Ο ΑΔΙΚΟΣ χαμός του 10χρονου μαθητή Σταύρου Γιωργαλλή, υπό τις γνωστές πλέον σε όλους συνθήκες, άνοιξε με τον πιο τραγικό δυστυχώς τρόπο, για άλλη μια φορά, τη συζήτηση για τα αδιαμφισβήτητα μαύρα χάλια του συστήματος δημόσιας υγείας στον τόπο μας.

ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ που νοσεί εδώ και χρόνια και του οποίου οι διάφορες κατά καιρούς επιμέρους τονωτικές ενέσεις, δεν προσφέρουν πλέον τίποτα, παρά να κρατούν στον αναπνευστήρα, έναν επισήμως και επιστημονικώς διαγνωσμένο, κλινικά νεκρό.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ αναρίθμητα, οι ελλείψεις, οι αδυναμίες και οι στρεβλώσεις χιλιοειπωμένες, τα αίτια επίσης γνωστά και οι ευθύνες όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων και κατά καιρούς υπουργών, παρά τις επιμέρους αναλαμπές, που όντως υπήρξαν, αλλά και των κομμάτων και της Βουλής που ουδέποτε και σε καμία περίπτωση δεν αντιμετώπισαν το θέμα δημόσια υγεία, ως πανεθνική υπόθεση και αναγκαιότητα, παρά μόνο ως μέσω άσκησης φτηνής πολιτικής, τεράστιες και εγκληματικές.

ΜΕΓΙΣΤΗ δε ευθύνη, όλων αυτών, ότι δεν αποτόλμησαν ποτέ και κανένας το αυτονόητο. Να αφαιρέσουν δηλαδή από τον κλινικά αυτό νεκρό την πρίζα, να ισοπεδώσουν το «σαθρό βασίλειο» της δημόσιας υγείας με μπουλντόζες, και να χτίσουν από την αρχή και εκ θεμελίων, ένα νέο και σύγχρονο σύστημα υγείας επικεντρωμένο και προσηλωμένο στην υποστήριξη και εξυπηρέτηση της υγείας, περίθαλψης και ασφάλειας των πολιτών.

ΑΥΤΑ, όπως και τα προβλήματα και ελλείψεις της δημόσιας υγείας μας και σε προσωπικό και σε εξοπλισμούς και σε υποδομές είναι και χιλιοδιατυπωμένα και αυταπόδεικτα και αδιαμφισβήτητα.

ΟΜΩΣ, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση του άδικου θανάτου του 10χρονου Σταύρου, δεν φταίει ούτε το άρρωστο σύστημα, ούτε οι ελλείψεις, ούτε η κακή οργάνωση, ούτε ο υπερφόρτος εργασίας, παρά μόνο η ανευθυνότητα, αδιαφορία, ανικανότητα και ο ζαμανφουτισμός εκείνων στων οποίων τα χέρια, έπεσε ο άτυχος μικρός.

ΑΝ ΕΙΣΑΙ γιατρός και δεν αντιλαμβάνεσαι την σοβαρότητα και κρισιμότητα ενός τέτοιου περιστατικού, αν δεν γνωρίζεις ή βαριέσαι να εφαρμόσεις τα στοιχειώδη της ιατρικής και τραυματολογικής αλφαβήτας, και αν έχεις γραμμένο στα δημοσιοϋπαλληλίστικα σου υποδήματα τον όρκο του Ιπποκράτη, και στο καλύτερο σύστημα υγείας να υπηρετείς και υπό τις καλύτερες και αρτιότερες συνθήκες και περιβάλλον να εργάζεσαι, θα κάνεις τα ίδια και χειρότερα.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ δεν χάθηκε από το σύστημα, τα προβλήματα, τις αδυναμίες και ελλείψεις του αλλά από ανθρώπινη ιατρική αμέλεια, απερισκεψία και ανευθυνότητα και αυτό δεν μπορούμε να το κρύψουμε κάτω από το βουνό των παραδεκτών προβλημάτων.

ΤΟ ΛΕΩ ΑΥΤΟ όχι για να δικάσω και καταδικάσω κανένα, αλλά γιατί πρέπει κάποτε να αποτολμούμε να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους αλλά και γιατί θεωρώ ότι είναι εξίσου ανεύθυνο και ένοχο να αποπροσανατολίζουμε την συζήτηση και αναζήτηση ευθυνών και υπευθύνων, γενικεύοντας τα πράγματα και φορτώνοντας τα στον «κόκορα» του οποιουδήποτε σαθρού ή μη συστήματος.

ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ περίπτωση είναι μία από τις πιο κραυγαλέες που δεν υπάρχει και δεν χωρά καμία δικαιολογία.