Και να, που θα ερχόταν ο καιρός που θα κάναμε και αυτό το ταξίδι. Το ταξίδι στο κέντρο του νου. Κάποιοι από εμάς.

Όχι όλοι! Αυτό το ταξίδι δεν είναι για όλους. Αυτό είναι για γερά νεύρα που λες! Είναι για ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να χάνουν. Είναι για ανθρώπους που θέλουν να εξελίσσονται και να αναπτύσσονται μέσα από κάθε δοκιμασία. Είναι για εκείνους, που θέλουν συνέχεια να βρίσκουν τα όρια τους, και είναι για εκείνους, που έχουν διάθεση να κάνουν δουλειά. Δεν είναι για όλους λοιπόν, και αν δεν είναι για σένα, είναι εντάξει, δεν σε κρίνω. 

Αυτούς τους δύο μήνες καταλάβαμε ότι όλοι είμαστε στο ίδιο καράβι. Δεν ξεχωρίζει πλούσιος, φτωχός, μορφωμένος, λευκός, μελαχρινός. Όλοι, είμαστε το ίδιο γι’ αυτόν, τον μικρό, τον πολύ μικρό, τον κορονοϊό.

Και τώρα, που έχουμε αρχίσει να βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ, που αρχίζουν να φτιάχνουν τα πράγματα σιγά σιγά, και έχεις αρχίσει ίσως να κάνεις δειλά δειλά τα πρώτα σου βήματα προς την «έξοδο», θα ήθελα να πατήσεις μια παύση και να σκεφτείς για λίγο…

Όλοι που λες, λαμβάνουμε την ίδια ενημέρωση. Όλοι λαμβάνουμε τις ίδιες ειδήσεις. Όλοι έχουμε κάποια αγαπημένα μας πρόσωπα στις ευπαθείς ομάδες, όλοι βιώνουμε, την αλλαγή της καθημερινότητας μας, και όσοι μπορούμε, είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας. Άλλοι δουλεύουμε, άλλοι βαριόμαστε, άλλοι βρίσκουμε χρόνο να κάνουμε πράγματα που δεν έχουμε ξανακάνει. Και άλλοι πρέπει να δουλεύουν εκεί έξω. Κάποιοι με όρεξη και διάθεσή για βοήθεια και συνεισφορά, άλλοι με φόβο και γκρίνια και άλλοι με φόβο αλλά και θάρρος μαζί!

Η κρίση αυτή ήρθε για όλους, και δεν έχει κάνει εξαιρέσεις.

Σκεφτόμουν λοιπόν, και ήθελα να μοιραστώ μαζί σου ότι, αφού όλοι ζούμε κάτω από την ίδια πρόκληση, αφού όλοι είμαστε στο ίδιο καράβι, γιατί ο κάθε ένας από εμάς το βιώνει διαφορετικά;

Γιατί αντιδρούμε σε αυτά, το ίδια ερεθίσματα, άλλοι με συναισθήματα λύπης και απελπισίας, άλλοι με φόβο, πανικό, στενοχώρια, άλλοι με χιούμορ, άλλοι με αισιοδοξία, και άλλοι με συναισθήματα ευγνωμοσύνης;

Ποιο είναι αυτό το συστατικό που μας κάνει να έχουμε διαφορετική ανταπόκριση στο ίδιο ερέθισμα; Και ποιο είναι το αποτέλεσμα που παίρνει ο κάθε ένας μας, ανάλογα με τον τρόπο που σκέφτεται και αντιδρά;

Πως φιλτράρω τα εξωτερικά ερεθίσματα, και σε τι συμπεράσματα καταλήγω; Τι σκέψεις βάζω το μυαλό μου να σκεφτεί; Τι εικόνες παράγω στον «προτζέκτορα» μου;

«Ότι σπέρνεις, θερίζεις» έλεγε ο παππούς μου. «Ότι σκέφτεσαι, παράγεις» θα σου πω εγώ, και δεν θα είμαι η μόνη! Το έχουν πει κι άλλοι. Μεγάλοι δάσκαλοι, ο κάθε ένας με τον δικό του τρόπο.

Πάρε το χρόνο σου και μη φοβηθείς να κάνεις ένα ταξίδι στο κέντρο του μυαλού σου.

Τι λέξεις επιλέξεις να χρησιμοποιείς; Τι εικόνες επιλέγεις να δεις; Ποιο τέλος επιλέγεις να βάλεις στην ταινία σου; Η δασκάλα μου λέει, ότι έρχονται σε εμάς, μόνο όσα μπορούμε να αντέξουμε, τίποτα παραπάνω. Κι εσύ είσαι εδώ, και παίρνεις, μόνο όσα μπορείς να αντέξεις. Τίποτα παραπάνω. Πως θα τα διαχειριστείς, αφού γνωρίζεις ότι μπορείς και να τα αντέξεις; Πως θα βγάλεις τον καλύτερο σου εαυτό μέσα από αυτή τη κρίση; Αυτό είναι η δική σου δουλειά.

Κάνε ένα ταξίδι λοιπόν, διαφορετικό από όλα τα άλλα. Και αν δεν μπορείς να το κάνεις μόνος, ή μόνη, πάρε βοηθό. Βρες τον κατάλληλο δάσκαλο που θα σε στηρίξει σε αυτό, αλλά, «Συν Αθηνά, και χείρα κίνει» να ξέρεις.

Να θυμάσαι, ο μόνος που μπορεί να «γράψει» την δική σου ιστορία, είσαι εσύ.