Θέλησα να ξεκινήσω αυτό το άρθρο γράφοντας “στον απόηχο των ημερών”, όμως, η μόνη φράση που μας απέμεινε αυτές τις μέρες είναι “Στον απόηχο των σταχτών”.

Στον απόηχο, λοιπόν, των σταχτών -που για να είμαστε ακριβείς βρισκόμαστε ακόμη εν μέσω μιας φλεγόμενης κατάστασης- θέλησα να αποτυπώσω μερικές σκέψεις.

Δεν ξέρω, αλήθεια, τι τρώει το μέσα μας και φερόμαστε τόσο βάναυσα σε όλα: φύση, γη, εαυτόν, συνανθρώπους. Δεν ξέρω, επίσης, αν οι πυρκαγιές έχουν τελειωμό·αν κρίνω από τα τελευταία 24ωρα μάλλον όχι, κι ούτε ξέρω αν αυτή η φωτιά που ξέσπασε σε μια ολόκληρη χώρα, κι όχι τυχαία, έχει παρασύρει μες τις φλόγες της και κάθε ίχνος ανθρωπιάς μας.

Άλλο ένα καλοκαίρι που το μπλε του παραδείσου, που έπρεπε να μας λούζει, το χρωματίσαμε κόκκινο και μας ρίξαμε στην κόλαση. Κι ό,τι υπήρξε σε πράσινο το βάψαμε μαύρο και το κάναμε κάρβουνο.  

Καίμε τις σκέψεις μας για να ξεχνάμε, καίμε τα σωθικά μας για να μας βλάψουμε, καίμε τις ζωές μας ελπίζοντας σε άλλες, καίμε τη γη μας με τη ψευδαίσθηση της επέκτασης, καίμε την ελπίδα και την κάνουμε στάχτη. Κι ό,τι πρόλαβε να αναπνεύσει, να ζήσει και να υπάρξει για λίγο, το κάνουμε κι αυτό στάχτη.

Έχει άραγε τελειωμό αυτή η κόλαση; Θα υπάρξει ποτέ ένα τέλος στην αχόρταγη μανία μερικών, που τελικά καταφέρνουν να διαλύουν ολόκληρες χώρες; Μακάρι η απάντηση να ήταν -ή έστω να μπορεί να είναι ακόμη- ναι.

Μες την τόση στάχτη ελπίζω να μπει μπροστά η συνείδησή μας, να προτάξουμε έστω κι αργά τη λογική μας και κάπου μέσα σε πύρηνες λαίλαπες, αποκαΐδια, νεκρούς, αγνοούμενους, καμένα όνειρα, καμένες αναμνήσεις, καμένα σπίτια, καμένη γη, ζώα νεκρά, φύση νεκρή, να παραμείνουμε τουλάχιστον άνθρωποι. [Αν και με όσα συμβαίνουν γύρω μας, μάλλον, η συνταγή “άνθρωπος” δεν μας πολυ-βγήκε].

Και μη θεωρείτε πως απέχουμε και πολύ από όσα γίνονται στην Ελλάδα. Περιττό να υπενθυμίσω πως μέχρι προχθές σβήναμε κι εμείς φωτιές·και πραγματικές και μεταφορικές…

Τα ευχολόγια δεν μου άρεσαν ποτέ, όμως, πραγματικά φτάσαμε στο σημείο μηδέν. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να ευχόμαστε να καταφέρουμε να αναπνεύσουμε σύντομα ζωή ξανά. Και το μόνο πορφυρό χρώμα που θα μας σκεπάζει να ‘ναι η δύση του ήλιου, με καθαρό ουρανό δίχως καπνό. Εύχομαι να επιστρέψουμε στις ρίζες μας που δεν είναι άλλες από την επαφή μας με τη γη, τον σεβασμό μας προς τη φύση και τον σεβασμό μας αν μη τι άλλο στην ίδια τη ζωή.