Τα τελευταία χρόνια τα κοινωνιολογικά φαινόμενα και οι κρίσεις της εποχής μας οδήγησαν στο άνοιγμα μιας συζήτησης για τη μετακίνηση ψηφοφόρων ή και απλών πολιτών σε ακραία κινήματα, κόμματα ή και οργανώσεις. Ωστόσο αυτές οι συζητήσεις εστιάστηκαν κυρίως στην ακροδεξιά, κυρίως γιατί η ρητορική της ήταν πιο ευδιάκριτη και πιο θορυβώδης.Το πιο σημαντικό όμως ήταν η εξωφρενική κανονικοποίηση της και η εκπροσώπηση της στα κοινοβούλια, ακόμα και σε κυβερνήσεις. Οι λόγοι για τους οποίους η ακροδεξιά ανέβηκε και εδραιώθηκε, αναλύθηκαν εκτενώς και αποδόθηκαν κυρίως στην αδυναμία του συμβατικού πολιτικού συστήματος να αντιμετωπίσει επαρκώς τα σύγχρονα προβλήματα των κοινωνιών. Όσο αυτό συνέβαινε όμως, μια άλλη τάση, αυτή της ακροαριστεράς, αναπτυσσόταν και εξακολουθεί να αναπτύσσεται. Ωστόσο έχουμε την άποψη, πως το θέμα αυτό δεν απασχόλησε τον δημόσιο διάλογο όσο το ζήτημα της ακροδεξιάς, γιατί προφανώς ήταν πολύ εύπεπτο λόγω της ατζέντας της εποχής, σε βαθμό που περνούσε απαρατήρητο.

Ο αριστερός εξτρεμισμός αποτελεί συλλογικό όρο για όλες τις προσπάθειες που στρέφονται ενάντια στην ελεύθερη δημοκρατική τάξη πραγμάτων και βασίζεται στην αντιμετώπιση των αξιών της ελευθερίας και της κοινωνικής ισότητας ως απόλυτες, αντανακλώντας αναρχικές και κομμουνιστικές ιδέες. Οι αριστεροί εξτρεμιστές επιδιώκουν συνήθως στις χώρες τους την ακύρωση των υφιστάμενων κρατικών δομών και της κοινωνικής τάξης και ως εκ τούτου της ελεύθερης δημοκρατικής τάξης. Επιθυμούν την αντικατάσταση της δημοκρατίας με ένα κομμουνιστικό ή αναρχικό σύστημα με αδύναμες ηγεσίες, αντιτίθενται στον καπιταλισμό θεωρώντας τον ρίζα όλων των κακών και επιδιώκουν την εξόντωση του. Θεωρούν το καπιταλιστικό σύστημα ασύμβατο με την ιδέα της κοινωνίας που στηρίζεται στην ελευθερία και την ισότητα όλων των ανθρώπων, χαρακτηρίζοντας το ως καταπιεστικό.

Ευδοκιμεί και στην Κύπρο

Στην Κύπρο είναι ευδιάκριτο πως τέτοιες τάσεις αρχίζουν σιγά σιγά να ευδοκιμούν, με την ιδεολογική τους θεώρηση να κινείται στο φάσμα της ιδεολογικής αριστεράς με μαρξιστικά στοιχεία. Ανάμεσα σε άλλα οι οργανώσεις αυτές δηλώνουν «αντι-ιμπεριαλιστικές», «αντιφασιστικές», «φιλοειρηνικές», «αντιρατσιστικές» και αξιώνουν την αντίσταση προς το «κατεστημένο» και το «σύστημα». Έχουν απόψεις για το εθνικό ζήτημα, το οποίο αντικρίζουν μέσα από το φίλτρο που αποδίδει κυρίως εθνικιστικά κίνητρα στις ελληνοκυπριακές ηγεσίες για τη μη επίλυση του μέχρι σήμερα, όπως επίσης και για το μεταναστευτικό αξιώνοντας τον τερματισμό της λειτουργίας των κέντρων φιλοξενίας και την πλήρη ένταξη όλων των μεταναστών στην κοινωνία χωρίς καμιά προϋπόθεση.

