Αντιγράφω από την πρόσφατη επικαιρότητα…”Αναστάτωση προκάλεσε στο Δημοτικό Σχολείο Μενεού ληστής που προσπάθησε να κλέψει περίπτερο στην περιοχή και αναζήτησε καταφύγιο στους χώρους του σχολείου.”
Απαγωγή μαθητών πριν λίγες μέρες, εισβολή κακοποιού σε δημοτικό σχολείο λίγες μέρες αργότερα… …
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Και όλα αυτά όχι σε κάποια τριτοκοσμική χώρα αλλά… στην Κύπρο. Ο tempora, o mores θα έλεγε ο σύγχρονος Κικέρωνας. ..
Γεγονός πάντως είναι ότι όλα συντείνουν στο να αυξάνεται όλο και περισσότερο το άγχος των γονιών αλλά και των δασκάλων, των μικρών μαθητών . Η πάλαι ποτέ φιλήσυχη Κυπριακή Κοινωνία που επέτρεπε στα παιδιά να παίζουν αμέριμνα στους δρόμους και στις αλάνες, που έχτιζε σχολεία χωρίς φράχτες και προστατευτικά κάγκελα, θα υπάρχει σε λίγο μόνον στις αναμνήσεις των μεγαλυτέρων. Αυτή η “οικογενειακή ζωή” των μικροκοινωνιών που ο ένας προστάτευε τον άλλον και απομόνωνε τους τυχόν παραβάτες με τον δικό της τρόπο, έχει δώσει ανεπιστρεπτί την θέση της σε μία σύγχρονη ζωή με πολλά καλά ασφαλώς, αλλά και με σύγχρονους κινδύνους που δεν υπήρχαν λίγα μόλις χρόνια πριν. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει και επαρκής θωράκιση απέναντί τους. Άκρως επικίνδυνα εξωγενή κακοποιά στοιχεία παρεισέφρησαν σύμφωνα με κάποιους στην δομή της φιλήσυχης κοινωνίας της Μεγαλονήσου ή αναδείχθηκαν σύμφωνα με κάποιους άλλους από το “παραβατικής ροπής” κομμάτι της, ως απόρροια νέων επικίνδυνων “αναζητήσεων” και καταστροφικών εγκληματικών παθών που ακολουθούν δυστυχώς πολλές φορές τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Και έτσι η όποια ανεμελιά γονέων, δασκάλων. Κοινωνίας και Πολιτείας εξαφανίστηκε. Την θέση της πήρε μία διαρκώς αυξανόμενη σε ένταση ανησυχία.
Πως είναι δυνατόν να μπαίνει μέσα σε δημοτικό σχολείο κάποιος και να παίρνει δύο μικρούς μαθητές; Πως είναι δυνατόν να εισβάλει κουκουλοφόρος με χασαπομάχαιρο στα χέρια οε σχολείο, είτε γιατί τον κυνηγάει η Αστυνομία, ο περιπτεράς που πριν λίγο έκλεψε, ή η συμμορία του. Τα σχολεία πρέπει να είναι ασφαλή για τα παιδιά. Τελεία και παύλα.
Τα μέτρα που θα πάρει η Πολιτεία για τη ασφάλεια των μικρών μαθητών μετά την πρόσφατη απαγωγή των δύο εντεκάχρονων, που συγκλόνισε την Κύπρο, είναι αναγκαία και τα επικροτεί η πλειονότητα των πολιτών. Ευτυχώς δεν θα εξαντληθούν στην άφιξη των μαθητών στο σχολείο το πρωί, όπως ήταν η αρχική σκέψη. Θα κλείνουν ερμητικά οι πόρτες, θα υπάρχει κουδούνι επικοινωνίας, θα μπουν κάμερες, θα δοθούν κάρτες πρόσβασης στους γονείς και τους κηδεμόνες. Γιατί πρέπει να θωρακιστούν τα σχολεία απέναντι στους σύγχρονους κινδύνους και πρέπει να πρωτοστατήσουν οι δάσκαλοι σ αυτήν την προσπάθεια. Οι γονείς τους εμπιστεύονται τα παιδιά τους για πολλές ώρες την ημέρα.
Πρέπει να βοηθήσουν, να γίνει ότι χρειαστεί ώστε τα παιδιά να είναι ασφαλή. Είναι και δικά τους παιδιά εξάλλου. Έτσι δεν αποκαλούν όλοι οι εκπαιδευτικοί, τα παιδιά της τάξης τους; Και τα δικά τους παιδιά δεν βρίσκονται σε κάποιο άλλο σχολείο μαζί με τα ξαδέλφια τους, τα γειτονόπουλά τους;
Στην θέση των γονιών των δύο παιδιών που χάθηκαν ξαφνικά από το σχολείο εκείνο το πρωί του Σεπτέμβρη μπήκαν όλοι οι γονείς που άκουσαν την είδηση. Πιστεύω ακράδαντα και οι δάσκαλοι. Όχι μόνον γιατί πιθανόν είναι και οι ίδιοι γονείς, αλλά γιατί έχουν επιλέξει μιά δουλειά που είναι λειτούργημα. Δεν είναι ταμίες σε δημόσια υπηρεσία. Είναι υπεύθυνοι για το “ευ ζην” των νέων πολιτών αυτής της χώρας.
Το στομάχι όλων, γονιών ,δασκάλων και πολιτών δέθηκε κόμπος, στο άκουσμα της φοβερής είδησης. Ανησύχησαν για τα παιδιά που δεν ήξεραν αλλά και για τα δικά τους παιδιά που θα μπορούσαν να είναι κάλλιστα στην θέση τους όπως αποδείχθηκε αργότερα όταν όλοι αντιλήφθηκαν την σαθρότητα του συστήματος προστασίας των σχολείων. Το ήδη μεγάλο άγχος για το σωστό μεγάλωμα των παιδιών , την ανατροφή τους, την εκπαίδευσή τους και την ασφάλειά τους έγινε ακόμα μεγαλύτερο. Κάθε γονέας και δάσκαλος σκεφτόταν τι θα πρέπει να κάνει από εδώ και στο εξής ώστε να μην κινδυνεύσουν και τα δικά του παιδιά, της οικογένειάς του ή της τάξης του. Γιατί κάθε μέρα, από την πρώτη μέρα που τα έφεραν στον κόσμο, όσον αφορά τους γονείς, ή που ανέλαβαν την ευθύνη τους όσον αφορά στους δασκάλους προσπαθούν να εξαλείψουν, να απομακρύνουν και να αμβλύνουν τους παράγοντες που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την ζωή τους, και την ασφάλειά τους. Αυτός είναι και ο πρωταρχικός τους ρόλος. Γιατί ένα παιδί μόνον σε υγιές και ασφαλές περιβάλλον μπορεί να εκπαιδευτεί σωστά ώστε μεγαλώνοντας “ανθίσει” .
o tempora o mores…
