Aκροθιγώς σημαίνει να λέω κάτι χωρίς εμβάθυνση, ακρίβεια, χωρίς ανάλυση ή λεπτομέρειες και γενικά με τρόπο γενικό ή επιπόλαιο. Όλα αυτά βεβαίως όταν η λέξη χρησιμοποιείται στην καθημερινή ζωή. Στην πολιτική όμως τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Στην ουσία η έννοια αυτή εμπεριέχει μια δόση υστεροβουλίας ή και πονηριάς και κατ’ επέκταση ιδιοτέλειας.

Τις προάλλες σε δημοσιεύματα και άρθρα στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο διάβασα αναφορές για λύση δυο κρατών, υπό την ΕΕ, υπό την ιδία σκέπη, πλάι πλάι και άλλες κουτοπονηριές. Δηλαδή σε πλήρη ταύτιση με τις πρόσφατες απαράδεκτες δηλώσεις του Μουσταφά Ακιντζί επί τη ευκαιρία του Μπαϊραμιού. Όλα αυτά βέβαια «ακροθιγώς». Και επειδή το θράσος και η πολιτική ασυδοσία δεν έχουν όρια, τόλμησαν να γράψουν ότι και ο ΠτΔ άρχισε να αναφέρεται στο θέμα αυτό. Ευτυχώς που αμέσως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους ξεκαθαρίζοντας την κατάσταση.

Επειδή σ’ αυτόν τον τόπο όλα είναι πιθανά, και επειδή ακόμα ο κατήφορος που έχουμε πάρει δεν έχει τελειωμό, πιστεύω ότι όλες αυτές οι αναφορές περί δυο κρατών, λέγονται μεν «ακροθιγώς», αλλά είναι με την έννοια της υστεροβουλίας και όχι της επιπολαιότητας ή αθωότητας. Ακόμα και αυτοί που τις παρουσιάζουν σαν απλές σκέψεις ή επιλογές, έχουν σκοπό, σιγά σιγά, εκμεταλλευόμενοι την απογοήτευση των Ε/κ, να τις παρουσιάσουν ως την πιο καλή εναλλακτική λύση. Θα δείτε ότι στο μέλλον αυτές οι πονηριές θα πυκνώνουν. Και ακόμα, σιγά σιγά, θα αρχίσουν αυτοί οι «κύκλοι» να ξεθαρρεύουν και να προβάλλουν και επιχειρήματα στην προσπάθειά τους να στηρίξουν τέτοιες κατάπτυστες ιδέες.

Σίγουρα θα μπορούσε κάποιος να πει ότι δημοκρατία έχουμε και ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράσει την άποψή του. Ως εδώ και μη παρέκει. Μπορεί να ζούμε σε μια δημοκρατία αλλά είναι καιρός να καταλάβουμε ότι σε τόσο σοβαρά εθνικά θέματα υπάρχουν κάποια πράγματα που όχι μόνο δεν πρέπει να λέγονται αλλά ούτε καν να περνούν από το μυαλό μας. Ασχέτως της ηθικής της δημοκρατίας αυτά είναι «εθνικές ανηθικότητες». Τέτοιες αναφορές, ιδέες ή σκέψεις απλά απαγορεύονται. Τέλεια και παύλα.

Αυτοί οι ονομαζόμενοι «κύκλοι» ή «δεξαμενές σκέψης» (εγώ θα τις έλεγα «δεξαμενές αφασίας») θα αρχίσουν, στην αρχή δειλά δειλά να πλασάρουν την ιδέα των δυο κρατών με διάφορα τεχνάσματα και αλχημείες, όπως, «υπό την σκέπη της ΕΕ», «υπό τον έλεγχο της ΕΕ», «εντός ΕΕ» και άλλες αερολογίες. Και για να τελειώνουμε και με αυτά. Ούτε εντός ΕΕ, ούτε εκτός ΕΕ ούτε και επί τα αυτά. Ξεκάθαρες κουβέντες.

Είμαι από αυτούς που πάντα θεωρούν απαράδεκτους χαρακτηρισμούς όπως προδότης, μειοδότης όταν αποδίδονται σε πολιτικούς αντιπάλους γιατί, μέχρι τώρα τουλάχιστον, δεν υπήρξε Ε/κ πολιτικός που να έχει προβεί σε ενέργειες εθνικής μειοδοσίας, ανεξάρτητα των πολιτικών του λαθών. Δυστυχώς όμως στην περίπτωση αυτή, δηλαδή των «κύκλων», ούτε η τόσον πλούσια ελληνική γλωσσά αφήνει περιθώρια για εναλλακτικούς, πιο ήπιους χαρακτηρισμούς. Απλά δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές εκφράσεις. Κατά την άποψή μου, και γνωρίζοντας πλήρως τη σημασία και τη σοβαρότητα των λέξεων, όποιος πολιτικός αναφέρεται σε λύση δυο κρατών διαπράττει το αδίκημα της εθνικής μειοδοσίας. Πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κάποιος που υιοθετεί τις πάγιες τουρκικές θέσεις. Θέσεις που με δικές μας πρωτοβουλίες και αγώνες δεκαετιών πετύχαμε η διεθνής κοινότητα να τις θεωρεί πλήρως καταδικαστέες.

Και για να έχουμε καλές εξηγήσεις, αν αυτοί οι «ανιστόρητοι» προσβλέπουν ότι, τέτοιες εθνικά απαράδεκτες θέσεις θα βρουν ανταπόκριση σε αυτούς τους αποκαλούμενους «υποστηριχτές της όποιας λύσης», τότε είναι βαθιά νυχτωμένοι. Τέτοια «αίσχη» δεν περνούν σε αυτούς γιατί απλούστατα αυτοί δεν είναι «υποστηρικτές της όποιας λύσης» άλλα πολέμιοι της μη λύσης. Δηλαδή πολέμιοι της συνέχισης της κατοχής και του status quo.