Σε ότι αφορά τις εξελίξεις στο διεθνές σύστημα, όλα περνούν από το φίλτρο ενάντια στον δυτικό κόσμο, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ενώ εμφανίζονται επιλεκτικά ευαίσθητοι για γεγονότα σε συγκεκριμένες χώρες του κόσμου ή κάνουν τα στραβά μάτια σε κάποιες άλλες, ρίχνοντας το φταίξιμο για όλα τα κακά στις χώρες του δυτικού τόξου.

Στην πρόσφατη κρίση για παράδειγμα στο Ισραήλ, πήραν αμέσως το μέρος των Παλαιστινίων ασχέτως αν όλα ξεκίνησαν από μια επίθεση χωρίς ιερό και όσιο από ισλαμιστές εξτρεμιστές. Δεν αναγνωρίζουν πως πρόκειται για μια επίθεση τρομοκρατών, ούτε και πως η Χαμάς είναι μια τρομοκρατική οργάνωση που σκοπίμως δολοφονεί αμάχους. Αντίθετα χαρακτηρίζουν τη δράση της Χαμάς ως «δικαιολογημένη ένοπλη αντίσταση» για το καθεστώς που επικρατεί στη Γάζα θεωρώντας πως το Ισραήλ έχει όλη την ευθύνη για όσα συμβαίνουν.

Ο ατέλειωτος κατάλογος των αντιφάσεων

Το αφήγημα όμως των ακροαριστερών πάσχει από πολλές οπτικές γωνίες, ενώ το κύριο χαρακτηριστικό του είναι πως δεν περιλαμβάνει καμιά πρακτική λύση που να μπορεί να εφαρμοστεί και να επιφέρει σταθερότητα, ευημερία και πρόοδο στις σύγχρονες κοινωνίες. Κινείται στο πρίσμα μιας μονοδιάστατης θεωρητικής ανάλυσης των πάντων, γεμάτης αντιφάσεις.

Από τη μια, δηλώνουν άθεοι, κατηγορούν την Εκκλησία της Κύπρου για τις παρεμβάσεις της στο κυπριακό γίγνεσθαι, πολύ συχνά εκφράζονται με ασέβεια για όσους πιστεύουν στη θρησκεία που ακολουθεί η πλειοψηφία των Κυπρίων, όμως καλούν όλους τους υπόλοιπους να σεβαστούν τη θρησκεία των μεταναστών, που στην πλειοψηφία τους είναι μουσουλμάνοι. Παράλληλα κάνουν τα στραβά μάτια, όταν ο θρησκευτικός φανατισμός των τρομοκρατών Μουσουλμάνων, καθοδηγεί τις βάρβαρες πράξεις τους.

Από τη μια δηλώνουν ειρηνιστές στη χώρα τους, αξιώνουν την συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, όμως σε άλλες γωνιές του πλανήτη, λόγου χάρη στην Παλαιστίνη, υποστηρίζουν τον ανορθόδοξο ένοπλο πόλεμο που διεξάγει η Χαμάς και που στρέφεται όχι μόνο εναντίον άμαχων Ισραηλινών αλλά και των ίδιων των Παλαιστινίων και του σκοπού τους. Ξεπλένουν βάζοντας υποσημειώσεις πράξεις τρομοκρατίας ανάλογες ή και χειρότερες με εκείνες του Ισλαμικού Κράτους.

