Κάποτε είχα γράψει ότι η πολιτική τελείωσε από τη στιγμή που εμφανίστηκαν οι επικοινωνιολόγοι. Κι αυτό ενόχλησε και κάποιους φίλους που εργάζονται στον τομέα της επικοινωνίας. Είναι όμως αλήθεια ότι, όταν στο επίκεντρο της σκέψης βρίσκεται η εικόνα, το βάθος της απόφασης θα είναι πάντα ρηχό. Και το αποτέλεσμα της πολιτικής δεν μπορεί να είναι άλλο από επιφανειακό. Όχι τυχαία, άλλωστε, χάθηκε στην εποχή μας η πραγματική έννοια της πολιτικής.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, είναι παραδεκτό από όλους, το έχει στο επικοινωνιακό κομμάτι. Το έχει όμως τόσο πολύ που, τελικά, έγινε θύμα του. Έχω την εντύπωση πως όταν ο Πρόεδρος έδινε τη συγκεκριμένη απάντηση για τον ανασχηματισμό στη συνέντευξή του στον «Φιλελεύθερο», περίμενε να δει την επόμενη μέρα τίτλους όπως «Ο Πρόεδρος σπάει την παράδοση – Καταργεί την τακτική των 18 μηνών – Βάζει φρένο στη σπατάλη». Διότι, επέλεξε ο ίδιος, σε μια ήπια δημοσιογραφική ερώτηση περί της αξιολόγησης των υπουργών, να αναδείξει το στοιχείο των 18 μηνών που ακολουθούσαν οι προκάτοχοί του για να διαφοροποιηθεί και να εισάξει νέες πρακτικές.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Όταν όμως για βδομάδες από το στενό κύκλο του προεδρικού διέρρεαν οι πληροφορίες για το επικείμενο ανασχηματισμό, ορθώς η δημοσιογραφική αξιολόγηση επικεντρώθηκε σε αυτό και όχι στο επικοινωνιακό πυροτέχνημα που ο Πρόεδρος θέλησε να εκτοξεύσει. Και, κάπως έτσι, η υπόθεση ανασχηματισμός περιπλέχθηκε, έφυγε από τα χέρια του Προέδρου και μετατράπηκε σε μπούμερανγκ.
Είπαμε, όταν η επικοινωνία καταργεί την πολιτική, αυτό που απομένει δεν είναι τίποτα άλλο από την προχειρότητα και τους επιπόλαιους χειρισμούς. Ο Πρόεδρος, αν αντιλαμβανόταν την πολιτική σημασία του ανασχηματισμού, θα προχωρούσε σε μια αντικειμενική αξιολόγηση του έργου των υπουργών του, θα εντόπιζε τις αδυναμίες και τα κενά, θα διαπίστωνε εάν και που υπάρχουν αδύναμοι κρίκοι, θα έκανε μια σοβαρή έρευνα εντοπισμού των καταλληλότερων για είσοδο στην κυβέρνηση και θα προχωρούσε σε ανακοινώσεις όταν ο ίδιος θα αισθανόταν βέβαιος ότι αυτό του το πολιτικό βήμα ήταν ολοκληρωμένο και δημιουργούσε καλύτερες προοπτικές. Και όχι να τηλεφωνά το βράδυ της Κυριακής να βρει υπουργούς για να τους ανακοινώσει το πρωί της Δευτέρας. Τότε, και μόνο τότε, θα μπορούσε να αναδείξει και την κατάργηση της πρακτικής των 18 μηνών.
Αυτή θα ήταν μια ολοκληρωμένη πολιτική πράξη κι ας είχε και την επικοινωνιακή διάσταση. Διότι, για έναν Πρόεδρο, ο ανασχηματισμός δεν είναι παιχνίδι. Όσους περισσότερους κάνει (ειδικά χωρίς σοβαρή μελέτη και πολιτική τεκμηρίωση) τόσο θα αποδεικνύει τις αδυναμίες των επιλογών του και της άσκησης εξουσίας.
