Χρυσό, γιατί είναι ακριβό! Πράσινο, γιατί έρχεται μέσα από τις φυλλωσιές των δέντρων… Χρυσοπράσινο, λοιπόν… Ανάλαφρο και ξωτικό. Γεμάτο ζωή. Γεμάτο τοπίο! Η ομορφιά του κόσμου σε μικρογραφία! Αυτή είναι η Κύπρος…
Με την ιστορία την ατέλειωτη. Με τους αιώνες βουτηγμένους στις τρικυμίες, στα κύματα και την περιπέτεια. Με τους κατακτητές που ένας – ένας πέρασαν, εισέβαλαν, λεηλάτησαν, στρογγυλοκάθισαν χρόνια πολλά, έκτισαν τα κάστρα τους, έφεραν τους βασιλιάδες τους, έστησαν τους θρόνους τους σαν να ‘ταν από γεννησιμιού τους ολόδικό τους τούτο το νησί.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Παρελάσεις ασταμάτητες, λοιπόν, οι κατακτητές. Είχαμε τους Φράγκους. Τους Πτολεμαίους. Την Αρσινόη. Τον Τεύκρο, τον γιο του Τελαμώνα. Τον Αίαντα. Τον Ιουστινιανό. Τη Θεοδώρα. Τους Σαρακηνούς. Τους Βενετούς. Τους Γενουάτες. Τους Πιζάνους. Τους Ναπολιτάνους. Τους Καταλάνους. Τους Μαρσεγιέζους. Τους Σύρους. Τους Άραβες. Τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο. Τους Λουζινιανούς. Τους Εγγλέζους. Τους Τούρκους… Και πάλι, ξανά, τους Τούρκους που τούτη τη φορά δεν λένε να φύγουν… Ποιος άλλος τόπος στον πλανήτη βίωσε τόσους κατακτητές; Ποια μαύρη τύχη κληρονόμησε τούτος ο λαός… Ας μην πάμε μακριά. Ας πάμε λίγα βήματα πιο πίσω. Ας πάμε ένα – δυο βήματα πίσω μέχρι την Αγγλοκρατία και την εισβολή των Τούρκων του ’74. Τι έζησε ο Κύπριος κάτω από την μπότα των Εγγλέζων…
Πόσα νέα παιδιά έχασαν τις σπουδές τους, πόσοι μαθητές βγήκαν στα βουνά για να πολεμήσουν τους Βρετανούς που κούρνιασαν στο νησί με το “έτσι θέλω… “Πόσα όνειρα γέννησε αυτή η πατρίδα. Πόσες αγχόνες αφαίρεσαν ζωές και ταυτόχρονα έδωσαν ελπίδα στον τόπο..Πόσες αγνές ψυχές,ορκίστηκαν ότι «με όλες τους τις δυνάμεις θα αγωνιστούν για την απελευθέρωση της Κύπρου από τον αγγλικό ζυγό θυσιάζοντας κι αυτήν την ίδια τη ζωή τους»… Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε. Να φέρουμε στη μνήμη μας την υπέρβαση.
Να συνειδητοποιήσουμε ότι, το αίμα που χύθηκε, δεν ήταν μια μικρή λίμνη, ήταν ένα ολόκληρο κόκκινο ποτάμι. Τέσσερα χρόνια με συντροφιά τις βόμβες, τις δολοφονίες, το δάκρυ, τις μαυροφορεμένες μάνες, τα κρησφύγετα, τις νάρκες, τους όρκους, τις χειροπέδες. Αυτό το χρυσοπράσινο, το έρμο φυλλαράκι είδε τον θάνατο μπρος απ’ τα μάτια του. Γέννησε ήρωες, έθαψε τα παιδιά του καθώς τούτα τα παιδιά έβαλαν την πατρίδα πιο πάνω κι απ’ τη ζωή τους. Κι ύστερα, λίγα χρόνια αργότερα, αφού το νεογνό κράτος έκανε σιγά-σιγά τα πρώτα του βήματα, το αγαπημένο φυλλαράκι έμελλε να πέσει σε βαθύ γκρεμό με τις περιπέτειες του 1974, με τους χιλιάδες νεκρούς, τη διπλή εισβολή..
Είμαστε ένα «πέρασμα», που κι ο πιο άγιος φίλος, που κι ο πιο άγριος οχτρός θα μας σημαδεύει πάντα, πάντα, πάντα μέχρι να βρει μια δροσερή σκιά σε ένα κομμάτι της γης μας. Ποιάς γης μας; Της ήδη μοιρασμένης, της ήδη κατακομματιασμένης αυτής γης… Χρυσοπράσινο φύλλο… Ανάλαφρο και ξωτικό; Ναι!.. Τρεμάμενο όμως!..
Και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, αδύναμο και κουρασμένο. Κάποιος ούριος, ειρηνικός άνεμος ΠΡΕΠΕΙ να φυσήξει. Και μια βροχή για να του ξυπνήσει τη δύναμη που του χρειάζεται να ορθοποδήσει σήμερα. Ειδικά σήμερα!.. Ειδικά τώρα!…
