Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της πλειοψηφίας των Γάλλων ψηφοφόρων είναι εκείνα που το πρωί της Δευτέρας έφεραν ανακούφιση στις Βρυξέλλες, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τη Δύση ευρύτερα καθώς ο Εμανουέλ Μακρόν μετά την εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής κέρδισε δεύτερη πενταετή θητεία στο πηδάλιο της χώρας του. Η επόμενη ημέρα των γαλλικών εκλογών φέρνει όμως και αρκετό προβληματισμό καθώς η ακροδεξιά Μαρί Λε Πεν πέτυχε το υψηλότερο ποσοστό που πέτυχε ποτέ υποψήφιος από αυτό τον πολιτικό χώρο στη Γαλλία.
Το 41,5% που εξασφάλισε η Λε Πεν, αντανακλά τα αισθήματα μεγάλης μερίδας των Γάλλων ψηφοφόρων έναντι της μετανάστευσης και των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων και ιδεολογιών. Η Γαλλία ως συνιδρύτρια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σημαντικός πυλώνας της ευρωπαϊκής πολιτικής, απέφυγε το βράδυ της Κυριακής να μπει σε μια λογική ρωσικής ρουλέτας με το μέλλον της ΕΕ για τα επόμενα πέντε χρόνια.
Η κατάρρευση των δύο μεγάλων κομμάτων που κυριάρχισαν στη χώρα από το 1958, το κεντροδεξιό κόμμα του Ντε Γκωλ και το κεντροαριστερό των σοσιαλιστών, η χώρα έμεινε με μόνο ένα κόμμα το οποίο τάσσεται υπέρ της ευρωπαϊκής λογικής. Τα υπόλοιπα κινούνται σε μια λογική κατά της παγκοσμιοποίησης, κατά της ΕΕ, κατά των μεταναστών, υπέρ του εθνικισμού και του προστατευτισμού.
Η απόφαση του πρώην Προέδρου Ζακ Σιράκ το 2001 να μειώσει την Προεδρική θητεία από επτά σε πέντε χρόνια και να συγχρονίσει τον εκλογικό κύκλο ώστε οι βουλευτικές εκλογές να διεξάγονται ένα μήνα μετά τις Προεδρικές, έχει επίσης ενισχύσει την απάθεια των ψηφοφόρων. Μεγάλη μερίδα των νέων δεν πάει πλέον στις κάλπες επιλέγοντας την πολιτική δράση μέσω των οργανώσεων, των διαμαρτυριών, της βίας και της ριζοσπαστικοποίησης.
Το σκηνικό αυτό συνέβαλε στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στη χώρα, ενισχύοντας την ακροδεξιά. Παρατηρείται επίσης ότι τα τελευταία χρόνια τα κόμματα της αντιπολίτευσης επιλέγουν αντί της αναζήτησης συναινέσεων την αντιπαράθεση. Αναλυτές αναφέρουν πως αυτό το φαινόμενο παρατηρείται ευρύτερα σε χώρες με πλήρη ή μερική αναλογική εκπροσώπηση σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Σε χώρες όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και το Βέλγιο, κανένα κόμμα τα δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση χωρίς να υπάρξουν συναινέσεις.
Στην περίπτωση της Γαλλίας ο Μακρόν αντικρίζεται από μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων και πολιτικών ως ένας αλαζόνας τεχνοκράτης ο οποίος δε μπορεί να κατανοήσει τους απλούς ανθρώπους. Η εικόνα αυτή ενισχύεται ακόμα και από τη γλώσσα του σώματος του κατά τη διάρκεια των τηλεοπτικών debate με αποτέλεσμα να ξεσπούν διαδηλώσεις όπως εκείνες που είδαμε στο παρελθόν με τα κίτρινα γιλέκα.
Στο μυαλό αρκετών Γάλλων είναι πόσο μακριά βρίσκεται η χώρα τους από μια νίκη του λαϊκισμού στις εκλογές του 2027 αν δεν υπάρξουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Μπορεί η χώρα να αποφύγει αυτό το σενάριο παραμένοντας ένα κάθετο, συγκεντρωτικό κράτος με ένα τεχνοκράτη Πρόεδρο;
Ο Melenchon είναι 70 ετών και η Λε Πεν έχει χάσει τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Ποιοι θα ηγούνται αυτού του χώρου τότε; Πολλά θα εξαρτηθούν επίσης από τις επιδόσεις της κεντροδεξιάς και των σοσιαλιστών στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.
Επί του παρόντος κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια μελλοντική νίκη του αντι-ευρωπαϊκού λαϊκιστικού μπλοκ στη Γαλλία. Η χώρα χρειάζεται να αλλάξει πολλά ώστε να δώσει περισσότερες πολιτικές επιλογές στους πολίτες της.
