευταία μέρα. Αν ξέραμε ότι ήταν τελευταία ίσως κάτι να προλαβαίναμε, μια αγκαλιά, έναν αξιοπρεπή αποχαιρετισμό, κάτι για το τέλος που βιάστηκε.

Όταν σκέφτηκα να σας γράψω ήθελα να πω τόσα πολλά. Δεν ξέρω τι κατάφερα να σας πω. Θα προσπαθήσω να πω κάτι παρηγορητικό κι ας είναι και αυτό απλά λόγια. Ακόμα και σήμερα αγαπητοί μου έχουμε πολλά, λησμονούμε αυτά που χάσαμε, ας κάνουμε μια σκέψη για το πώς θα είναι αν χάσουμε κι αυτά που έχουμε. Τότε θα λέμε καλά ήταν κι αυτά, ναι καλά ήταν αλλά τότε τι έκανες; Ας κάνουμε έτσι μια ευχάριστη αναδρομή στο παρελθόν , ας δούμε τι υποτιμήσαμε και ας αντιληφθούμε επιτέλους για το τι είναι σημαντικό στη ζωή μας. Χρησιμοποίησα πληθυντικό ξέρετε γιατί; Διότι αυτά τα «ας» και τα «να» τα λέω πρώτα στον εαυτό μου. Δεν είμαι εγώ αυτός που τα εκτίμησε, ούτε και αυτός που εκτιμά αυτά που έχει τώρα, θεωρώ όμως κοιτάζοντας πολύ κοντά μου παιδιά σε άλλες χώρες ότι ναι είμαι άπληστος. Δεν είμαστε προνομιούχοι και αυτοί υποδεέστεροι, κι αυτό τώρα το ζούμε.

Καλή δύναμη λεβέντες μου, καλή δύναμη λεβέντισσες μου! Εννά τα καταφέρουμεν τζι εννά λαλούμεν ήμασταν τζι εμείς γενιά που δοκιμάστηκε μα όμως εκατάφερεν τα!

Εννά βάλω «με αγάπη» πιο κάτω διότι δύο άρρωστοι που συμπάσχουν αγαπά ο ένας τον άλλο διότι νιώθουν τον ίδιον πόνο.

Με αγάπη , Εφραίμ

Υ.Γ Ας μας συγχωρέσουν οι εκλεκτοί φιλόλογοι που ξεφύγαμε λίγο από τα αυστηρά δομικά πλαίσια της επιστολής, ούτως ή άλλως σκοπός δεν ήταν να πάρω σαράντα μονάδες από τις σαράντα αλλά να βγάλω προς τα έξω αυτό που νιώθω και μάλλον νιώθετε κι εσείς.