Η Άλκη Ζέη έχει φύγει από τη ζωή, πλήρης ημερών, σε ηλικία 97 ετών, αφήνοντας πίσω τον Πέτρο να κάνει αιωνίως τον μεγάλο περίπατό του, το καπλάνι μέσα στη βιτρίνα, να συνεχίσουν να διηγούνται τις ιστορίες τους και να κρατούν άσβεστα τη μνήμη και τα λόγια της.

“Λυ-πο”, όπως θα έλεγε η ίδια, είναι ο καλλιτεχνικός κόσμος για το θάνατο της μεγάλης Ελληνίδας συγγραφέα. “Λυ-πο”, γιατί όπως είχε γράψει στο “καπλάνι της βιτρίνας”, είναι ο “κωδικός” που χρησιμοποιούσε με την αδερφή της για να της πει ότι είναι “λυπημένη πολύ”. Είμαστε ωστόσο “ευ-πο” (ευχαριστημένοι πολύ) για τη σπουδαία παρακαταθήκη που έχει αφήσει πίσω της.

Η Άλκη Ζέη ήταν μια συγγραφέας με αμεσότητα και χιούμορ. Μέσα από τα έργα της κατάφερε να μεταφέρει στον αναγνώστη την πραγματικότητα της κάθε εποχής και ιδιαίτερα με τον “Μεγάλο περίπατο του Πέτρου”, κατάφερε να αναδείξει μια άλλη πλευρά της Αντίστασης του 1940. Μιλούσε κατευθείαν τη νεανική γλώσσα, δημιουργούσε άπειρες εικόνες μέσα από τη γραφή της, έγραφε την ιστορία όπως κανείς δεν μπορούσε να τη δει.

“Αν διάλεξα να γράψω για παιδιά, είναι γιατί θέλησα να αποτυπώσω όσα σημαντικά έζησε η γενιά μου, που φοβάμαι μην ξεχαστούν όταν θα έχουμε φύγει εμείς.”

“Μέσα στη ζωή, είναι όπως βάζεις τα παπούτσια σου το πρωί, έτσι πρέπει να παίρνεις κι ένα βιβλίο”, είχε πει μιλώντας για τα παιδικά της χρόνια στη Σάμο και αφήνει κάπως έτσι μια από τις πιο σοφές συμβουλές που μπορεί να δώσει σε ένα παιδί. 

“Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;” την είχε ρωτήσει η εγγονή της και μετά από διαπραγματεύσεις αποφάσισαν ότι θα ήταν καλά άλλα 13 χρόνια, μια προθεσμία που είχε λήξει το 2013. Τελικά, 7 χρόνια μετά, ολοκλήρωσε το “μεγάλο της περίπατο” και έγραψε το όνομα της, όχι με “μολύβι φάμπερ νούμερο δύο”, αλλά με χρυσά γράμματα στη σελίδα με τους σπουδαίους Έλληνες συγγραφείς.

Σε ευχαριστούμε, τα παιδικά μας χρόνια δεν θα ήταν τα ίδια χωρίς τη δική σου “φωνή”…