Εδώ και αρκετό διάστημα επέλεξα συνειδητά να μην γράψω κάτι, να μην σας παρουσιάσω τις απόψεις μου. Σκέφτηκα ότι διανύουμε μια κρίση και ότι η ενότητα είναι βασικό συστατικό για την ανάκαμψη.

Λυπάμαι όμως, που δεν αντέχω να κλείνω τα μάτια μου μπροστά στο τι συμβαίνει και τι βιώνουμε καθημερινά.

Καθημερινά, περισσότεροι άνθρωποι που σε θέσεις κλειδιά αποκαλύπτουν του τι συνέβαινε με τα χρυσά διαβατήρια, τι συνέβαινε με τις μίζες που έπαιρναν κάποιοι εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους. Μετατρέψαμε την Κύπρο τη “χώρα τον Αγίων ” σε κέντρο ακολασίας όπου ο κάθε απατεώνας έβρισκε πρόσφορο έδαφος για να αποβιβαστεί. Και να πω πως αυτό είναι που κράτησε την οικονομία μας ζωντανή, ούτε αυτό ισχύει. Διότι, πολύ απλά από το κέρδος δισεκατομμυρίων από τις χιλιάδες πολιτογραφήσεις στα κρατικά ταμεία μπήκαν μόνο μερικά εκατομμύρια, αφού τα υπόλοιπα κατέληξαν σε βαλίτσες ατόμων που ο λαός εμπιστεύτηκε με την ψήφο του.

Ζούμε πρωτοφανείς δοκιμασίες. Η Πανδημία καθημερινά ταλανίζει ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν είμαι επιστήμονας για να κριτικάρω μέτρα και να αποδώσω ευθύνες, όμως θεωρώ πως είναι κοινή λογική ότι δεν θα αντιμετωπίσουμε τον ιό με το ανοιγοκλείσιμο των κουρείων και των κέντρων αισθητικής.

“Το 50% των επιχειρήσεων που έκλεισαν δεν πρόκειται να ανοίξουν ξανά”. Δεν ξέρω κατά πόσο καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό, τουλάχιστον εγώ χωρίς να έχω ακόμα πτυχίο στα χέρια μου αντιλαμβάνομαι πως πολλές οικογένειες θα στερηθούν τα απαραίτητα, πολλοί άνθρωποι θα χάσουν τις δουλειές τους και ο ιός της πείνας θα είναι πολύ δυσκολότερα αντιμετωπίσιμος.

Η στέρηση της ελευθερίας έγινε αποδεκτή για λόγους υγείας. Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να θεωρούμε ότι αυτό είναι δεδομένο για πάντα και ούτε να συμβιβαζόμαστε εύκολα. Εννοείται πως η τήρηση των μέτρων πρέπει να γίνεται με θρησκευτική ευλάβεια, όχι όμως να δεχόμαστε εύκολα και χωρίς σοβαρά αίτια την επιβολή διαταγμάτων.

Στην παιδεία από την αρχή της πανδημίας μέχρι και σήμερα έχει γίνει ίσως οι χειρότεροι δυνατοί χειρισμοί. Οι μαθητές έχουν καταβληθεί από απεριόριστο άγχος, δεν μπορούν οι περισσότεροι να ανταπεξέλθουν στις προσδοκίες τους και αντί να δοθεί το πράσινο φως για επιστροφή με μέτρα και με σωστό σχεδιασμό, συνεχίζουν να κυριαρχούν οι προχειρότητες με δυο μέτρα και δυο σταθμά.

Μοναδική ελπίδα είναι το εμβόλιο που μπορεί να μας οδηγήσει στην έξοδο από τον Γολγοθά που περνάμε. Χρειάζεται όμως και εκεί σωστή ενημέρωση για να καταλάβει και ο αγράμματος και ο ηλικιωμένος ότι δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο. Ας μην πω για τον τρόπο που καλούνται οι ενενηντάχρονοι να δηλώσουν συμμετοχή.

Οι αθλητές κατώτερων κατηγοριών θεωρούνται από κάποιους ως ερασιτέχνες. Δεν είναι ερασιτέχνες, είναι άνθρωποι που αυτή είναι η δουλειά τους και έχουν οικογένειες. Οι στόχοι τους σκιάζονται από τις αποφάσεις που παίρνονται διότι τους στερείται να δουλέψουν, να προπονηθούν, να ζήσουν.

Το γεγονός ότι ο κόσμος έχασε την εμπιστοσύνη του στην εξουσία δεν πρέπει απλά να γίνει κατανοητό από τους υπεύθυνους αλλά να τους ταρακουνήσει. Ο λαός βρίσκεται σε απόγνωση και σίγουρα δεν θα εμπιστευτεί ποτέ κάποιον που λέει πως έπεσαν τα κρούσματα χάρη στους επιδέξιους χειρισμούς της Κυβέρνησης αλλά ανέβηκαν εξ αιτίας της μη τήρησης των μέτρων από τον κόσμο.