Στο Théâtre du Châtelet, όταν ο Zόρζ Γουεά άνοιξε τον φάκελο και άρχισε να λέει «Ο νικητής είναι…», ακούστηκαν φωνές «Βινίσιους!» Νωρίτερα είχαν ήδη υπάρξει μερικά σφυρίγματα όταν έφτασε ο Ρόδρι. Ήταν χτυπήματα κάτω από τη μέση. Λυπηρά γεγονότα και αντιδράσεις. Λες και ο Ρόδρι είχε κάνει κάτι φρικτό. Λες και το να κατακτήσει τη Χρυσή μπάλα ήταν ένα… έγκλημα κατά του ποδοσφαίρου. Αλλά εκείνος τα ξεπέρασε όλα αυτά. Η ομιλία του ήταν σαφής και μετρημένη όπως και το παιχνίδι του. Η ψήφος υπέρ του γίνεται μια αφορμή, ένα καθήκον για την αποκατάσταση της ισορροπίας. Μια ψήφος στην ομαδικότητα, επειδή στο παιχνίδι του αντανακλάται μια συλλογική επιτυχία που τον ωφελεί ατομικά. Υπάρχει κάτι στο γεγονός ότι ο Ρόδρι κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα που υποδηλώνει μια αλλαγή, μια ανακατεύθυνση προτεραιοτήτων. Εγκαινιάζεται μια νέα συνθήκη, όπου το ποδόσφαιρο δεν αφορά μόνο τα γκολ ή τους αστέρες που αναζητούν και καταλαμβάνουν το επίκεντρο της προσοχής, αν και το… μελόδραμα γύρω από την απουσία του Βινίσιους υποδηλώνει ότι δεν έχει ξεπεραστεί πλήρως.Η αναγνώριση του Ρόδρι σηματοδοτεί την αναγνώριση όχι μόνο ενός ποδοσφαιριστή, αλλά και ενός τύπου παίκτη και της σημασίας μιας ολόκληρης κατηγορίας ποδοσφαιριστών, που θα μπορούσαν και ίσως θα έπρεπε να είχαν κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα στα χρόνια που πέρασαν. Όπως ο Ινιέστα, ο Τσάβι, ο Ριμπερί, ο Γκριεζμάν και ο Ντε Μπρόινε. Οι περισσότεροι από αυτούς βέβαια είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στην ακμή του Μέσι και του Ρονάλντο, που σαν δυο βουνά σκέπαζαν τα πάντα, ακόμα και με τον ίσκιο τους.
Ο Ρόδρι, όλους αυτούς τους έβγαλε από τη σκιά στο φως. Η νίκη του φοιτητή οικονομικών στο πανεπιστήμιο της Καστεγιόν, που έκρυβε από τους συμφοιτητές του πως είναι ποδοσφαιριστής, είναι και για αυτούς. Τους αφανείς ήρωες, που όλοι τους θαυμάζουμε αλλά στην ουσία τους ξεχνάμε θαμπωμένοι από τα γκολ. Σε μια δραματική μέρα που κυριαρχούσαν «κραυγές αδικίας», αυτό ήταν τελικά μια πράξη δικαιοσύνης. Προς τον ίδιο τον Ρόδρι, αλλά και προς μια ιδέα, μια έννοια, μια κουλτούρα ομαδικότητας που αντιπροσωπεύει το ίδιο το ποδόσφαιρο. Για το μποϊκοτάζ της Ρεάλ και την άθλια συμπεριφορά της, δεν αξίζει τον κόπο να γίνει το παραμικρό σχόλιο. Ο μεγαλύτερος σύλλογος στον κόσμο φάνηκε τόσο μικρός και μικροπρεπής. Προσέβαλαν τον πρώτο νικητή της Ισπανίας μετά από 64 χρόνια. Και αυτό καταγράφηκε στην ιστορία. Και η ιστορία δε συγχωρεί.
