Πολλοί συμπολίτες μας δεν δύνανται να κατανοήσουν, είτε από άγνοια είτε από εγγενή σκοπιμότητα, πώς είναι δυνατόν σε κάποιες χώρες ο πόλεμος να αποτελεί ένα ατέρμονο, καθημερινό φαινόμενο και η επικράτηση της ειρήνης να μοιάζει ανέφικτη. Άλλοι πάλι, πτωχότεροι τω πνεύματι, πιστεύουν ότι μάλλον οι υπόλοιποι λαοί είναι αγριότεροι και ότι αυτοί ως Ευρωπαίοι είναι ανώτεροι πολιτισμικά, συνεπώς η pax Europa αποτελεί κατόρθωμα που οφείλεται, αν μη τι άλλο, στην ανωτερότητά τους. Ο συλλογισμός αυτός εκτός από σφαλερός είναι και παραπλανητικός.

Ο πόλεμος, δηλαδή η τακτική των ομαδικών και συντεταγμένων φόνων, έχει ως κύρια αιτία την οικονομική ανέχεια των υποανάπτυκτων χωρών, όπως συμβαίνει για παράδειγμα σε πολλά αραβικά κράτη και συγκεκριμένα στην Υεμένη. Κανένας άνθρωπος που έχει καλύψει τις βασικές ανάγκες του και διάγει μια ζωή αξιοπρεπώς δεν πρόκειται να κάτσει να σκοτωθεί ή να σκοτώσει άλλους παρά τις όποιες διαφορές τους (εκτός και αν πρόκειται για ρατσιστές, των οποίων  όμως η μελέτη ανήκει στην επιστήμη της ψυχιατρικής). Το ιστορικό αυτό δόγμα βρίσκει την πλήρη επαλήθευσή του στην περίπτωση των δύο παγκοσμίων πολέμων, όπου η φτώχεια και η πείνα οδήγησαν στον ολοκληρωτισμό και δι’ αυτού στην αλληλοσφαγή της «πολιτισμένης» γηραιάς ηπείρου. Η Υεμένη, μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, αποτελεί άλλη μια παρόμοια επαλήθευση.

Ο αναπτυγμένος αστικός κόσμος  χρωστάει την ευημερία και τον πλούτο του στην κλοπή, άμεση ή έμμεση. Πρώτα στην κλοπή του υπαλλήλου, έπειτα στην κλοπή του γειτονικού, πάντα «εχθρικού» κράτους, και τελικά στην κλοπή του απόμακρου τριτοκοσμικού κράτους. Ο πλούτος του δυτικού κόσμου και ιδιαίτερα συγκεκριμένων φορέων θα αποτελούσε όνειρο θερινής νυκτός χωρίς αυτές τις αλλεπάλληλες κλοπές. Σήμερα μισάμε τους μουσουλμάνους με υπερβάλλοντα ζήλο ακριβώς γι’ αυτό, άσχετα αν μουσουλμάνοι ήταν αυτοί που διέσωσαν ακέραια την ελληνική φιλοσοφία για την οποία επαίρονται σήμερα οι λυράτοι Νεοέλληνες. Τους μισούμε γιατί δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τον εθνικό τους πλούτο, όπως τον παλιό καλό καιρό. Οπότε σταματήστε τα δάκρυα για την Υεμένη, ωραίες μου αστές κυρίες! Με τα δικά σας χνώτα γίνονται όλα, για να φορέσετε εσείς βρακί Λα-Πέρλα και να περιλουθείτε με αρώματα τύπου Ντιόρ.

Ο εμφύλιος σπαραγμός στην Υεμένη αρχίζει επίσημα τον Ιανουάριο του 2015 μετά την κατάληψη της πρωτεύουσας Σαναά από τους μειονοτικούς σιίτες Χούτι, μέρος της ευρύτερης θρησκευτικής ομάδας των Ζαϊντί που αποτελούν το ένα πέμπτο του πληθυσμού μαζί με την συνδρομή σουνίτων οπαδών του τέως προέδρου Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ. Η συνένωση της βασιλικής βόρειας Υεμένης και της κομμουνιστικής νότιας το 1990 αποδεικνύεται τελικά αποτυχής. Κατ’ ουσίαν η σύρραξη αποτελεί απότοκο του παλαιότερου Ιρανοϊρακινού πολέμου (1980-1988), ενός πολέμου παράλογου που βασίστηκε κυρίως στη  μισαλλοδοξία, την οποία εκ-μεταλλεύτηκαν εντέχνως οι πάτρωνες του πετρελαίου.