Όταν η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία, βλέπουν δικαιολογημένη «στρατιωτική επιχείρηση» δήθεν για την «αποναζιστικοποίηση» μιας χώρας η οποία απαρνήθηκε τα θέλω του μεγαλύτερου σύγχρονου φασίστα που ακούει στο όνομα Βλαντιμίρ Πούτιν. Αγνοούν παράλληλα πως στη δικιά του χώρα, δεν υπάρχει αντιπολίτευση επειδή απλούστατα το καθεστώς που επέβαλε, την έχει εξοντώσει. Το πιο παράδοξο απ’ όλα είναι πως οι απόψεις της ακροαριστεράς και της ακροδεξιάς, σε διαφορετικές περιπτώσεις συναντώνται. Για παράδειγμα στον πόλεμο της Ουκρανίας, ακραία στοιχεία και από τις δύο πλευρές υποστήριζαν τις πολιτικές του Πούτιν. Καθόλου τυχαία άλλωστε και η σιωπή των ακροδεξιών κινημάτων στο θέμα της Γάζας. Παρά το γεγονός ότι θα μπορούσαν να στοχοποιήσουν σύμφωνα με το δικό τους αφήγημα τους απανταχού Μουσουλμάνους ως τρομοκράτες, αντίθετα επειδή σφαγιάζουν Ισραηλινούς, σώπασαν. Άλλωστε είναι γνωστό ποιο ενδόμυχα είναι το είδωλο τους και τι διέπραξε σε βάρος των Εβραιων.

Οι ακρο-αριστεροί από τη μια δηλώνουν «αντι-ιμπεριαλιστές» και έχουν πρότυπο τους τον τεράστιο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, όμως καθυβρίζουν και κατακρίνουν τον μοναδικό αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα που διεξήχθη στη χώρα τους από την ΕΟΚΑ εναντίον των Βρετανών αποικιοκρατών. Στη δικιά τους χώρα, δεν θέλουν καμιά αντίσταση, αντιθέτως παρά το γεγονός ότι είναι ημικατεχόμενη, πρεσβεύουν την αποστρατιωτικοποίηση της. 

Εμφανίζονται ως υπερασπιστές της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αλλά και ευρύτερα των δικαιωμάτων του ανθρώπου όμως ξεχνούν πως τα δικαιώματα αυτά, πρώτος τα υπερασπίστηκε και τα υπερασπίζεται σθεναρά ο φιλελεύθερος δυτικός κόσμος. Αντίφαση μεγάλη εδώ, αφού είναι γνωστή η τύχη των ομοφυλόφιλων ανθρώπων που ζουν στη Γάζα και τα υπόλοιπα καθεστώτα που οι ίδιοι υποστηρίζουν. Αν επιβιώσουν τελικά, οι άνθρωποι αυτοί σπεύδουν για άσυλο στη Δύση. Κατά τον ίδιο τρόπο, η θέση της γυναίκας σε αυτές τις κοινωνίες ποια είναι άραγε και πως γίνεται να ξημεροβραδιάζονται όλοι αυτοί για να μας λένε για τα πατριαρχικά καθεστώτα;

Τους διακρίνει μια νοοτροπία η οποία επικρίνει την ισχύ, είτε στρατιωτική, είτε πολιτική, είτε οικονομική, είτε κοινωνική και εξυμνεί την αδυναμία. Ακόμα και αν ο ισχυρός διατηρεί το ηθικό πλεονέκτημα, υποστηρίζουν τον αδύναμο ασχέτως αν έχει διαπράξει αίσχη.

Με λίγα λόγια, η ακροαριστερά, πρεσβεύει τη μιζέρια στο εσωτερικό, θέλει την χώρα ανίσχυρη και επικρίνει κάθε προσπάθεια για την ενίσχυση της. Η ακροδεξιά από την άλλη, πιστεύει πως η χώρα στην οποία ζει υπερέχει των άλλων, πρέπει να κατατροπώσει τους πάντες, να επιβάλει τα δικά της θέλω, ενώ επιδιώκει επίσης πράγματα ανεφάρμοστα τα οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στη μιζέρια. 

Τα άκρα, βλάπτουν σοβαρά τις χώρες. Τα κράτη παραλύουν και εξασθενούν, όταν η έννοια του αγνού πατριωτισμού καταλήγει να είναι προϊόν καπήλευσης από τα άκρα. Οι μεν κάνουν εμετό ακούγοντας την λέξη, οι δε την διεκδικούν για τον εαυτό τους κατ’ αποκλειστικότητα δίνοντας της ένα τοξικό περιεχόμενο που οδηγεί στην καταστροφή.