Tα πρόσφατα επεισόδια στην Πύλα  με τις επιθέσεις κατά δυνάμεων της ΟΥΝΦΙΚΥΠ αποδεικνύουν για άλλη  μια φορά την τελική λύση που επιδιώκουν οι Τούρκοι για την de facto διχοτόμηση επί του εδάφους. Αυτά σε συνδυασμό με τις συνεχείς  απαράδεκτες δηλώσεις και ομιλίες  του Ερντογάν, αποτελούν επανάληψη των πάγιων παράλογων θέσεων του ότι  λύση του Κυπριακού χωρίς  κυριαρχική ισότητα και την εκ των προτέρων αναγνώριση του ψευδοκράτους δεν υπάρχει. Στο ίδιο μήκος κύματος σε κάθε του δήλωση σε τοπικά ή διεθνή μέσα και ο ηγέτης του Ψευδοκράτους Ερσίν Τατάρ, ο οποίος  απαιτεί την εκ των προτέρων αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Ψευδοκράτους διαφορετικά δεν πρόκειται να προσέλθει σε συνομιλίες. Ταυτόχρονα οι ηγεσίες των Τούρκων και των ΤΚ έχουν εξαπολύσει διεθνή εκστρατεία θέτοντας  προς όλες τις κατευθύνσεις τις κόκκινες γραμμές τους. Και ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα υπάρξει θετική αντιμετώπιση από την Ελληνοκυπριακή πλευρά, εντούτοις επιμένουν με προκλητικές  δηλώσεις προς όλες τις κατευθύνσεις. Στόχος τους να παρασύρουν την διεθνή κοινότητα προκειμένου να εξασφαλίσουν υποχωρήσεις  κυρίως όσον αφορά στην κυριαρχική ισότητα και τις  εγγυήσεις για  παρουσία τουρκικών στρατευμάτων μετά  την λύση. Σύμμαχος σε αυτες τις επιδιώξεις τους είναι η αδιαφορία της Δύσης η οποία αναλώνεται αποκλειστικά στην αντιμετώπιση της Ρωσίας.

Σε αντίθεση με τις μαξιμαλιστικές θέσεις της Τουρκίας, η επίσημη  πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων της Κυπριακής  Δημοκρατίας για λύση του Κυπριακού  από το 1977, είναι η πολλαπλών ερμηνειών Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) με βάση τις  συμφωνίες Μακαρίου – Ντενκτάς. Παρά το γεγονός ότι οι διεθνείς συνθήκες και τα γεωπολιτικά δεδομένα έχουν υποστεί τεράστιες αλλαγές στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, εντούτοις η ΔΔΟ παραμένει διαχρονικά – το πιθανότερο από κεκτημένη ταχύτητα – η «σημαία» της πολιτικής  και κομματικής ηγεσίας της  Ελληνοκυπριακής πλευράς απέναντι στις παράλογες και μαξιμαλιστικές Τουρκικές θέσεις.  Τα τελευταία χρόνια, η μοναδική φορά που εκφράστηκε σε υψηλό πολιτικό επίπεδο διαφορετική θέση, έστω και έμμεσα, για βιώσιμη λύση – ορθή κατά την άποψη  μου – ήταν από τον τέως Πρόεδρο  της Κυπριακής Δημοκρατίας  Κο Αναστασιάδη ο οποίος  απρόσμενα λίγο πριν την ολοκλήρωση της θητείας του δήλωσε ότι :

« Η Ελληνοκυπριακή κοινότητα είναι απόλυτα έτοιμη να αποδεχτεί την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης με την επάνοδο των Τουρκοκυπρίων, τόσο στην εκτελεστική, τη νομοθετική, τη δικαστική εξουσία όσο και στις υπόλοιπες των Υπηρεσιών, με βάση τις διατάξεις του Συντάγματος του 1960, με ταυτόχρονη έναρξη συνομιλιών για καθορισμό των περιοχών που η κάθε μια των κοινοτήτων θα έχει την ευθύνη διοίκησης, σύμφωνα και με βάση τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών»

Όταν δεν αλλάζει ο άνεμος αλλάξεις θέση στα πανιά. Εδώ και μισό αιώνα δεν απέδωσε η πολιτική της ΔΔΟ. Ως εκ τούτου η Ε/Κ πλευρά θα πρέπει πλέον να αλλάξει  πλεύση. Η λύση του Κυπριακού μπορεί να επέλθει μέσα  από την διατήρηση της  Κυπριακής Δημοκρατίας με τροποποίηση του Συντάγματος του 1960  ώστε να εξασφαλίζει με αναλογικό συμβιβασμό τα δικαιώματα Ε/Κ και Τ/Κ, λαμβάνοντας υπόψη  τους παρακάτω παράγοντες:

• Η Κυπριακή Δημοκρατία, παρά την κατοχή, είναι το μόνο αναγνωρισμένο κράτος μέλος της Ε.Ε (όλη η επικράτεια σε ξηρά και θάλασσα) το οποίο συνεχίζει να μεριμνά και για τα δικαιώματα των Τ/Κ με υψηλό κόστος για την Δημοκρατία.
• Η Κυπριακή Δημοκρατία  δικαιώνεται με πληθώρα αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας που απαιτούν την αποχώρηση των Κατοχικών Στρατευμάτων, αναγνωρίζοντας ότι το Κυπριακό πρόβλημα μεταξύ Ε/Κ και Τ/Κ πρέπει να λυθεί μεταξύ των 2 πλευρών.
• Το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας βρίσκεται σε ισχύ και με βάση αυτό το κράτος λειτουργεί με μια διεθνή προσωπικότητα και είναι αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ και την παγκόσμια κοινότητα.
• Οι θέσεις των Τ/Κ στην εκτελεστική – δικαστική – νομοθετική εξουσία, ακόμα και στον Κυπριακό στρατό, τηρούνται κενές με βάση το Σύνταγμα και υπάρχει μόνιμα ανοικτό πεδίο επιστροφής της Τ/Κ Διοίκησης κάτω από την ομπρέλλα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό θα επιτευχεί με ταυτόχρονη απομάκρυνση των Τουρκικών στρατευμάτων και εφαρμογή των κρατικών νόμων και του Ευρωπαικού κεκτημένου, σε όλη την επικράτεια.