Πίσω λοιπόν από τον πόλεμο της Υεμένης κρύβεται για άλλη μια φορά το θρησκευτικό μίσος μεταξύ σουνιτών και σιιτών και ακόμη πιο πίσω κρύβεται η λύσσα του κεφαλαίου για τον μαύρο χρυσό. Σκοτώνουν οι μεν τους δε για να αποδείξουν όλοι μαζί στον Αλλάχ, ποιοι είναι οι πιστότεροι μουσουλμάνοι! Κάθε φανατισμός, προπαντός ο θεϊκά κατοχυρωμένος, μυρίζει θάνατο. Φυσικά αυτό αποτελεί υπεραπλούστευση για θεολογούντες. Στην πραγματικότητα κρίνεται το γεωπολιτικό συμφέρον της Σαουδικής Αραβίας (σουνίτες) και του Ιράν (σιίτες) και φυσικά των απάτριδων πετρελαιάδων, οι οποίοι θέλουν να κινούνται άνετα και ανενόχλητα στην Ερυθρά Θάλασσα.

Συνοπτικά, μετά την κατάληψη της Σαναά από τους Χούτι, η δήθεν νόμιμη πλέον, κατά τους δυτικόφιλους, κυβέρνηση του Αμπντ αλ-Ραμπ Μανσούρ αλ-Χαντί αναγκάζεται να μεταβεί κακήν κακώς στην πόλη Άντεν. Αυτό που σκόπιμα απέκρυψαν τα κανάλια είναι ότι η κυβέρνηση αλ-Χαντί μόνο νόμιμη δεν είναι. Ο αλ-Χαντί εκλέγηκε πρόεδρος στις εκλογές του 2012 με μοναδικό υποψήφιο τον εαυτό του, όπου μάλιστα, λέει, συγκέντρωσε 100% των ψήφων των ψηφισάντων!

Τρελά πράγματα, από αυτά που συμβαίνουν συνήθως στην Ελλάδα.  Και να, ένας νόμιμα εκλεγμένος πρόεδρος. Την σήμερον ημέρα όταν έχεις τις πλάτες των αγγλοαμερικανών γίνεσαι ό,τι θες, ακόμα και αρχιεπίσκοπος. Ο τέως πρόεδρος-δικτάτορας Σάλεχ υποχρεώθηκε σε παραίτηση μετά από λαϊκή αντίδραση και αφού τραυματίστηκε από ρουκέτα. Σε όλο αυτό το πολιτικό χάος, έρχεται να προστεθεί και η δράση της εξτρεμιστικής οργάνωσης Αλ-Κάιντα, που κάθε άλλο παρά αμέτοχη είναι στην πόλωση. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες  και οι ιστορικοί τις καταγράφουν, ότι μέλη της Αλ-Κάιντα συμπολεμούν με τον φιλοκαθεστωτικό συνασπισμό. Όλα έχουν την τιμή τους σ’αυτό τον κόσμο, ακόμα και ο εξτρεμισμός. Το σαουδαράβικο χρήμα, που εξαργυρώνεται σε αμερικάνικα δολάρια, να ‘ναι καλά.

Με αυτά τα δεδομένα, φθάνουμε σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις χολέρας και λιμού στη σύγχρονη ιστορία μας ως ανθρωπότητα, με 1.8 εκατ. παιδία στα όρια οξέος υποσιτισμού, δηλαδή με 1.8 εκατ. παιδιά να πεθαίνουν από πείνα για να το πούμε πιο απλά. Από το 2015 μαίνεται ο πόλεμος, τέλη του 2018 τον θυμήθηκε η Ευρώπη και στην Κύπρο μας, το ονειρικό αυτό νησί της Αφροδίτης, παραλίγο να μπει το 2019 για να το πάρουμε χαμπάρι. Πάλι καλά, μας πήρε μόλις τρία χρόνια, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Με όλη αυτή την θλίψη να με συνοδεύει και μετά τις εικόνες φρίκης των σκελετωμένων παιδιών που αργοπεθαίνουν, είμαι πια πεπεισμένος ότι αν ασχολούμασταν ομοθυμαδόν με τα δεινά του πολέμου με την ίδια λαχτάρα που περιμένουνε να βγει στην εξουσία το κόμμα μας ή να νικήσει η αγαπημένη μας ομάδα ή να έρθει ο εραστής των ονείρων μας, τότε ο κόσμος θα γινόταν μια σταλιά καλύτερος. Μια σταλιά κάθε φορά.