Η Τουρκία με τον αποκλεισμό του οικόπεδου 3 της κυπριακής ΑΟΖ έδειξε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τις προθέσεις της. Σίγουρα παραβιάζει κάθε έννοια του δικαίου των θαλασσών και σε συνάρτηση με τις κλιμακούμενες παραβιάσεις στο Αιγαίο και ακόμα με την επιχείρηση στο Αφρίν της Συρίας, έχει αναδειχθεί ο «ταραξίας» της περιοχής.

Από την άλλη η δική μας πλευρά έκανε αυτό που μπορούσε υπό τις περιστάσεις να κάνει. Δηλαδή να κρατήσει χαμηλούς τόνους και να καταγγείλει για ακόμη μια φορά τις τουρκικές προκλήσεις. Ακόμα με διπλωματικά μέσα να προσπαθήσει, μέσω τρίτων, να πιέσει την Τουρκία.Τώρα αν οι σχεδιασμοί και τα σενάρια αντίδρασης είχαν καλώς σχεδιαστεί ή όχι δεν είναι του παρόντος και τέτοια συζήτηση δεν βοηθά ποσώς την ήδη άσχημη κατάσταση.

Το τι έγινε στο οικόπεδο 3, ανεξάρτητα της τελικής έκβασης, είναι ένα γεγονός το οποίον αν το αναλύσουμε ορθολογιστικά, δηλαδή να το δούμε στη σωστή του διάσταση και να αντλήσουμε τα σωστά μηνύματα, τότε ίσως να μας βοηθήσει να χαράξουμε τις απαραίτητες στρατηγικές δράσης.

Η πρώτη διαπίστωση είναι το αυτονόητο. Ότι δηλαδή δεν διαθέτουμε από μόνοι μας (ακόμα και μαζί με την Ελλάδα) εκείνες τις αποτρεπτικές δυνάμεις για να αντιμετωπίσουμε τέτοιες προκλήσεις. Όλες αυτές οι θεωρίες ότι μπορούμε, εμείς και η Ελλάδα, να αναβαθμιστούμε στρατιωτικά σε τέτοιο βαθμό ούτως ώστε για να αντιμετωπίσουμε τις επιβουλές της Τουρκίας είναι επιεικώς επιπολαιότητες.

Η δεύτερη διαπίστωση αφορά την αντίδραση του διεθνούς παράγοντα. Όσον και αν θέλουμε να ωραιοποιήσουμε την κατάσταση, το γεγονός είναι ένα. Ο διεθνής παράγοντας νίπτει τας χείρας του. Εντελώς ποντιοπηλατικά, χλιαρά, αλλά σαφέστατα, μας διεμήνυσε ότι θα πρέπει όλη αυτή η ένταση να αντιμετωπιστεί στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης του κυπριακού. Δυστυχώς αυτό είναι το μήνυμα από όλους τους εμπλεκομένους, ΟΗΕ, ΗΠΑ, Ρωσία, Μεγάλη Βρετανία. Η ΕΕ μπορεί να αντέδρασε πιο έντονα από τους άλλους, αλλά προτού «πανηγυρίσουμε», θα πρέπει να δούμε την πρακτική αντίδραση στη Βάρνα στα τέλη Μαρτίου.

Τρίτον, είναι δυστυχώς το γεγονός ότι δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε του ενεργειακούς μας πόρους με άλυτο το κυπριακό. Ακόμα η διασύνδεση του ενεργειακού με τη διαδικασία επίλυσης είναι αναπόφευκτη. Η θεωρία ότι θα αξιοποιήσουμε τον φυσικό μας πλούτο και όταν κάποτε λυθεί το κυπριακό τότε θα αποδώσουμε στους Τ/κ αυτά που δικαιούνται, πέφτει δυστυχώς στο κενό.

Το τέταρτο και σημαντικότατο μήνυμα που πρέπει ηγεσία και λαός να αντλήσουν είναι το τι σημαίνει διατήρηση της κατοχής. Το τι είδαμε στο οικόπεδο 3 είναι ένα πολύ μικρό δείγμα του τι θα επακολουθήσει και κατ’ επέκταση πόσο ζοφερό διαγράφεται το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού με την εδραίωση των τετελεσμένων της διχοτόμησης.

Σίγουρα τα πιο πάνω μηνύματα και διαπιστώσεις είναι καταθλιπτικά και κάποιος θα έλεγε ότι οι επιλογές είναι ανύπαρκτες. Ίσως βρισκόμαστε στην πλέον δύσκολη θέση των τελευταίων δεκαετιών. Όμως υπάρχει επιλογή. Υπάρχει προοπτική αν σταματήσουμε τα μεγάλα λόγια και τα κούφια συνθήματα αντιμετωπίζοντας κατάμουτρα την πραγματικότητα.

Η Κύπρος δυστυχώς δεν μπορεί να απαλλαγεί από την κατοχή ούτε με πυραύλους, ούτε με F16 ούτε με πυραυλάκατους. Μόνο με ένα συμβιβασμό θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά, όσο υπάρχουν βέβαια χρονικά περιθώρια τα οποία εξαντλούνται μέρα με την μέρα.

Η ένταση στην κυπριακή ΑΟΖ σίγουρα θα περάσει. Όμως η «καλοκαιρία» δεν θα διαρκέσει για πολύ. Στο άμεσο διάστημα θα διαφανεί αν πήραμε τα σωστά μηνύματα. Αν έχουμε επιτέλους αντιληφθεί το κομβικό σημείο που έχουμε φτάσει, η αν θα συνεχίσουμε να ζούμε στον μικρόκοσμό μας νομίζοντας ότι είμαστε σε θέση ισχύος και ότι όλοι είναι έτοιμοι να «θυσιαστούν» υπερασπιζόμενοι τα δίκαιά μας.

Αν δυστυχώς ακολουθήσουμε τη δεύτερη επιλογή τότε πολύ σύντομα θα γίνουμε μάρτυρες και άλλων προκλήσεων πολύ μεγαλυτέρων και ίσως μη αναστρέψιμων. Σε αυτή την περίπτωση θα είμαστε όχι μόνο στο «ίδιο έργο θεατές» αλλά και άξιοι της τύχης μας.