Ο Φεβρουάριος του 2018 θα είναι ένας σημαντικός μήνας για το κυπριακό πρόβλημα. Μετά και το πέρας των προεδρικών εκλογών – και γνωρίζοντας τη νέα λεγόμενη κυβέρνηση στα κατεχόμενα – οι δύο ηγέτες θα μπουν σε μια νέα προσπάθεια για επίλυση του προβλήματος. Σε πρόσφατες δηλώσεις από την Νέα Υόρκη, η Ελίζαμπεθ Σπέχαρ ξεκαθάρισε ότι ο γ.γ του ΟΗΕ δεν θα εμπλακεί στο κυπριακό, αν πρώτα δεν γίνουν αποδεκτές, ως πακέτο οι έξι προτάσεις που έκανε και αν δεν υπάρξει κοινή γραμμή πλεύσης ανάμεσα στις δύο πλευρές. Πάντως, το κυπριακό πρόβλημα βρίσκεται στον πάγο από τον περασμένο Ιούλιο και την τότε διαδικασία στο Κρανς Μοντανά. Όταν περάσουν οι εκλογές η διάσκεψη του περασμένου καλοκαιριού θα περάσει για πάντα στην ιστορία. Είναι εμφανές ότι σήμερα συντηρείται στο προσκήνιο για προεκλογικούς λόγους. Τόσο στη μια όσο και στη άλλην πλευρά.

ΚΛΕΙΔΙ στην όλη διαδικασία θα είναι και πάλι η στάση της Τουρκίας. Μια στάση η οποία το τελευταίο διάστημα δεν αφήνει θετικά μηνύματα. Από την μια βλέπουμε την ηγεσία του τουρκικού κράτους να προκαλεί τόσο με δηλώσεις, όσο και επί του εδάφους. Ή καλύτερα επί της θαλάσσης. Οι κινήσεις των τουρκικών πλοίων εντός της κυπριακής ΑΟΖ, εντάσσονται στη συστηματική προσπάθεια της Τουρκίας να αμφισβητήσει τη νόμιμη κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Με δεδομένες τις τουρκικές προκλήσεις είναι φανερό ότι δεν υπάρχει και το καλύτερο κλίμα για έναρξη ενός νέου γύρου συνομιλιών.

ΕΙΔΑΜΕ όμως και στο παρελθόν να αρχίζουν δικοινοτικές προσπάθειες, ενώ την ίδια ώρα υπήρχαν τουρκικές προκλήσεις. Τα πρόβλημα δεν είναι οι προκλήσεις, αλλά η στάση της Τουρκίας την ώρα που θα καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου. Τι εννοώ; Ότι ενόσω η Τουρκία προκαλεί, ο διάλογος ανάμεσα στις δύο κοινότητες μπορεί να συνεχιστεί. Το πρόβλημα θα εντοπιστεί και πάλι όταν η διαδικασία θα πρέπει να προχωρήσει σε μια διεθνή διάσκεψη. Και αν πάμε ξανά σε διάσκεψη και το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, τότε το πρόβλημα θα είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο σήμερα νομίζουμε.

ΤΟ ΕΙΠΕ με δικά του λόγια ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, λίγο μετά την αποτυχημένη προσπάθεια. Τότε είχαμε ξεσηκώσει τον Αντόνιο Γκουτέρες τον οποίο πήραμε μέχρι ελβετικό θέρετρο. Διπλωματικές πηγές είχαν αναφέρει τότε, ότι παρά τη θετική δήλωση του Γενικού Γραμματέα, ο ίδιος διαμήνυσε ότι την επόμενη φορά που ο ίδιος θα καλεστεί σε μια τέτοια διάσκεψη, θέλει να ξέρει ότι θα υπάρχει πραγματικό έδαφος για λύση (σ.σ να γίνει αποδεκτό το πλαίσιο που έθεσε). Στην επίσημή του δήλωση, όπως καταγράφηκε και στην έκθεση του, ανέφερε: «Είμαι πεπεισμένος ότι οι προοπτικές να προωθηθεί επιτέλους αυτή η διαδικασία – πέρα από την τελική γραμμή – θα παραμείνουν άπιαστος στόχος, χωρίς την ισχυρότερη πολιτική βούληση, το θάρρος και την αποφασιστικότητα, την αμοιβαία εμπιστοσύνη και την ετοιμότητα όλων των μερών να αναλάβουν μελετημένους κινδύνους στο τελευταίο και δυσκολότερο μίλι των διαπραγματεύσεων». Με άλλα λόγια, αν δεν υπάρχει βούληση για αμοιβαίες υποχωρήσεις, τότε δεν υπάρχει προοπτική για λύση. Το σκηνικό πάντως θα αρχίσει να διαμορφώνεται και πάλι τον Φεβρουάριο. Ίσως σε ένα μήνα να μπουν οι βάσεις για μια προσπάθεια, που δεν αποκλείεται να είναι η τελευταία στη βάση που συζητούμε από το 1977.