Η νέα συζήτηση για το τι έγινε στο Κραν Μοντάνα επαναφέρει στην επικαιρότητα μερικά παλιά, αλλά όχι ξεχασμένα θέματα.

Τι έγινε στη Σύνοδο αυτή;

Τι ακολούθησε στη συνέχεια;

Πού βρίσκεται σήμερα το κυπριακό;

Όλα τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι ο πρόεδρος και οι στενοί του συνεργάτες χειρίστηκαν μια μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα μας, κατά τρόπο επιπόλαιο και εν τέλει ατελέσφορο. Ο ΓΓ του ΟΗΕ υπέβαλε ένα πλαίσιο από Έξι Σημεία-στο σημείο 1 επρονοείτο η άμεση κατάργηση των επεμβατικών δικαιωμάτων και στο σημείο 2 η αποχώρηση του στρατού της εισβολής για να φτάσουμε στα δύο αγήματα, όπως τα προνοούσε η Συνθήκη Συμμαχίας του 1960 (ΕΛΔΥΚ, 950 στρατιώτες, ΤΟΥΡΔΥΚ 650 στρατιώτες).

Το τελευταίο σημείο, όπως όλοι γνωρίζουμε, διασυνδέεται με τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και κάθε τροποποίησή του, αφορά τις πέντε πλευρές που τις υπέγραψαν και τους έδωσαν νομική υπόσταση. Αφού ο ΓΓ έδωσε προτάσεις που ικανοποιούσαν τις κύριες ανησυχίες της Ε/Κ πλευράς στα ζητήματα ασφάλειας, ήταν αναγκαίο να προχωρήσει η διαδικασία, ώστε το ερώτημα σε σχέση με τα αγήματα (ρήτρα λήξης ή ρήτρα αναθεώρησης) να απαντηθεί στο πιο υψηλό επίπεδο, των πρωθυπουργών με την συμμετοχή Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης απέτρεψε την εξέλιξη αυτή αφού δεν συνηγόρησε στην μετάβαση του Έλληνα πρωθυπουργού στην διάσκεψη. Ως εκ τούτου, χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία για να πάμε στο επόμενο βήμα, ώστε να ξεκαθαρίσουν όλοι τις τελικές τους θέσεις σε όλα τα σημεία του Πλαισίου του Γενικού Γραμματέα.

Οι σημερινές αναφορές για «μηδέν στρατεύματα και μηδέν εγγυήσεις», όπως καταγράφεται στο δημόσιο διάλογο, στην ουσία είναι μια επιχείρηση διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Εκείνοι που ευθύνονται για το σημερινό τέλμα, εκείνοι που ήταν πρωταγωνιστές της απραξίας από το τέλος του Κραν Μοντάνα (2017) μέχρι την αποχώρηση Ακιντζί το 2020, επιχειρούν να παρουσιαστούν ως μεγάλοι διαπραγματευτές για να κρύψουν την σημερινή πραγματικότητα: την αποτυχία να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες στον Κραν Μοντάνα, μηδέν συνομιλίες έκτοτε , το κυπριακό εκτός της διεθνούς ατζέντας και η Κύπρος ολοταχώς στα βράχια της διχοτόμησης.

Ο Πρόεδρος και οι στενοί του συνεργάτες εξαιτίας των χειρισμών τους άφησαν την Κύπρο χωρίς πραγματικές συμμαχίες. Εδώ και πέντε χρόνια το κυπριακό δεν απασχολεί τον ΟΗΕ, ή την ΕΕ, στο πιο υψηλό επίπεδο. Ο λόγος είναι απλός: έχουμε χάσει την αξιοπιστία μας , κανένας δεν καταλαβαίνει τι θέλουμε, και κατά συνέπεια, κανένας δεν μπορεί να υποστηρίξει μιαν ακατανόητη πολιτική. Θυμίζω ότι μέσα σε αυτό το διάστημα της πενταετούς απραξίας, ο Πρόεδρος βολιδοσκόπησε διάφορους για τη λύση των «δύο κρατών», κάτι που επιβεβαίωσε τόσο ο Αρχιεπίσκοπος ότι και ο τέως διαπραγματευτής με την λέξη «ιδεοθύελλα» για δύο κράτη.

Η θέση μου είναι καθαρή: Ποτέ διχοτόμηση, ποτέ «δύο κράτη», αυτά που ο Πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης συζητούσε πίσω από κλειστές πόρτες με τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Μ. Τσαβούσογλου. Σήμερα κάποιοι παριστάνουν τους αγέρωχους διαπραγματευτές για να κρύψουν το αποτέλεσμα της πολιτικής τους: το τέλμα στις συνομιλίες, το άνοιγμα του 3.5% της περιφραγμένης περιοχής του Βαρωσιού, τη χώρα μας να πλησιάζει στα βράχια της διχοτόμησης.

Χρειάζεται να δράσουμε άμεσα για να σπάσουμε το αδιέξοδο, αξιοποιώντας τα δύο κλειδιά που διαθέτουμε: την ενέργεια και την Ευρωτουρκική Σχέση. Θωράκισή μας είναι η σύμπλευσή μας με την ΕΕ. Χρειαζόμαστε συμμαχίες για να αλλάξουν οι συνθήκες ώστε η Τουρκία να διαφοροποιήσει την στάση της. Αδιαπραγμάτευτη θέση μου είναι πως χρειάζεται να αγωνιστούμε για να ξαναστήσουμε το διαπραγματευτικό πλαίσιο, να εργαστούμε με στόχο την συνολική επίλυση για να φύγουν τα στρατεύματα κατοχής, για να τερματιστούν οι εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα, για να εφαρμόσουμε τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα σε όλη την επικράτεια της Κύπρου.

Η Κύπρος αξίζει καλύτερα και αξίζει να αγωνιστούμε γι’ αυτό!