Μέχρι σήμερα όλες οι προσπάθειες  επίλυσης του Κυπριακού απέτυχαν λόγω της αδιαλλαξίας της Τουρκίας και αυτή η επαναλαμβανόμενη αποτυχία, έχει κουράσει και τον λαό αλλά και τον διεθνή παράγοντα, ανεξαρτήτως αν ευθύνεται η Τουρκία. Η έμπρακτη υποστήριξη των θέσεων και πρωτοβουλιών του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Ε.Ε, τις χώρες  της Ανατολικής Μεσογείου  και τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας  περνά προφανώς μέσα από τα δικά τους Εθνικά  Συμφέροντα.

Το ερώτημα λοιπόν που ευλόγως τίθεται : Πως μπορεί η Κ.Δ διατηρώντας την τιμή και αξιοπρέπεια της να εξυπηρετήσει τα Συμφέροντα των χωρών που αναφέρθηκαν με αντάλλαγμα την ενεργό εμπλοκή τους για μια δίκαιη λύση του Κυπριακού που να περιλαμβάνει την  διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ?

Εξήντα  χρόνια από την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων από την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας κατ’εντολή της Τουρκίας όλες οι προσπάθειες επίλυσης  με ξένα σχέδια απέτυχαν! Λαμβάνοντας υπόψη τις γεωπολιτικές αλλαγές , την εξεύρεση υδρογονανθράκων από την Κυπριακή Δημοκρατία, την βελτίωση των σχέσεων και την ανάπτυξη στενής συνεργασίας με την Δύση και τις ΗΠΑ μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, βέλτιστη λύση αποτελεί η επιστροφή  στο 1960. Φυσικά και θα πρέπει να γίνει διόρθωση του θεσμικού κειμένου  με το οποίο η ΚΔ κατοχυρώνεται ως κράτος και επιβίωσε  μέχρι σήμερα, δηλ. τις συμφωνίες ανεξαρτησίας και το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Απαράβατος όρος θα πρέπει να είναι η κατάργηση της συνθήκης εγγυήσεων και η αντικατάσταση της  από ίδιες δυνάμεις αυτοάμυνας και ασφαλείας από την Κυπριακή  Δημοκρατία με επιτήρηση εφαρμογής της λύσης από διεθνή δύναμη του ΟΗΕ ή και της ΕΕ. Η διεθνής αυτή δύναμη  με την σύμφωνη γνώμη της Μεγάλης Βρετανίας μπορεί να εδρεύει σε μια από τις Αγγλικές Βάσεις οι οποίες είτε το θέλουμε είτε όχι  θα διατηρηθούν, έστω και με μειωμένα εδάφη και  μετά την οποιαδήποτε λύση.  Αυτή η επιλογή προφανώς και θα απορριφθεί από την Τουρκική πλευρά αλλά είναι σαφής και έχει προοπτικές να υποστηριχθεί από τον διεθνή παράγοντα και την Ε.Ε. Πρώτον γιατί δεν επηρεάζει αρνητικά τα συμφέροντα τους και δεύτερον γιατί μπορεί να επιλυθεί με το μικρότερο κόστος ένα από τα πιο μακροχρόνια διεθνή ζητήματα.

Με τροποποίηση του Συντάγματος του 1960 μπορεί να προκύψει ουσιαστικά πλαίσιο Διζωνικής  Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ), το οποίο είναι εντελώς διαφορετικό από την  λεγόμενη «μετεξέλιξη» της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ένα νέο κράτος με δύο συνιστώσες Πολιτείες. Η «μετεξέλιξη», θα έπρεπε να είναι απαγορευμένη λέξη κατά τις διαπραγματεύσεις επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος, γιατί  εμπεριέχει τεράστιους κινδύνους απώλειας της κρατικής μας  οντότητας που αποτελεί πρώτιστο στόχο της Τουρκίας. 

Ο χρόνος  λιγοστεύει και η Κ.Δ θα πρέπει να αξιοποιήσει όσα πλεονεκτήματα έχει  έναντι της Τουρκίας. Ο νέος Πρόεδρος της Κ.Δ προσπαθεί να πείσει την Ε.Ε και τον Ο.Η.Ε για ενεργότερη εμπλοκή  τους για έναρξη νέων συνομιλιών.  Πέρα όμως από αυτό θα πρέπει σύσσωμη  η  πολιτική ηγεσία  να θέσει με σαφήνεια  τις κόκκινες γραμμές της, λαμβάνοντας υπόψη τις διεθνείς συγκυρίες και έχοντας πάντα ως «σημαία» την διατήρηση και την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ακόμα και εάν η όποια λύση αποτύχει εξ αιτίας εξωγενών σκοπιμοτήτων, των διεθνών συμφερόντων και τον άκρατο εθνικισμό της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο.