Μεγαλώσαμε σ’ ένα τόπο γεμάτο εχθρούς. Έτσι μάθαμε πριν ακόμα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Δικοί μας εχθροί, ξένοι εχθροί, λίγο δικοί μας και λίγο ξένοι εχθροί. Παντού εχθροί… Μάθαμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε έναντι εχθρών. Άν δεν έχεις έναν τέτοιο στον οποίο να φορτώνεις όλα τα κακά της μοίρας σου, είναι σχεδόν αδύνατο να υπάρξεις. Ως ένα βαθμό, φυσιολογικό. Τα ιστορικά γεγονότα ήταν τέτοια που δικαιολογούσαν αυτή τη στρεβλή αντίληψη της ζωής. Διερωτώμαι πως να είναι η ζωή σε χώρες όπου το κυρίαρχο στοιχείο του προσδιορισμού των πολιτών και της κοινωνίας δεν είναι ο εχθρός. Εκεί όπου κοιτάζονται περισσότερο στον καθρέφτη και ψάχνουν με αυτό τον τρόπο τις ευθύνες, τις αδυναμίες, τα λάθη.
Ζούμε όμως σε ένα τόπο που έχει την ευλογία να είναι μικρός. Μπορεί να είναι το μεγάλο του μειονέκτημα έναντι των εχθρών του, είναι όμως και τεράστιο πλεονέκτημα για τους ανθρώπους του. Μπορούμε να ανταμώσουμε, μπορούμε να μιλήσουμε με τον καθένα. Δεν χανόμαστε σε χαώδεις αποστάσεις και δεν ζούμε απόμακρα. Ο χώρος, είναι σε αυτή την περίπτωση ο μεγάλος σύμμαχος της πραγματικής επαφής. Σε πέντε-δέκα λεπτά, σε μια-δυο ώρες, μπορούμε να βρούμε τον άλλο, να μιλήσουμε, να διασκεδάσουμε, να προβληματιστούμε. Δεν το κάνουμε όμως. Ή, το κάνουμε μέχρι του σημείου που να μην αμφισβητήσει την «απόλυτη αλήθεια» την οποία κουβαλούμε. Για οποιοδήποτε θέμα, για οποιοδήποτε πρόβλημα.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Αγώνας δρόμου από τον Μπάιντεν για εκεχειρία και στη Γάζα
Ουκρανικά drones έπληξαν τομείς στη νότια Ρωσία
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ποτέ πως όσο λιγότερους εχθρούς έχουμε, τόσο πιο πολύ πλησιάζουμε την αλήθεια και τον εαυτό μας. Και τόσο πιο πολύ δημιουργούμε δυναμικές που αγνοούμε και τις οποίες δύσκολα μπορούν να διαχειριστούν και οι πραγματικοί εχθροί μας. Μια γειτονιά ο τόπος κι όμως χανόμαστε…
Η Simge θα έρχεται πάντα στο πασχαλινό τραπέζι. Θέλει να κάνει φίλους, την κούρασε η ιδέα των εχθρών. Καταλαβαίνει λίγα από τις κουβέντες, αντιλαμβάνεται πολλά. Γιατί, ο άνθρωπος εκφράζεται περισσότερο με το χαμόγελο, τα καθαρά μάτια, την καλή διάθεση. Τα λόγια συνήθως περνούν από τη λογοκρισία του εγκεφάλου που έχει φορτωθεί με άλλα. Τελικά, αυτές οι μοναδικές στιγμές, είναι όλο μας το είναι.
Κάντε φίλους, ρε! Ακόμα κι αν δεν αλλάξουμε τίποτε, θα αλλάξουμε λίγο το μέσα σας…
