Του Νικόλα Ζαννέττου
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σαν ένα υπερωκεάνιο το οποίο δύσκολα στρίβει σε σχέση με ένα φουσκωτό σκάφος» είχε δηλώσει τον Ιούλιο στην ιστοσελίδα μας ο Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Άγγελος Συρίγος, σχολιάζοντας τα αντανακλαστικά της Ένωσης έναντι του μεγέθους της τουρκικής προκλητικότητας σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Τώρα, αρχίζει να στρίβει, είχε πει.
Η τελευταία άτυπη Σύνοδος των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι συζητήσεις που σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες έγιναν αναφορικά με τις τουρκικές προκλήσεις και την ευρύτερη συμπεριφορά της Τουρκίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, επιβεβαιώνουν αυτό το πράγμα. Μπορεί οι πολίτες σε Κύπρο και Ελλάδα να ανέμεναν πολύ περισσότερα από την ΕΕ, ωστόσο κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πόσο δύσκολο είναι να συμφωνήσουν 27 κράτη μέλη με σκοπό να τιμωρήσουν την Τουρκία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έδωσε στην Τουρκία διορία μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου όταν και θα πραγματοποιηθεί η Σύνοδος Κορυφής, για να τερματίσει τις παράνομες ενέργειες της στις ελληνικές και κυπριακές θάλασσες. Σε διαφορετική περίπτωση υπάρχει πλέον ένα σαφές «μενού» με κυρώσεις οι οποίες θα μπορούσαν να υιοθετηθούν από τους ηγέτες των κρατών μελών στη Σύνοδο Κορυφής.
Ακόμα και ο Ύπατος Εκπρόσωπος Ζοζέπ Μπορέλ, του οποίου οι δηλώσεις μέχρι σήμερα ήσαν προβληματικές για Αθήνα και Λευκωσία, σήμερα παραδέχθηκε ότι υπάρχει μια αυξανόμενη δυσφορία για τη συμπεριφορά της Τουρκίας και ότι προτεραιότητα για τις Βρυξέλλες είναι να προασπίσουν τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Η πορεία των πραγμάτων μέχρι σήμερα έδειξαν πως συγκεκριμένα κράτη για οικονομικά και εμπορικά συμφέροντα ήθελαν να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο για εξυγίανση των ευρωτουρκικών σχέσεων.
Το κερασάκι στην τούρτα φαίνεται να αποτέλεσε το περιεχόμενο της συνάντησης του Γερμανού Υπουργού Εξωτερικών στην Άγκυρα με τον Τούρκο ομόλογο του αλλά και οι απειλές που εκστόμισε ο Τσαβούσογλου σε εκείνη τη διάσκεψη τύπου. Κάπου εκεί όλοι, περιλαμβανομένου και του Μπορέλ, φαίνεται πως αντιλήφθηκαν με ποιους ακριβώς έχει να κάνει η Ελλάδα και η Κύπρος.
Θα ήθελαν Αθήνα και Λευκωσία μεγαλύτερη και γρηγορότερη αντίδραση από την ΕΕ; Η απάντηση είναι ναι, όμως λαμβάνοντας υπόψη ότι το «υπερωκεάνιο» στρίβει αργά, υπάρχει ικανοποίηση για το γεγονός ότι τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Μέχρι τότε, στηριζόμενες στις δικές τους δυνάμεις, οφείλουν να συνεχίσουν να υπερασπίζονται τα κυριαρχικά τους δικαιώματα με όποιο μέσο μπορούν.
