Η κοινωνία στα κατεχόμενα βρίσκεται σε μια διαρκή πάλη. Ισορροπεί ανάμεσα σε δύο καταστάσεις. Είναι από τη μια η προσπάθεια της Άγκυρας να περάσει το τουρκικό στοιχείο στο dna των τ/κ (κυρίως μέσω της εκπαίδευσης, της θρησκείας και των θεσμών), υπάρχει όμως από την άλλη μια μεγάλη μερίδα Τουρκοκυπρίων που ευνοεί τη λύση του κυπριακού, την κοινή συνύπαρξη και τη δημιουργία ευρωπαϊκής κουλτούρας στο βόρειο κομμάτι της Κύπρου.

Θα περάσω στο παρασύνθημα. Η αντίδραση του Ταγίπ Ερντογάν στο πρωτοσέλιδο της τ/κ εφημερίδας Αφρίκα για «εισβολή στη Συρία παρόμοια με αυτή στην Κύπρο το 1974», ήταν κάτι περισσότερο από λυσσασμένη. Ο Τούρκος πρόεδρος δεν δίστασε να ζητήσει από τους Τουρκοκύπριους να πάρουν το νόμο στα χέρια τους λέγοντας κατά λέξη: «Στη βόρεια Κύπρο μια ξεφτιλισμένη εφημερίδα έβαλε έναν τίτλο. Λέει ότι ο τουρκικός στρατός εισέβαλε και στη Συρία μετά από την Κύπρο. Τι ανηθικότητα είναι αυτή, τι αισχρότητα. Τα αδέλφια μου από τη βόρεια Κύπρο πρέπει να δώσουν την απάντηση που πρέπει εκεί». Ακόμη και αν για χάρη συζήτησης πούμε ότι στα κατεχόμενα υπάρχει κράτος (που δεν υπάρχει), ο Ταγίπ Ερντογάν έδειξε ότι δεν αναγνωρίζει την δημοκρατική ευχέρεια του «κράτους» να κινήσει τις όποιες διαδικασίες υπάρχουν, αν υπάρχουν. Μίλησε στους τουρκοκύπριους λες και είναι ο ηγέτης τους.

Και δυστυχώς οι Τουρκοκύπριοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Ερντογάν. Εξού και είδαμε σκηνές που περισσότερο μοιάζουν με λαϊκά δικαστήρια στις πιο σκληροπυρηνικές αραβικές χώρες. Το ευτύχημα για τους συναδέλφους στην Αφρίκα, είναι ότι ζούμε σε εποχές όπου η τεχνολογία δεν επιτρέπει στον κάθε φανατισμένο να παίρνει τον νόμο στα χέρια του. Σκεφτείτε να ζούσαμε στο 1900. Ενδεχομένως η κατάληξη των Τ/κ δημοσιογράφων να ήταν παρόμοια με αυτή που έχουν όσοι δημοσιογράφοι πέφτουν στα χέρια του ISIS. Χωρίς καμία υπερβολή σε αυτά που γράφω.

Εν πάση περιπτώσει, αυτό που εγώ κρατάω από την ιστορία είναι η αντίδραση του Ερντογάν. Μπορεί να ακούσαμε πολλά από το στόμα του Τούρκου προέδρου, αλλά πρώτη φορά τον είδαμε να σχολιάζει με τόσο εκνευρισμό μια τοποθέτηση που έγινε στην Κύπρο. Το μέγεθος της αντίδρασης του έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο δημοσιογράφος ήταν Τουρκοκύπριος. Αν ήταν ελληνοκύπριος δεν θα έδινε καμία σημασία το διπλωματικό γραφείο του κ. Ερντογάν. Επίσης, αν η Αφρίκα ήταν τουρκική εφημερίδα, σήμερα απλά δεν θα… ήταν. Θα ήταν σίγουρα η 46η εφημερίδα που βάζει λουκέτο με εντολή της τουρκικής κυβέρνησης. Ας μην ξεχνάμε ότι μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, ο Ερντογάν έβαλε λουκέτο σε 45 εφημερίδες που ασκούσαν αντιπολίτευση.

Κλείνοντας θα αναφερθώ στο γνωστό απόφθεγμα του Άγγλου συγγραφέα Edward Bulwer, ο οποίος δύο σχεδόν αιώνες πριν είχε πει ότι «Η πένα είναι πιο δυνατή από το ξίφος». Και ο Σενέρ Λεβέντ –παρά το γεγονός ότι κάποιοι τον χαρακτηρίζουν τρελό – κατάφερε να περάσει δύο μηνύματα. Ότι υπάρχει ελπίδα και ότι όσο υπάρχει ο Ερντογάν δεν υπάρχει ελπίδα.