Η είδηση την περασμένη εβδομάδα, ήταν ότι η Αυστραλία δε θα υποβάλει υποψηφιότητα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2034, γεγονός που άνοιξε το δρόμο για τη Σαουδική Αραβία να φιλοξενήσει το τουρνουά. Αυτή η οπτική γωνία πρέπει να συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής. Η πραγματική ιστορία είναι ότι η FIFA βρίσκεται σε μια κατάσταση όπου έχει στριμώξει τον εαυτό της στη γωνία και ρεαλιστικά, κανείς εκτός Ασίας, Ευρώπης ή Βόρειας Αμερικής δεν είναι πιθανό να φιλοξενήσει άλλο Παγκόσμιο Κύπελλο, παρά μόνο ως μέρος κάποιας…παράξενης κοινής υποψηφιότητας. Γιατί; Η σύντομη απάντηση: Xρήμα, εξουσία και πώς αυτά είναι αλληλένδετα. Με απλά λόγια, η FIFA χρειάζεται χρήματα για να λειτουργήσει. Και φυσικά για να γεμίσει τις τσέπες των στελεχών. Ο πρόεδρος Τζιάνι Ινφαντίνο έβγαλε 3,82 εκατομμύρια δολάρια το 2022, συμπεριλαμβανομένων των μπόνους.Η FIFA έβγαλε περίπου 7,6 δισεκατομμύρια δολάρια στον κύκλο 2019-2022, ξεπερνώντας τα προβλεπόμενα έσοδα των 6,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Για το 2023 έως το 2026, ο στόχος τους είναι να αυξήσουν τα έσοδα στα επιβλητικά 11 δισεκατομμύρια δολάρια και να μοιράσουν σχεδόν 4 δισεκατομμύρια δολάρια από αυτά σε αναπτυξιακά κονδύλια. Αυτό είναι ένα πολύ, πολύ μεγάλο νούμερο, και είναι μια πολύ, πολύ μεγάλη υπόσχεση, που αν οι μικρές ομοσπονδίες πιστεύουν ότι μπορείς να την υλοποιήσεις, θα σε επανεκλέξουν.Θέλουν τα χρήματα της FIFA. Κάποιοι μπορεί να τα θέλουν επειδή πιστεύουν ότι μπορούν να κλέψουν ή να υπεξαιρέσουν ένα κομμάτι τους, αν κρίνουμε από το σκάνδαλο που ξέσπασε το 2016. Κάποιοι μπορεί να τα θέλουν επειδή το να λαμβάνουν χρήματα και να τα μοιράζουν, τους δίνει επιρροή και αναγνώριση και άλλοι μπορεί να τα θέλουν από πραγματική επιθυμία να αναπτύξουν και να βοηθήσουν το παιχνίδι στη χώρα τους.
Όποια και αν είναι η περίπτωση, θέλουν τα χρήματα που τους έχουν υποσχεθεί. Και δεδομένου ότι το μεγαλύτερο εισόδημα της FIFA είναι μακράν το Παγκόσμιο Κύπελλο Ανδρών -που αποτελεί το 83% των εσόδων- έχει σημασία πού διεξάγεται. Καλώς ή κακώς, η πραγματικότητα αυτή τη στιγμή είναι ότι μόνο η Βόρεια Αμερική, η Ευρώπη και η Ασία πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις.Θα ήταν πιο ρομαντική η υποψηφιότητα Ουρουγουάη-Αργεντινή-Χιλή-Παραγουάη για το 2030, ενώ θα τιμούσε επίσης την εκατονταετηρίδα και την τεράστια συμβολή της Νότιας Αμερικής στο άθλημα; Σίγουρα. Θα μπορούσε ένα υποθετικό Παγκόσμιο Κύπελλο Νιγηρίας-Καμερούν 2034 να ανταμείψει μερικούς από τους πιο παθιασμένους και… παραγκωνισμένους οπαδούς του κόσμου και να βοηθήσει σημαντικά την ανάπτυξη στη Δυτική Αφρική; Φυσικά.Αν συνέβαινε αυτό θα επέτρεπε ρεαλιστικά στη FIFA να επιτύχει τους μελλοντικούς στόχους της για τα έσοδά της και, κατ’ επέκταση, να ικανοποιήσει τις 150 και πλέον ενώσεις-μέλη που δε θα υπήρχαν στη σημερινή τους μορφή χωρίς τη χρηματοδότηση της FIFA; Μάλλον όχι.Είναι αυτό ένα κυνικό ανάγνωσμα; Ίσως… Δεν περιμένουμε από τα κρατικά επενδυτικά κεφάλαια και τους τύπους ιδιωτικών μετοχών που κατέχουν τη συντριπτική πλειονότητα του ποδοσφαίρου των συλλόγων να μοιραστούν με τους μη έχοντες, έτσι δεν είναι;Έτσι, όσοι κατοικούν σε ένα μέρος του πλανήτη που δε βρίθει από εταιρείες δισεκατομμυρίων δολαρίων, και όπου το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι μικρότερο από αυτό που κερδίζει ο Κριστιάνο Ρονάλντο σε μια ώρα, το πιθανότερο είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ να παρακολουθήσουν ένα Παγκόσμιο Κύπελλο στη χώρα τους.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
