Κάποιοι έχουν καλλιεργήσει τόσο βαθιά μέσα στο μυαλό τους μια μεγάλη αντιπάθεια για την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Αρνούνται να κοιτάξουν την ιστορία κατάμματα, αρνούνται να δεχτούν ότι όσο Κύπριος είναι ένας Ελληνοκύπριος άλλο τόσο είναι και ένας Τουρκοκύπριος.

Φανερώνουν τα αισθήματα μίσους τους με την πρώτη ευκαιρία ή και … χωρίς ευκαιρία. Αυτό έκαναν και με την υποψηφιότητα του Νιαζί Κιζίλγιουρεκ στις περασμένες εκλογές του Μαΐου. Μίλησαν για είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τον καλούσαν συστηματικά να καταδικάσει την κατοχή χωρίς να δουν τις θέσεις του (διατυπωμένες ήδη σε βιβλία) , χωρίς να δουν την άποψη του ιδίου του Ερντογάν για το πρόσωπό του.

Υπήρχε μια σιγουριά, ότι επρόκειτο για συνειδητή προδοσία καθώς σύμφωνα με αυτούς ο κος. Κιζίλγιουρεκ θα υπερασπιζόταν τα συμφέροντα της Τουρκίας. Να όμως που τους χάλασε το όνειρο… Καταδικάζει αρχικά την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία και δεν φτάνει αυτό έρχεται και τώρα να ζητήσει άμεση δράση από την Ευρωπαϊκή κοινότητα ενάντια στην αφομοίωση των Τουρκοκυπρίων με την Τουρκία καταδικάζοντας παράλληλα τον εποικισμό… Ποιος; Το “πιόνι” της Τουρκίας… Συγγνώμη, φαίνονται βαρετά, αλλά όντως αυτά λέγονταν, αυτά λέγονται και πολύ χειρότερα.

Είναι καιρός, να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, να απαλλαχτούμε από φανατισμούς και εθνικιστικές αντιλήψεις που έχουν ριζωθεί στο μυαλό μας και να δούμε σφαιρικά τα πράγματα χωρίς προκαταλήψεις. Προδοσία υπήρχε πάντοτε και είναι ιστορικά αποδεδειγμένο από τον καιρό του Εφιάλτη. Ας μην βαφτίζουμε Εφιάλτη όμως όποιον δεν μας γεμίζει το μάτι ή όλους τους Τουρκοκύπριους. Διότι, θα μας απαντήσει η ιστορία καμιά ώρα και θα μας πει ότι πρώτα εμείς γυρίσαμε όπλα ενάντια σε συμπατριώτες μας και μετά ο “ξένος δάκτυλος” και δεν θα μας αρέσει.

Τελειώνοντας θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα για προβληματισμό. Τη λύση που ζητούμε, την επιστροφή στους τόπους μας, τη θέλουμε πραγματικά; Με τέτοιες αντιλήψεις πάντως μόνο στην οριστική διχοτόμηση καταλήγουμε κι εκεί δεν θα φταίνε μόνο “οι άλλοι”, θα φταίμε κι εμείς διότι αν έχει αυξηθεί τώρα ο αριθμός των εποίκων, τότε θα πολλαπλασιαστεί πολλάκις περισσότερο και τα κατεχόμενα δεν θα αναγνωρίζονται από κανέναν ως έδαφος της Κύπρου.