«Εγώ δέχομαι συζήτηση για μικτή ονομασία, το είπα καθαρά, το λέω και πάλι, ενδεχομένως Σλαβομακεδονία είχα προτείνει. Κατά την άποψή μου πρέπει η Ελλάς να δεχθεί γιατί αλλιώς, αν δεν δεχθεί, θα πάμε σε σκέτη “Μακεδονία”. Είναι απαράδεκτη υποκρισία, εν ονόματι της εθνικής υπερηφάνειας και της εθνικής αδιαλλαξίας να δεχόμαστε να μείνει αυτή η χώρα, αυτό το κράτος με το όνομα “Μακεδονία” και να μην δεχόμαστε να μείνει με ένα σύνθετο όνομα». (Κωνσταντίνος Μητσοτάκης)

«Βαδίζουμε προς διατήρηση του status quo, που το Συμβούλιο Ασφαλείας, με δικές μας παρεμβάσεις χαρακτήρισε απαράδεκτο; Βαδίζουμε προς την οριστική διχοτόμηση που είχε επιδιώξει ο πρωθυπουργός της εισβολής Ετζεβιτ, ο οποίος, γι’ αυτό το λόγο, δεν βιαζόταν για λύση, εκτιμώντας ότι, τελικά αυτή θα ήταν η λύση στο τέρμα μιας μακροχρόνιας διαδρομής;» (Γλαύκος Κληρίδης).

Η δήλωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη αφορούσε τις θέσεις του για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων. Η δήλωση του Γλαύκου Κληρίδη αφορούσε το εθνικό μας θέμα.

Σίγουρα δυο θέματα εντελώς διαφορετικά. Το πρώτο πολύ μικρότερης εθνικής σημασίας από το δεύτερο. Το πρώτο αφορά την ονομασία αλλά το δεύτερο την απελευθέρωση της σκλαβωμένης πατρίδας.

Προφητικές δηλώσεις δυο ηγετικών φυσιογνωμιών του ελληνισμού, εκφραστών της ρεαλιστικής πολιτικής. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δικαιώθηκε και ο Γλαύκος Κληρίδης δικαιώνεται μέρα με την μέρα. Όσον και αν πολλοί, ηθελημένα ή όχι εθελοτυφλούν, στο τέλος της διαδρομής και των μακροχρόνιων αγώνων τα Σκόπια είναι γνωστά διεθνώς σαν «Μακεδονία» και στην δική μας περίπτωση η διχοτόμηση είναι εντός των πυλών.

Δυο εθνικά θέματα που έτυχαν της ίδιας αντιμετώπισης, της ίδιας εσωτερικής πολιτικής εκμετάλλευσης και που στο τέλος θα έχουν, δυστυχώς για τον ελληνισμό, πανομοιότυπα αποτελέσματα, αυτά της εδραίωσης των θέσεων της άλλης πλευράς

Όταν το 1992 κατατέθηκε η πρόταση του Πορτογάλου ΥΠΕΞ, γνωστό ως πακέτο Πινέιρο, πολλοί βροντοφώναξαν ένα μεγάλο ΟΧΙ. Μετά από 25 χρόνια όμως η τότε «μειοδοτική» πρόταση κατέληξε να είναι το λάβαρο της ελληνικής πλευράς.

Όταν το 2004 και εμείς βροντοφωνάξαμε ΟΧΙ στο «μειοδοτικό» σχέδιο Ανάν από ότι φαίνεται στο τέλος της διαδρομής κάτι πολύ χειρότερο από αυτό θα καταντήσει το λάβαρο των δικών μας θέσεων.

Όταν πρόεκυψε το θέμα της ονοματολογίας των Σκοπίων σύσσωμη η διεθνής κοινότητα συμπαραστάθηκε στην Ελλάδα για το δίκαιο των θέσεών της. Μετά από 25 χρόνια όλοι το θεωρούν ένα ήσσονος σημασίας θέμα μεταξύ δυο γειτονικών κρατών.

Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 σύσσωμη η διεθνής κοινότητα συμπαραστάθηκε στην Κύπρο και όλοι μιλούσαν για εισβολή και κατοχή. Μετά από 44 χρόνια μιλούν για μια δικοινοτική διαφορά με τον εισβολέα πλήρως αποενοχοποιημένο.

Ποια όμως τα αποτελέσματα της «εθνικής υπερηφάνειας» όπως δήλωνε προφητικά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, και ποιο το αποτέλεσμα «στο τέρμα μιας μακροχρόνιας διαδρομής» όπως δραματικά μας προειδοποιούσε ο Γλαύκος Κληρίδης; Και στις δύο περιπτώσεις τα ιδία. Η αναβλητικότητα, η δειλία, η ικανοποίηση προσωπικών πολιτικών φιλοδοξιών και κομματικών σκοπιμοτήτων, εδραίωσαν τα τετελεσμένα γεγονός που δεν επιτρέπει σε κανένα να μίλα για «εθνική υπερηφάνεια».

Μήπως θα πρέπει να νοιώθουμε εθνικά υπερήφανοι που στο τέλος το κράτος των Σκοπίων στην ουσία έχει από όλους αναγνωριστεί με το όνομα της Ελληνικής Μακεδονίας;

Μήπως θα πρέπει να νοιώθουμε εθνικά υπερήφανοι που η διχοτόμηση της Κύπρου είναι γεγονός και πλέον οι επόμενες γενιές θα αναπολούν μια χαμένη πατρίδα;

Η εθνική υπερηφάνεια κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Το ίδιο και όλοι μας θα κριθούμε από την ιστορία στην βάση των αποτελεσμάτων των πράξεων μας. Είτε το θέλουμε είτε όχι η διαγραφόμενη κατάληξη και των δυο αυτών εθνικών θεμάτων δεν νομίζω να μας αφήνει πολλά περιθώρια για να νοιώθουμε εθνικά υπερήφανοι.