ΤΑ ΤΕΛΙΚΑ αποτελέσματα και των δύο γύρων των προεδρικών εκλογών άνοιξαν πολλά ζητήματα για σοβαρή ανάλυση και εσωτερική συζήτηση στα κόμματά μας, ούτως ώστε να εντοπίσουν και δικά τους λάθη και αστοχίες, αλλά κυρίως για να αφουγκρασθούν τα μηνύματα του εκλογικού σώματος και τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στην κοινωνία μας, ούτως ώστε να επαναπροσδιορισθούν και τα ίδια αλλά και να επανακαθορίσουν στόχους και μελλοντικές στρατηγικές.

ΤΟ ΠΙΟ ΕΞΟΦΘΑΛΜΟ ίσως συμπεράσματα, είναι ότι η κυπριακή κοινωνία παραμένει κατά πλειοψηφία δεξιόστροφη. Έτσι ήταν φυσικά ανέκαθεν, όμως τα τελευταία χρόνια αυτό έχει γίνει ακόμα πιο έντονο, εξαιτίας δύο σημαντικών γεγονότων.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ είναι η πενταετία Δ. Χριστόφια, η οποία αντί να ενισχύσει την αριστερά και να φέρει κοντά της ακόμη περισσότερες λαϊκές μάζες, έφερε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ είναι η ριζική διαφοροποίηση που επήλθε στον χώρο του Κέντρου, με την μετατόπισή του και δεξιότερα αλλά κυρίως σε άκρως απορριπτικές θέσεις στο Κυπριακό.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ, το «δεξιόστροφο» δηλαδή της κυπριακής κοινωνίας, είναι κάτι που επηρεάζει δυσμενώς κυρίως το ΑΚΕΛ, αφού καθιστά την προσπάθειά του να ανέλθει ή ελέγξει την εξουσία σχεδόν μάταιη. Παλαιότερα το ΑΚΕΛ κατόρθωνε να εξουδετερώνει, αυτό το μειονέκτημά του, και να εκλέγει Προέδρους της αρεσκείας του, λόγω της μεγάλης συνάφειας θέσεων που είχε με τα παραδοσιακά κόμματα του Κέντρου (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ) με τα οποία αυτοπροσδιορίζονταν και ως οι μόνες «πατριωτικές, δημοκρατικές δυνάμεις», τις οποίες συνένωνε, εκτός των άλλων, και το αντισυναγερμικό «μένος».

ΣΗΜΕΡΑ όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην και το ΑΚΕΛ οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι η δεξαμενή του λεγόμενου πλέον Κέντρου έχει γι’ αυτό αδειάσει και πρέπει να στραφεί προς άλλες κατευθύνσεις για προσέλκυση ευρύτερων ψήφων, προσεγγίζοντας περισσότερο τις παρυφές της δεξιάς.

ΓΙΑ ΝΑ το πετύχει όμως αυτό πρέπει να αλλάξει πολλά, πρέπει να εγκαταλείψει ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις και δογματισμούς στα κοινωνικοοικονομικά θέματα, πρέπει να εστιάσει στο κυπριακό, να χτίσει γέφυρες με τους ψηφοφόρους εκείνους της δεξιάς που πιστεύουν και στηρίζουν την λύση του κυπριακού και πρέπει οπωσδήποτε να πάψει να θεωρεί «προπατορικό αμάρτημα» κάποιου είδους συνεργασίες και συμπράξεις με τον Συναγερμό, εκεί και όπου, το επιβάλλει το ευρύτερο συμφέρον του τόπου.

ΑΝ ΣΗΜΕΡΑ αναλογιστούν στην Εζεκία Παπαϊωάννου, πόσους πόντους έδωσε στο κόμμα τους και πόσο άλλαξε την εικόνα του, η συνεπής στήριξη που πρόσφεραν στον πρόεδρο Αναστασιάδη στο κυπριακό, μέχρι λίγους μήνες πριν τις εκλογές και πόσο αναίρεσαν ακόμη και τον εαυτό τους με την στείρα και ισοπεδωτική κριτική και πολεμική τους, κατά την προεκλογική περίοδο, θα καταλάβουν ίσως γιατί στο τέλος αυτοπεριορίζουν την ακτίνα διείσδυσης τους σε ευρύτερα στρώματα ψηφοφόρων και γιατί, αν δεν αλλάξουν πολλά, θα συνεχίσουν για αρκετές ακόμη πενταετίες, να πηγαίνουν στην βρύση και να μην καταφέρνουν στο τέλος να πιούν νερό.

ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ μέρες είδαν το φως πληροφορίες ότι ο πρόεδρος κάνει σκέψεις να συμπεριλάβει στο νέο του υπουργικό πρόσωπα και από τον χώρο της ευρύτερης αριστεράς. Δεν γνωρίζω πόση βάση έχουν αυτές οι πληροφορίες, όμως η πρώτη αντίδραση του ΑΚΕΛ σε αυτές, ήταν άκρως αρνητική και αποκαρδιωτική. Αντί να χαιρετίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο και να το δει στην ευρύτερη του προοπτική, μιλά για «αιτία πολέμου» και προειδοποιεί με ανάλογες αντιδράσεις.

ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ δείχνει, ότι το κόμμα της αριστεράς, εξακολουθεί να ζει σε «ένα δικό του κόσμο», να μην έβγαλε τα αναγκαία συμπεράσματα από τις τελευταίες εκλογές και να συνεχίζει στην γραμμή της αυτοαπομόνωσης και αυτοκαταστροφής.