Το έτος είναι 2044, μέρες Χριστουγέννων και ο ήρωας της ιστορίας μας έχει καθίσει με εγγόνια και δισέγγονα μπροστά στο τζάκι, στο σπίτι του, σε μια γειτονιά της Βιέννης. Τα ρυτιδιασμένα χέρια του, κρατάνε ευλαβικά ένα ποτήρι κόκκινο ξηρό κρασί και χαμογελώντας κοιτάει μέσα από τα γυαλιά του, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Απολαμβάνει σιωπηλά τη θαλπωρή, μέχρι ένα απ’ τα εγγόνια του, του λέει:
– Παππού, για πες μας καμία ωραία ιστορία από τα γήπεδα.
Ο παππούς το σκέφτεται για λίγο, κατεβάζοντας τα γυαλιά από το πρόσωπο προς τον μηρό του και λέει με αργή και βαρετή φωνή:
– Χμ… σας έχω πει ποτέ την ιστορία που άλλαξα τον τερματοφύλακα στο τελευταίο λεπτό της παράτασης για να συγχύσω τους αντίπαλους;
– Μα πότε έγινε αυτό; θα αποταθεί ο γιος του, Μαρσέλ.
– Θυμάσαι που είχα πάει για ένα διάστημα σε ένα νησί να κοουτσάρω μια ομάδα που είχε τα χρώματα αλλά και μία σύνδεση με τη Γουέστ Χαμ; Πρέπει να έπαιζες τότε στις ΗΠΑ…
– Κάτι θυμάμαι ναι, αλλά πες την ιστορία.
Ο παππούς ανασηκώνεται, φτιάχνει τη ζακέτα του, φοράει ξανά τα γυαλιά του και πλέον με θάρρος ξεκινάει να θυμάται και να αφηγείται:
Πρέπει να ήταν καμία 20αρία χρόνια πριν. Μετρούσα, δεν μετρούσα δύο μήνες στην ομάδα που είχε ιστορία αλλά και πολλά προβλήματα. Είχε μόλις ανέβει από τη δεύτερη κατηγορία και προσπαθούσαμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε με τους παίκτες που είχαμε.
Μια μέρα λοιπόν, παίζαμε Κύπελλο με μια ομάδα που ήταν κοντά μας θυμάμαι στη βαθμολογία. Το παιχνίδι ήταν στην έδρα μας και τερματοφύλακα είχα βάλει έναν ντόπιο, που τα είχε πάει αρκετά καλά σε προηγούμενα ματς. Ο βασικός μου μέχρι τότε, αν δεν κάνω λάθος, ήταν τιμωρημένος στο προηγούμενο παιχνίδι, έβαλα τον άλλο στη θέση του και συνέχισα με αυτόν.
Κυλάει το παιχνίδι, ο ντόπιος τα πήγε πολύ καλά, έπιασε αρκετά. Το ματς τελειώνει 0-0 και πάμε στην παράταση. Φαινόταν πως θα πάμε στα πέναλτι. Τότε θυμήθηκα τι είχε κάνει ένας Ολλανδός σε Μουντιάλ πριν χρόνια. Στέλνω στα μέσα της παράτασης τον τερματοφύλακα που είχα στον πάγκο για να πάει για ζέσταμα. Όλοι με κοιτάνε με απορία, τους λέω μην συζητάτε και μην πείτε τίποτα.
Λίγο πριν λήξει, κάνω την αλλαγή. Όλο το γήπεδο σάστισε. Ο πάγκος μου, οι αντίπαλοι, οι οπαδοί, οι δημοσιογράφοι. Το δυσκολότερο της όλης ιστορίας ήταν να εξηγήσω στο παιδί ότι το έκανα για να μπερδέψω τους άλλους, δεν είχε να κάνει με αυτόν. Ρίσκαρα, γιατί εκεί που πήγα να μπερδέψω τους άλλους, παραλίγο να συγχύσω τους δικούς μου, με αυτή την περίεργη αλλαγή.
– Δεν αντέδρασε ο τερματοφύλακας που αντικαταστάθηκε; τον διακόπτει ο γιος του.
– Φυσικά και αντέδρασε, ήταν λογικό. Ήταν άσχημο για εκείνον.
– Και τι έγινε τελικά;
– Ήταν απ’ τις στιγμές που σε κάνουν μάγκα ή βλάκα, λόγω της επιλογής σου. Την ώρα των πέναλτι, δεν είχα νιώσει ξανά ποτέ τόσο μόνος σε πάγκο. Εκτελέσαμε το πρώτο εύστοχα και ήταν η σειρά του τερματοφύλακα μας να στηθεί. Θα ήταν η πρώτη του επαφή με την μπάλα. Ήμουν πάρα πολύ νευρικός, δεν σταματούσα να πηγαίνω πάνω – κάτω μπροστά στον πάγκο. Εκτελεί λοιπόν ο παίκτης της άλλης ομάδας και ο δικός μας πιάνει το πρώτο!
– Και; αναφωνούν αμέσως όλοι.
– Οι αντίπαλοι έχασαν ακόμη ένα στην πορεία, έστειλαν τη μπάλα έξω. Και έτσι πήραμε την πρόκριση…
