Έχω καιρό να πάω στον τάφο των παππούδων μου. Ευτυχώς, ο μόνος τάφος που έχουμε στην οικογένεια. Όμως, συχνά πυκνά “επισκέπτομαι” τους νεκρούς, λόγω επαγγέλματος, σε κάθε είδηση.

Θα μου πεις, τι ξέρω εγώ από το δράμα αυτών των ανθρώπων; Έχεις δίκιο, δεν ξέρω. Δε θα ήθελα κιόλας. Κανείς δε θα ήθελε.

Μιλάω για τις οικογένειες που έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο στην άσφαλτο. Ακόμα χειρότερα, παιδιά. Χάσαμε, ως κοινωνία, ως οικογένεια τόσους πολλούς άδικα. Φταίει η ταχύτητα, οι δρόμοι, οι οδηγοί, η Αστυνομία, εμείς, εσείς και οι άλλοι. Όλοι. Δε θα σου πω τι πρέπει να κάνεις για να προσέχεις. Εσύ κρατάς το τιμόνι, εσύ διαλέγεις αν θα βάλεις ζώνη ή αν θα σκοτωθείς, εσύ επιλέγεις αν θα μεθύσεις και στη θολούρα σου να χάσεις το δρόμο για το σπίτι – μια για πάντα.

Μιλάω για τις οικογένειες που έχασαν κάποιον στο μεροκάματο. Δούλευε, ίσως όλη μέρα και νύχτα για να ζήσει αυτός και η οικογένεια του. Μια λάθος στιγμή και μετά στο κενό. Φταίει ο ίδιος που δεν πρόσεχε ίσως, φταίει το αφεντικό που δεν τον πρόσεχε, φταίνε οι αρχές, φταίει ο ένας και ο άλλος, φταίμε και εμείς που δεν τον προσέχαμε.

Σε λίγο, δυστυχώς, θα έρθει κάποια ειδοποίηση στο κινητό για κάποιο δυστύχημα (ή με το εξευγενισμένο λεκτικό “πολύ σοβαρό ατύχημα”). Όλοι στο γραφείο θα ξέρουμε πως πρόκειται για ακόμα έναν νεκρό. Έναν νέο τάφο. Ένα νέο δράμα για μια οικογένεια.

Συγγνώμη, προς όλες τις οικογένειες που έχασαν κάποιο δικό τους,αν με τα λόγια μου προσβάλω. Ίσως να φταίω και εγώ. Δεν ξέρω. Με τόσους χαμούς, νιώθω πως χάνεται η κοινωνία μας, κάποιος από την οικογένειά μας. Δεν προσέχουμε ο ένας τον άλλο. Δεν προσέχουμε τον εαυτό μας. Εγωιστικά πράττουμε και νομίζουμε πως είμαστε αθάνατοι. Δεν είμαστε.

Κι αν δεν νοιάζεσαι για εσένα, σκέψου λίγο τον διπλανό σου…

“Στενεύουν τα περάσματαοι φίλοι μου φαντάσματακι η πόλη μοιάζει γενικώςτάφος οικογενειακός” – Κώστας Λαχάς

Διαφωνίες/Συζήτηση στο Twitter: @Roussos90 (https://twitter.com/Roussos90)