Λεμεσός 2018: Το ξέφρενο κερδοσκοπικό ”παιχνίδι” στις ενοικιάσεις σπιτιών και διαμερισμάτων με τις πλάτες εργατοπατέρων και κτηματομεσίτων συνεχίζεται αδιάλειπτα.

Περίπου πριν ένα χρόνο, μόλις είχα αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος και τις κοινωνικές προεκτάσεις του, είχα γράψει ένα άρθρο με το οποίο στηλίτευα τον δαίμονα της φιλαργυρίας και τη συνειδησιακή σήψη του κυπριακού λαού. Με απροσδόκητη θλίψη και πόνο ψυχής παρακολουθούσα για ένα χρόνο οικογενειάρχες βιοπαλαιστές, εγκύους, καρκινοπαθείς και ηλικιωμένους συνταξιούχους να μαζεύουν το βιός τους και τα συμπράγκαλα τους και να σωριάζονται σε ακατάλληλα υποστατικά έναντι ογκοδεστάτων ποσών.

Όλοι γίναμε μάρτυρες της νέας μητέρας που κοιμόταν στο αμάξι για μέρες με το ολίγων μηνών βρέφος της στον Άγιο Ιωάννη Λεμεσού. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πολλά από τα σπίτια που εγκατέλειψαν οι ενοικιαστές, δήθεν για ιδιοκατοίκηση ή ανακαίνιση, τα είδαμε ιδίοις όμμασι να επανενοικιάζονται με ψευδείς παραστάσεις σε άλλους για περισσότερα λεφτά. Η Πολιτεία άφαντη και η κατά τα άλλα ευαίσθητη Δικαιοσύνη πιο μουγγή κι από νεκρό. Δεν βρέθηκε ούτε ένας ευήθης Εισαγγελέας να διατάξει εκτενή έρευνα επί του θέματος και να συλλέξει σε συνεργασία με το Τμήμα Φορολογίας στοιχεία, τιμώντας έτσι το λειτούργημα του. Τίποτα. Η κοινωνία έβλεπε αλλά το κράτος εθελοτυφλούσε.

Ευθύς αμέσως, άρχισε η ”δημοκρατικότατη” αιτιολογία ότι τι να κάνουμε, έτσι είναι ο νόμος της προσφοράς-ζήτησης, έτσι λειτουργούν οι νόμοι της κοινωνίας και τα λοιπά αντισυνταγματικά ψεύδη, προκειμένου να μην νιώθουν άσχημα οι διαχρονικά άπληστοι που απλά θέλουν να βάλουν κανένα φράγκο παραπάνω στην άκρη, έτσι για τα γεράματα ρε παιδί μου.

Όσο για τους υπόλοιπους ας γεράσουν όπως κι όπως ή ας μη γεράσουν καθόλου. Σκασίλα τους μεγάλη που λέμε. Αγνοούν όμως, σκόπιμα και επιδεικτικά ένα πράγμα: Οι νόμοι έγιναν για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για τους νόμους! Όπως απάντησε και ο Χριστός στους ηθικιστές της εποχής του, το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για να είναι δούλος σε ένα ξηρό και τυπικό Σάββατο.

Τι σημαίνει κύριοι έτσι είναι οι νόμοι της οικονομίας; Τι είναι δηλαδή αυτοι οι άκαμπτοι νόμοι, αυτεξούσιες οντότητες μορμολύκεια που μπορούν να οδηγούν τους συνανθρώπους μας στην πενία και στην απελπισία; Επιπλέον, και αυτό ακόμη περί ”προσφοράς-ζήτησης” το θέτω εν αμφιβόλω αφού όπως απέδειξαν και ο Κέυνς και ο Γκάλμπρεϊθ, τιτάνες της αστικής οικονομολογίας, ο άνθρωπος είναι πιο σημαντικός από το χρήμα για την ευημερία και πρόοδο των εθνών. ‘Αλλωστε η στέγη αποτελεί κοινωνικό αγαθό, όπως το γάλα του παιδιού μας, και ως τέτοιο δεν μπορεί να υπόκειται ευκαιρικά στους νόμους προσφοράς-ζήτησης από ιδιώτες.

Ένα χρόνο λοιπόν αργότερα αναμέναμε ότι η κατάσταση κάπως θα βελτιωνόταν. Ότι το ”κράτος δικαίου” ή έστω οι ανθρωπιστές του Δήμου Λεμεσού θα έβγαζαν μια ανακοίνωση, θα έπαιρναν κάποια μέτρα, θα ασχολούνταν τέλος πάντων. Μάταια περιμέναμε. Λαός λερός και στα βάσανα ακόμα πιο λερός.

Το Σάββατο 23 Ιουνίου η ώρα έξι στην Πλατεία Διοικητηρίου Λεμεσού όλοι οι πολίτες που αισθάνονται ακόμα Άνθρωποι καλούνται με ειρηνικό τρόπο να δείξουν την διαμαρτυρία τους και να αποτελέσουν ακτίνα φωτός για τους συμπολίτες μας αδελφούς που έχουν θολωθεί δυστυχώς από το πάθος της φιλαργυρίας.

Από Λευκωσία, Λάρνακα, Πάφο, Αμμόχωστο, όσοι αγωνιούν για τα παιδιά τους και το μέλλον αυτού του τόπου ας ενώσουν τις φωνές τους. Μην περιμένετε να χτυπήσει το κακό την πόρτα σας. Το κοινωνικό έγκλημα που συντελείται στη Λεμεσό έχει παγκύπριες διαστάσεις. Ότι δεν κατάφερε με τη βία η Φραγκοκρατία και η Τουρκοκρατία ενδέχεται να το φέρουν εις πέρας οι γνωστοί κοτζαμπάσηδες.

Μην λείψει κανείς. Αποδείξτε ότι η κοινωνική συνοχή και η ανθρωπιστική συνείδηση δεν έχουν εκλείψει από την πολύπαθη πατρίδα μας. Ζητείται ελπίς λοιπόν.

«Ρίζα πάντων των κακών εστίν η φιλαργυρία» (Α’ Τιμόθ., στ’, 10) ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