Όταν μιλάμε για βία, δεν μιλάμε απαραίτητα για μελανιές, όταν μιλάμε για βία, η εικόνα δεν είναι μώλωπες, όταν μιλάμε για βία, εκλιπαρούμε για βοήθεια, για να μην μάθει καμία άλλη γυναίκα τι σημαίνουν τα τρία μόλις αυτά γράμματα.

Όταν μιλάμε για βία, μιλάμε για κάτι που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει απλά και μόνο με την περιγραφή. Πάντα κάποιος δίνει πληθώρα ελαφρυντικών στον θύτη. Πάντα “φταίει η γυναίκα”. “Είναι ύπουλες”. “Μπορούν να σε φέρουν στο απροχώρητο”. Και τα λένε και τα εννοούν και τα διαιωνίζουν μαζί με την αθάνατη κυπριακή νοοτροπία του “εγώ εν τζαι”.

Λοιπόν όταν μιλάμε για βία, να ξέρεις ότι πρώτα από όλα μιλάμε για εξευτελισμό ανθρώπου, μήτε γυναίκας μήτε άντρα, ανθρώπου. Όταν μιλάμε για βία, μιλάμε για καθημερινή ταπείνωση σε σημείο που ο ίδιος ο άνθρωπος παύει να πιστεύει ότι είναι άνθρωπος και πιστεύει πλέον και ο ίδιος ότι είναι αντικείμενο και ότι του αξίζει ό,τι πάθει. Όταν μιλάμε για βία, μιλάμε για ένα πραγματικό, καθημερινό μαρτύριο στο οποίο η κάθε μέρα είναι μέρα επιβίωσης και δεν ξέρεις αν θες όντως να επιβιώσεις γιατί δεν βλέπεις άλλη λύση ώστε να μπει ένα τέλος.

Γιατί όταν σηκώσεις ανάστημα και πάρεις απόφαση να αντιδράσεις, προσκρούεις σε τοίχους και πτου κι απ’ την αρχή με την ελπίδα ότι η επόμενη απόφαση για δράση θα σε βρει ακόμα εν ζωή.

Εσύ λοιπόν που νομίζεις ότι όντως έχει δικαίωμα να σηκώνει χέρι πάνω σου, σπάσε τη σιωπή σου. Μην ντρέπεσαι και μην φοβάσαι. Ντροπή και φόβο πρέπει να έχει αυτός και όχι εσύ, ό,τι κι αν του έκανες ή δεν του έκανες, δεν είσαι κτήμα του. 

Και θα μιλάμε για βία μέχρι να μην χρειάζεται να μιλάμε πια για αυτήν, μέχρι να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να υποφέρει από αυτήν, μέχρι να γίνει λέξη άγνωστη, όχι η καθημερινότητα δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη.