ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ που με ενοχλεί ως δημοσιογράφο – αλλά και ως άνθρωπο – είναι η υπερβολή. Καλύτερα να θέτεις τα πράγματα στην ορθή τους διάσταση, αφού σε διαφορετική περίπτωση ενδέχεται να αλλοιωθούν τα πραγματικά γεγονότα. Κάνω τον πιο πάνω πρόλογο, γιατί θέλω να διατυπώσω την εμπειρία μου για τις Πρώτες Βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Είναι η πρώτη φορά που γράφω για το συγκεκριμένο θέμα, γιατί συνηθίζω να μην κάνω τον… παντογνώστη για θέματα που δεν γνωρίζω την πραγματική τους διάσταση.

ΗΤΑΝ ΒΡΑΔΥ Μεγάλης Παρασκευής. Το ιατρικό πρόβλημα συγγενικού προσώπου με έφερε στις Πρώτες Βοήθειες. Ήταν οκτώ το βράδυ. Ενώ περπατούσα στο προαύλιο των Πρώτων Βοηθειών – περιμένοντας για μια και πλέον ώρα να έρθει ο γιατρός να εξετάσει το συγγενικό πρόσωπο – κατέφθασε στην είσοδο ένα ιδιωτικό όχημα. Από την θέση του οδηγού κατέβηκε ένας νεαρός άντρας. Άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού στην οποία καθόταν ο πατέρας του. Ο μεσήλικας πατέρας είχε ένα πόδι. Δεν ξέρω αν έχασε το πόδι του σε ατύχημα ή αν του το αφαίρεσαν για ιατρικούς λόγους. Δεν έχει και καμία σημασία. Ο γιος του ανάπηρου πατέρα μπήκε στις Πρώτες Βοήθειες και ζήτησε βοήθεια για να μεταφέρουν τον πατέρα του μέσα. Από ότι είχα αντιληφθεί, ο πατέρας – ο οποίος είχε και περιττά κιλά – είχε ζαλάδες.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ο γιος επέστρεψε στο αυτοκίνητο και είπε στον πατέρα του ότι πρέπει να περιμένουν λίγη ώρα, γιατί δεν υπήρχε ελεύθερο αναπηρικό καροτσάκι. Ο γιος μπήκε ξανά εντός κτιρίου και έκανε τη διαδικασία εγγραφής. Στο μεταξύ εγώ πηγαινοερχόμουν στο προαύλιο των Πρώτων Βοηθειών και κάθε δύο-τρία λεπτά έμπαινα και λίγο εντός για να δω αν ήρθε κάποιος γιατρός να δει το δικό μου πρόσωπο. Η προσοχή μου ήταν όμως στραμμένη στον άντρα που περίμενε στο αυτοκίνητο, ώστε να έρθει κάποιος να τον μεταφέρει εντός των Πρώτων Βοηθειών. Μερικά λεπτά αργότερα, φώναξαν το όνομα του άντρα ώστε να τον δει η νοσοκόμα που κάνει την προ-εξέταση, για να αποφασίσει αν θα γίνει εισαγωγή στις Πρώτες Βοήθειες. Ο γιος μπήκε μέσα και είπε στην κοπέλα της υποδοχής ότι ο πατέρας του δεν μπορεί να κινηθεί, αφού δεν υπάρχει αναπηρικό καροτσάκι να τον μεταφέρει. Του είπαν να κάνει υπομονή μερικά λεπτά. Η ώρα πέρασε και όπως φαίνεται δεν ήταν σε θέση το προσωπικό να προμηθεύσει με αναπηρικό καροτσάκι τον ασθενή. Δεν πέρασαν δύο λεπτά και ο γιος βγήκε εκνευρισμένος και είπε στον πατέρα του ότι θα τον μεταφέρει σε ιδιωτική κλινική.

ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ αισθάνθηκα ντροπή. Δεν έχω καμία πρόθεση να ισοπεδώσω τα πάντα. Δεν ξέρω σε βάθος τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Πρώτες Βοήθειες. Μπορεί η δουλειά που γίνεται να είναι πολύ καλή και απλά να ήμουν εκεί σε λάθος στιγμή. Γίνεται όμως να περιμένει στο αυτοκίνητο ένας ανάπηρος άντρας και για σχεδόν μια ώρα να μην υπάρχει ένα αναπηρικό καροτσάκι να τον μεταφέρει μέσα; Γίνεται να μην βγει έξω ένας νοσηλευτής και να ενδιαφερθεί για την μεταφορά του ασθενή χωρίς την χρήση αναπηρικού; Μετά το συμβάν ρώτησα έναν νοσηλευτή και μου είπε ότι έχουν μόνο δύο καροτσάκια. Δεν ξέρω τι να πω. Ελπίζω αυτό που έζησα να ήταν απλά μια άτυχη στιγμή. Υπάρχει μια γνωστή φράση που λέει ότι «το επίπεδο της Δημοκρατίας φαίνεται από τις φυλακές της κάθε χώρας». Εγώ θα τολμήσω να πω ότι το επίπεδο της Υγείας φαίνεται από τις Πρώτες Βοήθειες των κρατικών νοσοκομείων.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Την Κυριακή του Πάσχα το πρωί ήμουν στο νοσοκομείο, αφού το συγγενικό μου πρόσωπο κρατήθηκε για νοσηλεία. Γύρω στις δέκα το πρωί κατέφθασε ο υπουργός Υγείας, Κωνσταντίνος Ιωάννου. Ο αστυνομικός που ήταν στη είσοδο μου είπε ότι δεν είχε ενημερώσει ότι θα ερχόταν. Πήγε από μόνος του για να ευχηθεί στο προσωπικό και στους ασθενείς, αλλά και για να δει αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Μπράβο του, και ελπίζω να ενημερωθεί λίγο καλύτερα από τους υφιστάμενους για τα προβλήματα στις Πρώτες Βοήθειες. Είμαι σίγουρος ότι θα βοηθήσει στην επίλυσή τους.