Απαραίτητο συστατικό μιας πετυχημένης πολιτικής στρατηγικής, είναι η προσαρμογή στα δεδομένα και τις συγκυρίες της κάθε εποχής. Ο επιδιωκόμενος στόχος μπορεί να είναι πάντα ο ίδιος, όμως τα δεδομένα αλλάζουν σε βαθμό που ενδέχεται να επηρεάσουν αρνητικά τις εξελίξεις, αν δεν υπάρξει η κατάλληλη προσαρμογή. Η εισαγωγή μου δεν αποτελεί απόσπασμα από κάποιο βιβλίο πολιτικών επιστημών. Είναι η απλή λογική για όσους γνωρίζουν εκ της ιδιότητάς τους τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να λειτουργεί η πολιτική.

ΣΤΗΝ περίπτωση του κυπριακού, θεωρητικά ο επιδιωκόμενος στόχος είναι ο ίδιος και για τις δύο πλευρές και καθορίστηκε πριν από 41 χρόνια. Ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι συμφώνησαν ότι θα παλέψουν για μια αμοιβαία συμφωνηθείσα λύση στη βάση της Ομοσπονδίας. Από το 1977 μέχρι και το 2017, οι προσπάθειες ήταν πολλές. Πάντα με τον ίδιο επιδιωκόμενο στόχο. Ποτέ όμως δεν κατέληξαν σε λύση. Κορυφώθηκαν μόνο μια φορά, απορρίφθηκαν όμως από την ε/κ πλευρά το 2004.

Η τελευταία σοβαρή προσπάθεια έγινε στο Κρανς Μοντάνα τον περασμένο Ιούλιο. Είχε άδοξο τέλος, αφού δεν βρέθηκε η φόρμουλα στο κεφάλαιο των εγγυήσεων και της ασφάλειας. Η κάθε πλευρά προέταξε τα δικά της θέλω και αμέσως μετά τις αποτυχημένες διαπραγματεύσεις επικαλέστηκε την ανυποχωρητικότητα της άλλης πλευράς στα σημαντικά κεφάλαια.

ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ στο 2018, βλέπουμε ότι η ανυποχωρητικότητα παραμένει ένα συστατικό στην πολιτική σκηνή που περικλείει το κυπριακό. Η τουρκική πλευρά – σε πλήρη ταύτιση με την τουρκοκυπριακή ηγεσία – εξηγούν ότι δεν θα επιτρέψουν διαπραγματεύσεις αν πρώτα δεν υπάρξει συμφωνία για διαμοιρασμό του φυσικού πλούτου και της εξουσίας. Δεν φαίνονται διατεθειμένοι να υποχωρήσουν από αυτή την αξίωση. Από την άλλη, η ελληνοκυπριακή πλευρά διαμηνύει ότι τα ενεργειακά συμφέροντα των τουρκοκυπρίων είναι πλήρως κατοχυρωμένα μέσα από τη λύση του κυπριακού προβλήματος. Σε χθεσινή του αναφορά στην τελετή εγκατάστασης ο πρόεδρος Αναστασιάδης εξήγησε ότι υπάρχουν (στις διαπραγματεύσεις) συγκλίσεις που ξεκάθαρα καθορίζουν πως οι όποιες αποφάσεις που αφορούν τις θαλάσσιες ζώνες (χωρικά ύδατα, συνορεύουσα ζώνη, υφαλοκρηπίδα, αποκλειστική οικονομική ζώνη) θα αποτελούν ομοσπονδιακή αρμοδιότητα της επανενωμένης Κύπρου. Ο ΠτΔ άφησε να νοηθεί ότι δεν υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσει από αυτή τη θέση.

ΟΠΩΣ αναφέραμε στην εισαγωγή, υπάρχουν συγκυρίες που ενδεχομένως να επιβάλλουν αλλαγή της στρατηγικής. Αυτό το γνωρίζουν καλά και οι δύο πλευρές. Με τα δεδομένα όπως είναι σήμερα και με την τακτική της ανυποχωρητικότητας, είναι δεδομένο ότι δεν θα επαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις. Με αυτό ως δεδομένο, η κάθε πλευρά θα πρέπει να κάτσει να μετρήσει τα θετικά και τα αρνητικά της συνέχισης του στάτους κβο. Αν βολεύει και τις δύο πλευρές, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν δεν βολεύει καμία από τις δύο πλευρές, τότε ας προχωρήσουν σε αμοιβαίες υποχωρήσεις. Αν όμως η παρούσα κατάσταση βολεύει μόνο τη μια από τις δύο πλευράς, τότε εδώ είναι που υπάρχει πραγματικό πρόβλημα, αφού ο επιδιωκόμενος στόχος δεν θα είναι πια ο ίδιος.