Παρά την εύκολη νίκη του Νίκου Αναστασιάδη η οποία αποτυπώνεται στο συνολικό 56% το οποίο κατέλαβε, η νέα κυβέρνηση καλείται να αναλάβει ένα δύσκολο φορτίο που δεν είναι άλλο από αυτό των μεταρρυθμίσεων. Τα ψέματα έχουν τελειώσει από την περασμένη Κυριακή και οι προσπάθειες για ουσιαστικές τομές θα πρέπει να συνεχιστούν. Η πενταετία 2013 με 2018 στιγματίστηκε από την ανάγκη εφαρμογής ενός δύσκολου μνημονίου στο οποίο καταφέραμε να αντεπεξέλθουμε επιτυχώς. Το μνημόνιο μπορεί να εφαρμόστηκε επιτυχώς, ωστόσο, σημαντικές μεταρρυθμίσεις έμειναν στο ράφι. Μεταρρυθμίσεις στις οποίες η νέα κυβέρνηση καλείται να προωθήσει με την σύμφωνο γνώμη πάντα της βουλής.

Ωστόσο, η εύκολη νίκη στις εκλογές του 2018 για τον Νίκο Αναστασιάδη δεν θα είναι και τόσο εύκολη αν δεν υπάρξει η κατάλληλη κοινοβουλευτική συναίνεση εκ μέρους των κοινοβουλευτικών κομμάτων, ιδιαίτερα του ενδιάμεσου χώρου. Ήδη το ΑΚΕΛ με βάση τις δηλώσεις του γενικού του γραμματέα ουσιαστικά προετοίμασε τη νέα κυβέρνηση πως τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα γι’ αυτήν. Εδώ μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ ουδέποτε συνεργάστηκαν ιδιαίτερα όσο αφορά οικονομικά θέματα αφού το χάσμα είναι τεράστιο. Όμως, κάποιος μπορεί να υποδείξει πως το τριετές μνημόνιο εφαρμόστηκε με τη σιωπηρή στήριξη του ΑΚΕΛ χωρίς τις κινητοποιήσεις, τις απεργίες και τις αντιδράσεις που υπήρξαν σε άλλες χώρες πχ Ελλάδα. Το τρίπτυχο της επιτυχούς εφαρμογής του κυπριακού μνημονίου ήταν πρώτο οι ορθολογιστικές οικονομικές πολιτικές της κυβέρνησης, δεύτερον, η κοινοβουλευτική συναίνεση των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου και κυρίως του ΔΗΚΟ για ψήφιση καθοριστικών νομοσχεδίων και τρίτο η ωριμότητα που έδειξε η κυπριακή κοινωνία με την αποφυγή ακραίων φαινομένων λαϊκισμού.

Το πρώτο σημείο, δηλαδή τον ορθολογισμό της κυβέρνησης τον θεωρώ δεδομένο στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Ωστόσο, όσο αφορά το δεύτερο σημείο δηλαδή την κοινοβουλευτική συναίνεση, δεν ξέρω πλέον αν μπορεί να ισχυριστεί αν είναι δεδομένη, αφού ένας λαβωμένος ενδιάμεσος χώρος αλλά και ένα λαβωμένο ΑΚΕΛ, ίσως προσπαθήσουν να θέσουν εκδικητικά εμπόδια στην πορεία ανασυγκρότησης της κυπριακής οικονομίας με όλα τα συνεπακόλουθα.

Οι πανηγυρισμοί έχουν κοπάσει ενώ οι διαπληκτισμοί και η πόλωση των τελευταίων μηνών πρέπει να δώσουν τόπο στην ενότητα και στην αλληλοσυνεργασία. Μπορεί οι προεδρικές εκλογές του 2018 να ήταν εύκολη κούρσα για ένα άλογο, όμως οι πραγματικότητες των επόμενων μηνών δεν θα είναι και τόσο εύκολες για τον πρόεδρο Αναστασιάδη και τους συνεργάτες του. Από τα νομοσχέδια που αφορούν τα Υφυπουργεία Ανάπτυξης, Τουρισμού μέχρι τα νομοσχέδια για την ιδιωτικοποίηση της Cyta, την μεταρρύθμιση της Δημόσιας Υπηρεσίας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, την τιτλοποίηση δανείων αλλά και το μέγα πρόβλημα που αφορά τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια στο οποίο θα πρέπει να υπάρξει μια ουσιαστική αποκλιμάκωση το 2018, η νέα κυβέρνηση σε συνεργασία με την αντιπολίτευση θα πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Η πρώτη πενταετία του Νίκου Αναστασιάδη ήταν πενταετία οικονομικής διάσωσης και ανασύνταξης , η δεύτερη πενταετία πρέπει να είναι πενταετία σημαντικών μεταρρυθμίσεων και τομών. Το στοίχημα των μεταρρυθμίσεων δεν πρέπει να χαθεί με κανένα τρόπο γιατί αν χαθεί τότε σημαίνει πως παραμένουμε ανεπίδεκτοι μαθήσεως για ακόμα μια φορά.