Έχουμε συνηθίσει την πολιτική να ισοπεδώνει, να φέρνει ανθρώπους στο περιθώριο, σε απόγνωση, ακόμη και να σκοτώνει. Ρίχνοντας μια ματιά στο τι γίνεται δίπλα μας αυτόν τον καιρό, δεν είναι και τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε πως ακόμη και η σφαίρα που φεύγει από το όπλο ενός στρατιώτη και καρφώνεται στο κορμάκι ενός μωρού, έχει πάρει την εντολή από αυτούς που από θέσεις ισχύος και εξουσίας, έδωσαν το έναυσμα του ολέθρου.

Ωστόσο, στην αποκαρδιωτική εικόνα της εξουσίας και των ανθρώπων της που με μαεστρία χειρίζονται σαν μαριονέτες όλους εμάς τους υπόλοιπους, ξεπηδάνε που και που σαν «παραφωνία» κάποιες εξαιρέσεις, οι οποίες αν και εκ πρώτης όψεως μικρές, έχουν τη δύναμη να αλλάξουν ζωές ανθρώπων προς το καλύτερο.

Επέλεξα να ξεδιπλώσω μερικές σκέψεις μέσα από αυτό το άρθρο και να αναφερθώ σε εκείνους τους πολιτικούς που την κρίσιμη στιγμή, επιλέγουν να είναι πρώτα άνθρωποι.

Αν και ξέρω πως ο Υπουργός Εσωτερικών κ. Κωνσταντίνος Ιωάννου σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε εύσημα και εκθειασμούς, θα αγνοήσω για την ώρα την επιθυμία του και θα του πω ένα μεγάλο «Εύγε!». Δεν ξέρω πόση σημασία έχει αυτό για εσάς κ. Υπουργέ, να σας θυμίσω όμως ότι προέρχεται από έναν άνθρωπο που στο πρόσφατο παρελθόν επέκρινε εντόνως κάποιες από τις πολιτικές του Υπουργείου σας.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως, η απόφασή σας να παρέμβετε σ’ ένα θέμα που από τον νόμο ήταν καταδικασμένο να αποτύχει, και με βούληση πρώτα ανθρώπου και μετά πολιτικού, να φέρετε τα πάνω κάτω, ε, δεν είναι και κάτι που βλέπουμε καθημερινά, ειδικά όλοι εμείς που ξημεροβραδιαζόμαστε στα δημοσιογραφικά γραφεία.

Ο κ. Κωνσταντίνος Ιωάννου σπάζοντας το καλούπι των «αυτός είναι ο νόμος και τέλος» είδε την υπόθεση του 18χρονου Ηλία που από την περασμένη Τρίτη προβάλαμε στο AlphaNews.Live με την ευαισθησία που της έπρεπε, μένοντας μακριά από ασφαλείς ακαμψίες.

Ο 18χρονος Ηλίας, ένα παιδί που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κύπρο, μέχρι χθες κινδύνευε ακόμη και με απέλαση, γιατί αυτός είναι ο νόμος και αυτές οι επιταγές του.

Οι νόμοι όμως επειδή δεν ήρθαν ουρανοκατέβατοι αλλά γράφτηκαν από ανθρώπινα χέρια, κάποιες φορές μπορεί να κάνουν και λάθος.

Μία τέτοια φορά ήταν και η περίπτωση του νεαρού Ηλία, που αν και δεν γνώρισε άλλη πατρίδα εκτός από την Κύπρο, το γεγονός ότι προερχόταν από αλλοδαπούς γονείς με προβληματικό μεταναστευτικό παρελθόν, τον κατέτασσε με την ενηλικίωσή του αυτομάτως, στη λίστα των παράνομα διαμενόντων στην Δημοκρατία. Η μόνη επιλογή που του έδινε ο νόμος ήταν να επιστρέψει στη χώρα καταγωγής της μητέρας του, την Ινδονησία, που παρεμπίπτοντος έχει δει μόνο σε χάρτη.

Η απογοήτευση, η απόγνωση και ο φόβος για το αύριο ήταν συναισθήματα που συντρόφευαν τον Ηλία όσο μεγάλωνε, αλλά έγιναν ασήκωτα τώρα γιατί είδε τα όνειρά του για σπουδές και παραμονή στην Κύπρο, να γκρεμίζονται σαν χάρτινος πύργος.

Αυτά μέχρι χθες, γιατί με μία γενναία κίνηση παρέμβασης ο Υπουργός Εσωτερικών έβαλε την υπογραφή του στην κατ’ εξαίρεση παραχώρηση για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους, άδεια παραμονής του Ηλία, προκειμένου να συνεχίζει ανενόχλητος τις σπουδές του στην Αρχιτεκτονική που τόσο επιθυμούσε και την ίδια ώρα να παραμείνει στην πατρίδα του.

Η πολιτική βούληση είναι δίκοπο μαχαίρι, γιατί βούληση σημαίνει απόφαση και κάθε απόφαση έχει το ρίσκο του λάθους. Για τους πολιτικούς που επιλέγουν να μην ισορροπούν σε δύο βάρκες, αλλά αντιθέτως μπαίνουν μπροστά αποποιούμενοι τον φόβο του σφάλματος, αξίζει λοιπόν ένα «εύγε» ακόμη κι αν η προσπάθειά τους αυτή δεν ευοδωθεί ποτέ… αρκεί που το τόλμησαν.

Εύγε λοιπόν κ. Υπουργέ των Εσωτερικών!