Το ποδόσφαιρο, δημιουργήθηκε για να είναι το άθλημα όλων. Με τα πλέον δημοκρατικά κριτήρια, που εξισώνει τους πάντες. Για παίξει κανείς αρκεί μία μπάλα, μια παρέα και μια αλάνα. Αυτός είναι εκ των πραγμάτων και εκ φύσεως ο χαρακτήρας του λαϊκότερου και λαοφιλέστερου των σπορ, που έχασε την ταυτότητα του. Ο συνεκτικός ιστός του ποδοσφαίρου και της κοινωνίας που το γέννησε, έχει διαβρωθεί από το χρήμα. Από λάτρεις του ποδοσφαίρου γίναμε καταναλωτές του ομορφότερου των σπορ. Ακραίος καταναλωτισμός και μια τεράστια βιομηχανία που έχει στηθεί γύρω από την μπάλα. Και όπως όλες οι βιομηχανίες θεάματος, όπως το Χόλιγουντ στον κινηματογράφο, χρειάζονται υπέρλαμπρα αστέρια που τα συνοδεύουν δεκάδες μηδενικά σε αμοιβές στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.Η μπάλα έγινε μια χρυσοφόρα επιχείρηση, μια τεράστια μπίζνα. Λεφτά για την παιδεία, την υγεία, τις συντάξεις, για καλοπληρωμένες δουλειές μπορεί να μην υπάρχουν αλλά για μεταγραφές ξοδεύονται αμύθητα ποσά. Το φετινό καλοκαίρι πραγματοποιήθηκαν συνολικά 10.900 μεταγραφές, με τους συλλόγους να ξοδεύουν περισσότερα από 6,4 δισεκατομμύρια δολάρια. Πρόκειται για το δεύτερο υψηλότερο ποσό όλων των εποχών, σε μια εποχή που τα περισσότερα νοικοκυριά χάνουν κάθε μήνα τη «μάχη» από το «τέρας» της ακρίβειας…Θα πει κάποιος ότι οι ομάδες καλά κάνουν και ξοδεύουν όσα θέλουν. Και οι ποδοσφαιριστές, της πρώτης γραμμής κυρίως, καλά κάνουν και παίρνουν αυτά που παίρνουν. Νόμιμα το κάνουν. Ένας… απλοϊκός νόμος της διαφημιστικής αγοράς λέει ότι αφού τα φέρνεις, τα παίρνεις…Το νόμιμο όμως είναι και ηθικό, ειδικά στους πάρα πολύ δύσκολους καιρούς που ζούμε, όπου οι ανισότητες έχουν γιγαντωθεί; Προκαλεί τελικά ευχαρίστηση το club που υποστηρίζουμε γεμάτο από χρυσοπληρωμένους άσους ή όλο αυτό το σκηνικό έχει γίνει απωθητικό και εκτός πραγματικότητας; Η αλήθεια είναι ότι ποδόσφαιρο απομακρύνθηκε από τον μέσο άνθρωπο, έχασε την αμεσότητα του και δημιούργησε εχθρούς, που δεν μπορούν να διανοηθούν τα προκλητικά για την κοινωνία πόσα που διακινούνται στους κόλπους του.
Ο μεροκαματιάρης, ο συνταξιούχος, ο μισθωτός που θέλει δέκα ζωές για να βγάλει το 1/3 των χρημάτων ενός μέτριου παίκτη μικρομεσαίας ομάδας της Αγγλίας, της Ισπανίας ή της Ιταλίας, δεν αγαπά όπως παλιά την μπάλα. Επιπρόσθετα, ο ποδοσφαιριστής, επειδή το σύστημα τον πουλά σαν star, συμπεριφέρεται με σταριλίκι. Και εν τέλει κρίνεται απορριπτέος από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, ακόμα και από φανατικούς ποδοσφαιρόφιλους. Προφανώς και ένας επαγγελματίας, ο ποδοσφαιριστής εν προκειμένω, που λόγω της φύσης της δουλειάς του αναγκαστικά σταματά να εργάζεται – αγωνίζεται στα 35 του χρόνια, πρέπει να αμείβεται με πολλαπλάσια χρήματα από ένα που θα αφυπηρετήσει στα 62, 65, 67. Εμείς μιλάμε για την υπερβολή όμως που καταλήγει σε ύβρι. Ο γράφων, μεγαλώνοντας έχει πιάσει τον εαυτό του να απολαμβάνει περισσότερο ένα αγώνα του αγροτικού ή ένα ματς ανάμεσα σε ομάδες νέων, από ένα παιχνίδι επαγγελματιών. Νομίζω πολλοί νιώθουν το ίδιο και καταλαβαίνουν το συναίσθημα. Είναι το συναίσθημα που έχει χαθεί από την εμπορευματοποίηση της μπάλας.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Χρυσαφικά €10.000 «έκαναν φτερά» από οικία στην Κοφίνου
Νεϊμάρ: «Είμαι χαρούμενος στην Αλ Χιλάλ»
Και η μπάλα στο πυρήνα της ύπαρξης της είναι συναισθήματα. Και αλίμονο αν χάσουμε αυτά τα μοναδικά συναισθήματα που πλημμυρίζουν εκατομμύρια ανθρώπους, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
