Η πρώτη ψυχρολουσία ήρθε το απόγευμα της 27ης Φεβρουαρίου όταν το γραφείο του νεοεκλεγέντα Προέδρου, ανακοίνωνε το διορισμό Χατζηγιάννη στη θέση του Υφυπουργού Πολιτισμού.

Ψυχρολουσία όχι μόνο για την κοινωνία, μεγάλο μέρος της οποίας «πόνταρε» στον Χριστοδουλίδη για τον ερχομό της πολυδιαφημιζόμενης αλλαγής, αλλά ακόμη και για άτομα του στενού περιβάλλοντος του Προέδρου, που προεξοφλούσαν πως ο μέχρι εκείνη τη στιγμή «Best-selling artist of the decade» των 00’s, θ’ αδυνατούσε λόγω διοικητικής απειρίας να υπερπηδήσει τον πήχη που προεκλογικά ο ίδιος ο Χριστοδουλίδης είχε θέσει ψηλά. 

Ήταν ομολογουμένως το πρώτο «εκκωφαντικό» σημάδι, πως στόχος του νέου Προέδρου ήταν η συγκρότηση μιας κυβέρνησης – «φρεσκαδούρα» ή καλύτερα μιας κυβέρνησης κόντρα στις νόρμες του παρελθόντος. Η – απλά και μόνο – εξαργύρωση της στήριξης που οι κουρεμένοι καταθέτες Λαΐκής προσέφεραν στην υποψηφιότητά του, μέσω του διορισμού Μιχάλη Χατζηγιάννη, θα οδηγούσε – αργά ή γρήγορα – τον λαοφιλή και κατά τα άλλα συμπαθή καλλιτέχνη, στο βάλτο, «αγκαζέ» με το μείζονος σημασίας Υφυπουργείο του.

Στις σφοδρές αντιδράσεις ανθρώπων του πολιτισμού, ο ίδιος ο Πρόεδρος λεπτά μετά την παραλαβή της Προεδρίας από το Νίκο Αναστασιάδη, ζητούσε, αυτολεξεί, από τα Μέσα Ενημέρωσης: «να είστε αυστηροί μαζί του όπως να είστε αυστηροί με όλους μας από τη δουλειά την οποία θα προσφέρει μέσα από το Υφυπουργείο Πολιτισμού».

Κάπως έτσι και προτού καλά-καλά εξαντλήσει την «περίοδο χάριτος» που τα νεοδιορισμένα μέλη της κυβέρνησης απολάμβαναν, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης – δυστυχώς για τον ίδιο – ήρθε να επιβεβαιώσει τις προβλέψεις των πλέον κακόπιστων.

Από τη μια η μνημειώδης ανάρτηση για τα γενέθλια Νικόλα Παπαδόπουλου και ακολούθως η κάκιστη επικοινωνιακή διαχείριση της υπόθεσης «συνεργάτιδα / σύμβουλος», έδειξαν από νωρίς στον Υφυπουργό Πολιτισμού την πόρτα της εξόδου από το νεοκλασσικό της οδού Γλάδστωνος, και μάλιστα ανεπιστρεπτί.

Η «βροχή» επικριτικών σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε συνδυασμό με εμφανή αδυναμία Χατζηγιάννη να ορθώσει πολιτικό ανάστημα, φαίνεται να ήταν τα δύο στοιχεία που οδήγησαν σε αδιέξοδο τη συνεργασία με τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, καθώς η παρουσία ενός Υφυπουργού με «βεβαρημένο» επικοινωνιακό ιστορικό, αποδομεί την εικόνα της κυβέρνησης, που το Προεδρικό επιχειρεί να προστατεύσει σαν κόρη οφθαλμού.

Χριστοδουλίδης – Χατζηγιάννης φαίνεται πως από μέρες, εάν όχι βδομάδες, συμφώνησαν την έξοδο του τελευταίου από το κυβερνητικό σχήμα, αναζητώντας ωστόσο το κατάλληλο timing, που τελικώς ήρθε, προτού καν συμπληρωθεί η 132η μέρα παρουσίας του σε αυτό.

Αφού αποχαιρέτησε τον Μιχάλη Χατζηγιάννη ευχαριστώντας τον για τη διαχρονική φιλία, την αγαστή συνεργασία και την προσφορά του στο Υφυπουργείο Πολιτισμού, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει πλέον να τοποθετηθεί δημόσια, δίνοντας ξεκάθαρη απάντηση στο αν αυτός «απέλυσε» τον Υφυπουργό ή ο Υφυπουργός πήδηξε από το πλοίο…

Εξάλλου, ο ίδιος ο Νίκος Χριστοδουλίδης κατά την τελετή διαβεβαίωσης των νέων μελών της κυβέρνησης είχε τονίσει εμφατικά προς τους Υπουργούς του: «Σας ζητώ να κάνετε καθημερινά την αξιολόγηση και αυτοκριτική σας […] και να είστε έτοιμοι εφόσον αντιληφθείτε ότι για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορείτε να ανταποκριθείτε στα πολύ απαιτητικά σας καθήκοντα ή έχετε περιπέσει σε σημαντικό και επιβλαβές για την πατρίδα μας σφάλμα, να μου υποβάλετε την παραίτησή σας πριν ακόμη χρειαστεί να σας το ζητήσω εγώ». 

Χωρίς να κάνει την παραμικρή αναφορά στους λόγους παραίτησής του, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μας αποχαιρέτησε χθες με το αρκούντως ποιητικό, «άμα ξέρεις πού πας, ξέρεις και πότε πρέπει να φύγεις». Εκ του αποτελέσματος, φάνηκε πως ο ίδιος δεν γνώριζε που πήγαινε, καθώς εάν είχε έστω και την παραμικρή ιδέα, θ’ απαντούσε αρνητικά στην άκρως τιμητική πρόταση διορισμού του και δεν έπεφτε ο ίδιος «θύμα» ενός προδιαγεγραμμένου – πολιτικά – τέλους.