^{Εάν για οποιοδήποτε λόγο σκέφτεστε την αυτοκτονία προσπαθείστε να μιλήσετε σε κάποιον, μοιραστείτε τις σκέψεις σας. Δεν υπάρχει καμία ντροπή και δεν χωρά κανένας φόβος μπροστά στην αλήθεια μας.}

Υπάρχουν μονοπάτια που δεν τα επιλέγουμε κι όμως καλούμαστε να τα περπατήσουμε. Κάποια από αυτά, συνήθως τα πιο δύσκολα, είναι και τα λιγότερα φωτισμένα. Είναι σε εκείνα που το σκοτάδι είναι η μόνη πυξίδα για να τα βαδίσεις. Κι όταν το φως απουσιάζει δεν λείπουν οι σκιές, αντίθετα πολλαπλασιάζονται και γίνονται ένα. Κυρίως στο μυαλό εκείνου που ζει μαζί τους.

Σε αυτά, λοιπόν, τα σκοτεινά μονοπάτια ανήκει και η τάση για αυτοχειρία. Δεν ξέρω πως κάποιος μπορεί να σκεφτεί να τερματίσει τη ζωή του ή τι μαρτύριο μπορεί να ζει μέσα του ώστε να το πράξει, ξέρω, όμως, πως γύρω μου υπάρχουν καθημερινά άνθρωποι που έστω και φευγαλέα τους περνάει από το μυαλό να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Και ξέρω πως καθημερινά γύρω μου συμβαίνουν θάνατοι που αποσιωποιούνται με ένα στίγμα που θα τους καταδιώκει για πάντα, γιατί θάβουμε ακόμη μαζί με τους ανθρώπους και την λέξη αυτοκτονία. 

Δεν θα μιλήσω για κανένα στατιστικό, διότι ο θάνατος δεν θέλει αριθμούς για να μας κινητοποιήσει ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε. Θέλω, παρόλα αυτά, να θίξω τον φόβο μας ως χώρα να συνεχίζουμε να παλεύουμε με τους δαίμονες της μη παραδοχής της ύπαρξης της τάσης αυτής, που το μόνο που κάνει είναι να μας αφήνει σε πλήρη αναλγησία.

Νιώθω πως βιώνουμε σε επίπεδο χώρας ένα φόβο. Το φόβο να δούμε κατάματα το τι συμβαίνει, το φόβο να αναλάβουμε ευθύνη, το φόβο να προλάβουμε το “κακό”.

Αυτός, όμως, ο ίδιος φόβος είναι που δεν μας επιτρέπει και να μιλήσουμε. Αυτός ο ίδιος φόβος είναι που μετατρέπει την τόση σιωπή σε τέλος. Αργό και βασανιστικό. Αυτό τον ίδιο φόβο οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε και αυτό τον ίδιο φόβο χρειάζεται να ανοίξουμε οδούς ώστε να μπορεί να ειπωθεί, να μοιραστεί, να μικράνει το φορτίο και να νιώσουν όλοι όσοι το χρειάζονται πως δεν είναι μόνοι. Πως δεν είναι οι μόνοι. Ούτε που το βιώνουν, ούτε που το σκέφτονται.

Ο κόσμος που μοιραζόμαστε είναι ο ίδιος, αλλά δεν τον βλέπουμε όλοι με τον ίδιο φακό. Και καμιά φορά είναι δυσνόητος και σκληρός, γι’ αυτό και όλοι σε στιγμές χάνουμε την ελπίδα μας. Στους ανθρώπους, στις καταστάσεις, σε εμάς. Κι αφού σε επίπεδο πρόληψης μάλλον αποτύχαμε, ας προσπαθήσουμε ως μονάδες να είμαστε εκεί για όσους μας χρειάζονται. Που στην τελική ίσως και να χρειάζονται ένα χέρι να τους κρατήσει, δυο ζευγάρια μάτια να τους δουν και δυο λέξεις: “είμαι εδώ”.

Για όλες εκείνες τις ψυχές που παλεύουν με τους δάιμονές τους, αφήνω πιο κάτω ένα ποίημα που έγραψε κάποτε η Ντόροθι Πάρκερ:

Tο ακουαφόρτε είναι πικρό,σου καίει το λαρύγγι.Το ξυραφάκι κοφτερόκαι η θηλιά σε σφίγγει.Τα όπλα είναι παράνομακαι τα χαπάκια επίσης.Βρωμάει το γκάζι άσχημα.Καλύτερα να ζήσεις.