Για όλους τους μπαμπάδες αυτού του κόσμου, που είναι και θα είναι για πάντα οι δυνατοί – ευαίσθητοι ήρωές μας, επειδή πολύ απλά μας έπλασαν με αγάπη.
Είναι το πρώτο τηλεφώνημα μετά από κάθε λαμπάκι που θα ανάψει στο αυτοκίνητο! Υπήρξε για μένα το πρώτο μου -χαζό- χαμόγελο που έκανα ως παιδάκι. Τον περίμενα πάντα να φανεί στην πόρτα για να σταματήσω την γκρίνια. Δεν δεχόμουν να με κρατάει άλλος για να ηρεμώ, να γελώ, να αισθάνομαι ζεστασιά, ακόμα και για μπάνιο τον προτιμούσα πάντα διότι το έκανε κι αυτό να μοιάζει παιχνίδι. Που σαν άλλος “Ποσειδώνας” ήρθα στη ζωή του και έγινα το δεύτερό του κοριτσάκι, το τρίτο σε σειρά θαυματάκι του.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Στη Νορβηγία κόντρα -και- στα προβλήματα του ο ΑΠΟΕΛ
Συνάντηση ηγεσίας του ΥΠΕΝ με τη διοίκηση του ΑΔΜΗΕ
Ο δικός μου μπαμπάς είναι (και) όλα εκείνα τα κλισέ, που μπορείτε να φανταστείτε. Είναι, όμως, κι άλλα τόσα που δεν τα βλέπει κανείς με την πρώτη ματιά. Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος χιούμορ, που ακόμα και τις πληγές του τις κουβαλά με περηφάνια και πάντα μα πάντα βρίσκει τρόπο να τις μετατρέπει σε κάτι θετικό. Είναι ο βράχος μου, ο βράχος όλων μας. Ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, για όλες τις συζητήσεις, τους προβληματισμούς. Εκεί πάντα να στηρίξει, εκεί πάντα να μου πει “δίπλα σου” σε κάθε καινούργια περιπέτεια.
Ο δικός μου μπαμπάς είναι στρατιώτης του πολέμου, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Που είδα τα δάκρυά του πρώτη φορά, όταν στάθηκε στο σπίτι του μπροστά μετά από 30 χρόνια. Ο δικός μου ο μπαμπάς κουβαλά την πιο αγνή καρδιά και έχει για μένα τα πιο όμορφα μάτια στον κόσμο, που αν μπορούσα θα ήθελα να βουτήξω μέσα τους και να δω όλα εκείνα που έζησαν, είδαν, αποτύπωσαν.
Το έγραψα ξανά και θα το γράφω πάντα για σένα μπαμπά, είσαι ο ήρωάς μου όχι επειδή είσαι τέλειος ή αλάνθαστος, ούτε επειδή φοράς μανδύα σουπερ-ήρωα. Είσαι και θα είσαι για πάντα ο ήρωάς μου επειδή κουβαλάς ανάμεσα στα τόσα όμορφά σου και τις αδυναμίες σου. Κρατώ τις μάχες που δώσαμε μαζί. Όλες εκείνες που κερδίσαμε παρέα και που η περηφάνια σου έκανε την καρδιά μου μόνο να ψηλώνει. Κρατώ και τις δύσκολές μας, που σχεδόν πέσαμε, αλλά πάλι με το ίδιο φωτεινό χαμόγελό σου τις έκανες να μοιάζουν τίποτα και τις κερδίσαμε.
Για κάθε ένα “σ’ αγαπώ” που μου λες μπαμπά μου νιώθω σαν να μου πιστώνεις άλλα 100 χρόνια για να ζω. Και μόνο γι’ αυτό σε ευχαριστώ.
