«Ο καιρός των ισχνών αγελάδων για τις τράπεζες φαίνεται να έχει περάσει, ελπίζουμε, ανεπιστρεπτί! Οι τράπεζες ανακοινώνουν κέρδη και μερίσματα προς τους μετόχους τους. Γιατί να μην ανταμείψουν το σημαντικότερο παράγοντα του ενεργητικού τους, το ανθρώπινο δυναμικό τους;»

Η πιο πάνω αναφορά δεν αποτελεί κάποιο λάθος αλλά απόσπασμα από το περιοδικό των τραπεζικών υπαλλήλων «Ο Τραπεζικός», εν έτη 2007, όταν στο ίδιο κείμενο εξυμνούσαν τις πρακτικές της πάλαι ποτέ ισχυρής Λαϊκής τράπεζας. Βέβαια όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν, αφού στις σημερινές σκληρές εποχές όλα έχουν αλλάξει.

Και υπήρξε τελικά χρεοκοπία της Λαϊκής τράπεζας, αλλά και τα τραπεζικά ιδρύματα που έχουν μείνει στην κυπριακή αγορά, μόνο ζημιές καταγράφουν ενώ τα μερίσματα προς τους μετόχους είναι ελάχιστα. Τα πάντα έχουν αλλάξει εκτός όμως από τις απαιτήσεις των εργαζομένων στις τράπεζες της χώρας. Τι και αν επιχειρήσεις έκλεισαν, τι και αν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια έφτασαν στο 50%, τι και αν περάσαμε από κοινωνικά παντοπωλεία, γι’ αυτούς τα πάντα παραμένουν ίδια. Σαν να μην συνέβηκε τίποτα. Αυξήσεις πριν, αυξήσεις και τώρα. Μπορεί να φτάσαμε στο παρά ένα της χρεοκοπίας με το θανατηφόρο κοκτέιλ της αλόγιστης πιστωτικής επέκτασης και της ανεύθυνης δημοσιονομικής πολιτικής της πενταετίας 2008 – 2013, όμως κάποιοι άλλοι φαίνεται πως ζουν στον κόσμο τους. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς αυτό που βιώνουμε σήμερα με τις παράλογες απαιτήσεις της ΕΤΥΚ. Δυστυχώς, η περίοδος των ισχνών αγελάδων δεν πέρασε αλλά κάποιοι συμπολίτες μας συνεχίζουν να βιώνουν τα αποτελέσματα των επιπτώσεων των τραπεζών και της κυβέρνησης του 2008-2013.

Οι τράπεζες παλαιότερα ανακοίνωναν κέρδη και οι εργαζόμενοι ήθελαν και τις ανάλογες αυξήσεις. Σήμερα ανακοινώνουν ζημιές, αλλά οι εργαζόμενοι θέλουν πάλι αυξήσεις. Δυστυχώς και σε αυτή την περίπτωση τα κόμματα όπως και στην περίπτωση του δημοσίου δεν είναι άμοιρα ευθυνών, αφού εξέθρεψαν μια τάξη ως επί το πλείστο κακομαθημένων εργαζομένων στη βάση πάντοτε του κομματικού πελατολογίου. Αυτή την πολιτική εφάρμοζαν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα και οι τράπεζες όπως και το κράτος να λειτουργούν σαν μια κρατική μηχανή. Είτε βρέξει, είτε χιονίσει οι αυξήσεις, αυξήσεις. Σε μια περίοδο όπου προσπαθούμε να προσελκύσουμε ή μάλλον να πείσουμε ξένους επενδυτές να έρθουν να βάλουν τα λεφτά τους στα τραπεζικά μας ιδρύματα, η ΕΤΥΚ συνεχίζει το βιολί της. Έχουμε την εντύπωση πως οι ξένοι επενδυτές δεν τα βλέπουν αυτά τα φαινόμενα; Έχουμε την εντύπωση πως ένας επενδυτής θα έρθει να βάλει τα λεφτά του αντιμετωπίζοντας την παράλογη αυτή κατάσταση που επικρατεί;

Η διεθνής εμπειρία καταδεικνύει πως η ποιοτική εταιρική διακυβέρνηση είτε αυτή είναι σε μια επιχείρηση είτε σε ένα τραπεζικό ίδρυμα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη βιωσιμότητα ενός οργανισμού. Δεν είμαι εναντίον του συνδικαλισμού, αλλά αυτός ο κατά την άποψη μου κακώς συνδικαλισμός, όχι μόνον έχει στοιχίσει στην οικονομία της χώρας μας αλλά είναι μια από τις μεγαλύτερες απειλές που έχει να αντιμετωπίσει αυτή τη χρονική περίοδο η χώρα. Στην εποχή που ζούμε όπου τραπεζικά ιδρύματα είτε κλείνουν λόγω κακών πολιτικών, είτε προχωρούν σε συγχωνεύσεις, οι εργαζόμενοι στα ιδρύματα αυτά χρειάζεται να επιδεικνύουν και την ανάλογη υπευθυνότητα. Τις παλαιότερες χρεοκοπημένες συνταγές τις γνωρίζουμε. Καιρός να αντιμετωπίσουμε τις σημερινές πραγματικότητες.